ตามหัวข้อเลยค่ะ เราไม่เคยรู้สึกเศร้าเวลามีใครเป็นอะไรเลยแต่ก็แสร้งทำเศร้ามาตลอด เรามีหมาสองตัวค่ะตัวแรกเป็นหมาโกลเด้นที่ดีมาก ฉลาด เรียบร้อยดีทุกอย่างถ้าเทียบคงอยู่อันดับ1ในสายพันธุ์เพียงแต่มันอ้วนส่วนอีกตัวเป็นหมาบีเกิลที่ผอม ฉลาด เรียบร้อยแต่มันแค่ถ้าเทียบกับสายพันธุ์ ล่าสุดบีเกิลเรากินแก้วค่ะกินเยอะด้วยอาจบาดท้องบาดอะไรได้ส่วนอีกตัวก็แก่และอ้วนมากใกล้ตายแล้วเรารักพวกมันแต่เราไม่รู้สึกอะไรตอนพวกมันอาจตายได้ทุกเมื่อเลย

ตอนญาติเราตายก็คล้ายๆกันเราไม่รู้สึกอะไรเลยอาจเพราะไม่เคยเจอกัน(เคยเจอตอนเด็กมากแต่จำไม่ได้)เราเลยไม่ติดใจแต่ที่ติดใจคือตอนญาติที่สนิทเป็นป้า ลุง ลูกพี่ลูกน้องที่เจอกันบ่อยมากย้ายไปอเมริกาไม่กลับมาไทยแน่ๆแล้วเราก็ไม่รู้สึกอะไรตอนรู้ครั้งแรกก็เหมือนกันไม่แม้แต่ใจหายแต่ก็ต้องทำเป็นเศร้า

ตอนยายเข้ารพ.บาล(ล้มตรงบรรไดยายกระดูกไม่ดีโรคเยอะ)และตอนแม่เข้ารพ.(แม่แพ้แชมพูหนัก)เราก็ไม่รู้สึกอะไรออกจะเฉยๆ

เราแปลกใจมากเพราะเราเฉยตลอดทั้งที่เราก็รักเค้าตอนนี้เราเองก็ไม่แน่ใจว่าเรามองครอบครัวเป็นยังไงไม่แน่ใจว่าเรารักเค้ารึป่าวขนาดตอนคิดว่าเค้าตายเราก็ยังเฉยจนตอนนี้เราเริ่มกลัวตัวเองแล้ว

เมื่อก่อนตอนอนุบาล ประถมเราเป็นเด็กที่จิตใจดีกว่าเด็กปกติแต่ตอนนี้เราเริ่มกลายเป็นคนที่แย่ลงและแอบเห็นแก่ตัวพยายามแก้แต่ก็ไม่ได้ผลไม่รู้จะทำยังไง

อารมณ์ความรู้สึกเรามักโตกว่าเด็กรุ่นเดียวกันเหมือนเราเป็นเด็กโตในหมู่เพื่อน(ตัวก็โตกว่าดูเป็นเด็กมัธยมแต่อายุเด็กกว่าเพื่อนนิดๆ)เราก็เลยปรึกษาเพื่อนไม่ได้และเราก็ไม่มีเพื่อนเท่าไหร่เพราะเป็นโรคกลัวการเข้าสังคมมากตั้งแต่เกิด

เราอยากรู้ว่ามันแปลกไหมสำหรับเด็กอายุ11อย่าง12ที่จะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าเรื่องไม่กระทบตัวเรา