ตัวคนเดียวของเราคือ ไม่มี ญาติพี่น้องหรือพ่อแม่ให้ไปหาเลย ชีวิตโตมาเหมือนละครหรือเกมโชว์อะไรสักอย่าง พ่อแม่เหมือนเล่นละครหลอกตาเรามาตั้งแต่ตอนเล็กๆว่าตาเป็นตำรวจยายเป็นพยาบาลพ่อมาจากประเทศจีนไม่มีใครคุณตาคุณยายฐานะดี นี่คือคำพูดของที่พ่อแม่พยายามเล่าให้ฉันฟังตั้งแต่ฉันจำความได้แต่ทุกคนเชื่อไหมว่าฉันไม่เคยได้ไปเยี่ยมตายายเลยและในบ้านก็ไม่มีรูปตายายเลย พ่อแม่ก็ไม่มีญาติสนิทมิตรสหายมาเยี่ยมหาเลย ความที่เรายังเด็กเราเลยคิดว่ามันปกติ มั้ง บ้านอื่นก็เป็นอย่างนี้แหละ..
แต่หลังจากที่เราอายุ 15 ย่างเข้า 16 มีเหตุให้ พ่อเสียชีวิต หลังจากนั้น ชีวิตของฉันก็ยิ่งเหมือนละครมากยิ่งขึ้น เมื่อแม่คนที่อยู่ด้วยและฝังใจตั้งแต่เด็กว่าคือแม่ฉันเที่ยวเปล่าประกาศบอกคนในหมู่บ้านว่าฉันไม่ใช่ลูก ซึ่งฉันเคยเขียนไปในกระทู้ก่อนหน้านี้แล้วว่าเป็นยังไง กับเรื่องราวนี้
...
........ ซึ่งจริงๆแล้ว ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา ฉันรู้สึกว่างเปล่าจริงๆนะ ฉันไม่รู้จะพิมพ์อะไรหรือปรึกษาใคร ฉันมี เพื่อนสมัยเรียนนะ แต่พอเรียนจบเราก็แยกย้ายกันไปเจอกันก็ทักทายกัน ได้ปกติ แต่ไม่ได้มีเพื่อนที่จะมารับรู้เรื่องราวชีวิตหรือสามารถแบบพูดคุยได้ยิ่งเพื่อนร่วมงานนี่ไม่ได้เลยกับเรื่องแบบนี้ ...
... ตัวฉันเองรู้สึกอึดอัดใจ ในหลายๆอย่างไม่ว่าจะเป็น แฟน ซึ่งอยู่ด้วยกันมาก็นาน ไม่ได้มีปัญหาชู้สาวอะไรแต่มันรู้สึกว่าเราไม่ได้ใส่ใจ และอยู่กันด้วยความเคยชิน มันว่างเปล่า มันแบบเป็นความรู้สึกอะไรก็ไม่รู้ ไม่ใส่ใจกันเลย ฉันอยากขอเลิกก็ไม่เลิกหรือว่าเขาจะไปมีใครไหมเขาก็ไม่ไป อยู่กันแบบงอนกันบางทีไม่ได้พูดกันเป็น เดือนเลยนะ ไหนจะปัญหาในที่ทำงาน หน้างานของฉันค่อนข้างเครียดเพราะเป็นงานฝ่ายขาย มีการทำยอดมีการเร่งยอดกดดันกันตลอดเวลาแต่ฉันไม่เคยเอามาเป็นเรื่อง worry หรือเอามาคุยให้ที่บ้านฟัง เลยนะ
.
.
. ฉันรู้สึกว่างเปล่าว่างเปล่ามากๆฉันรู้สึกเศร้าแต่ฉันไม่สามารถร้องไห้ได้ บางทีก็คิด ตายไปเลยก็ได้จริงๆนะฉันคิดว่าตายไปเลยก็ได้จะได้ไม่ต้องมีใครมาเป็นห่วง ไม่สิไม่มีใครเป็นห่วงอยู่แล้วเพราะฉันไม่ได้มีใครจะได้ไม่เป็นภาระใครมากกว่าหรือต้องมาอยู่แบบเลื่อนลอยแบบนี้ เพราะวันหนึ่งฉันก็กลัวนะว่าถ้าฉัน ตายทีหลังคนอื่นหรือต้องอยู่บนโลกนี้นานๆแล้วทุกคนจากฉันไปทุกคนก็ล้มหายตายจากไปฉันต้องเป็นคนคอยเฝ้าดู ฉันว่าฉันก็ไม่โอเค ให้ฉันตายไปก่อนคนอื่นดีกว่า จะไม่รู้สึกแบบ คงจะไม่รู้สึก เศร้าหรือเสียใจกันมากมายนักไม่ต้องมีใครมายินดียินร้ายกับฉันด้วย สภาวะแบบนี้เรียกว่าอะไร ไม่รู้ ฉันอยากระบายอะไรออกมาแต่ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วก็รู้สึกว่างเปล่ามากๆเลยนะจริงๆไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ขอโทษคนที่เข้ามาอ่านด้วย นะคะ
มีใครรู้สึกตัวคนเดียว เหมือนเราบ้างไหม?
แต่หลังจากที่เราอายุ 15 ย่างเข้า 16 มีเหตุให้ พ่อเสียชีวิต หลังจากนั้น ชีวิตของฉันก็ยิ่งเหมือนละครมากยิ่งขึ้น เมื่อแม่คนที่อยู่ด้วยและฝังใจตั้งแต่เด็กว่าคือแม่ฉันเที่ยวเปล่าประกาศบอกคนในหมู่บ้านว่าฉันไม่ใช่ลูก ซึ่งฉันเคยเขียนไปในกระทู้ก่อนหน้านี้แล้วว่าเป็นยังไง กับเรื่องราวนี้
...
........ ซึ่งจริงๆแล้ว ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา ฉันรู้สึกว่างเปล่าจริงๆนะ ฉันไม่รู้จะพิมพ์อะไรหรือปรึกษาใคร ฉันมี เพื่อนสมัยเรียนนะ แต่พอเรียนจบเราก็แยกย้ายกันไปเจอกันก็ทักทายกัน ได้ปกติ แต่ไม่ได้มีเพื่อนที่จะมารับรู้เรื่องราวชีวิตหรือสามารถแบบพูดคุยได้ยิ่งเพื่อนร่วมงานนี่ไม่ได้เลยกับเรื่องแบบนี้ ...
... ตัวฉันเองรู้สึกอึดอัดใจ ในหลายๆอย่างไม่ว่าจะเป็น แฟน ซึ่งอยู่ด้วยกันมาก็นาน ไม่ได้มีปัญหาชู้สาวอะไรแต่มันรู้สึกว่าเราไม่ได้ใส่ใจ และอยู่กันด้วยความเคยชิน มันว่างเปล่า มันแบบเป็นความรู้สึกอะไรก็ไม่รู้ ไม่ใส่ใจกันเลย ฉันอยากขอเลิกก็ไม่เลิกหรือว่าเขาจะไปมีใครไหมเขาก็ไม่ไป อยู่กันแบบงอนกันบางทีไม่ได้พูดกันเป็น เดือนเลยนะ ไหนจะปัญหาในที่ทำงาน หน้างานของฉันค่อนข้างเครียดเพราะเป็นงานฝ่ายขาย มีการทำยอดมีการเร่งยอดกดดันกันตลอดเวลาแต่ฉันไม่เคยเอามาเป็นเรื่อง worry หรือเอามาคุยให้ที่บ้านฟัง เลยนะ
.
.
. ฉันรู้สึกว่างเปล่าว่างเปล่ามากๆฉันรู้สึกเศร้าแต่ฉันไม่สามารถร้องไห้ได้ บางทีก็คิด ตายไปเลยก็ได้จริงๆนะฉันคิดว่าตายไปเลยก็ได้จะได้ไม่ต้องมีใครมาเป็นห่วง ไม่สิไม่มีใครเป็นห่วงอยู่แล้วเพราะฉันไม่ได้มีใครจะได้ไม่เป็นภาระใครมากกว่าหรือต้องมาอยู่แบบเลื่อนลอยแบบนี้ เพราะวันหนึ่งฉันก็กลัวนะว่าถ้าฉัน ตายทีหลังคนอื่นหรือต้องอยู่บนโลกนี้นานๆแล้วทุกคนจากฉันไปทุกคนก็ล้มหายตายจากไปฉันต้องเป็นคนคอยเฝ้าดู ฉันว่าฉันก็ไม่โอเค ให้ฉันตายไปก่อนคนอื่นดีกว่า จะไม่รู้สึกแบบ คงจะไม่รู้สึก เศร้าหรือเสียใจกันมากมายนักไม่ต้องมีใครมายินดียินร้ายกับฉันด้วย สภาวะแบบนี้เรียกว่าอะไร ไม่รู้ ฉันอยากระบายอะไรออกมาแต่ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วก็รู้สึกว่างเปล่ามากๆเลยนะจริงๆไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ขอโทษคนที่เข้ามาอ่านด้วย นะคะ