สวัตดีคะ . วันนี้มีเรื่องราวจะมาเล่าให้ฟังเป็นเรื่องราวของดิฉันเอง ดิฉันเป็นเด็กที่พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เล็ก ซึ่งจำอะไรไม่ได้ อยู่กับยายแม่ก็ไปทำงานกรุงเทพ พ่อก็ไปไม่เคยกลับมาไม่เคยจำหน้าพ่อได้ด้วยซ้ำ เดินผ่านกันก็คงไม่รู้ว่าเป็นใคร 55555+แม่ของดิฉัน ไปทำงานที่กรุงเทพ เดือนนึงจะส่งเงินมาให้1ครั้ง ครั้งละ1,000-2,000ซึ่งมันไม่พอแน่ ๆ สำหรับการเลี้ยงเด็กคนนึง ยายของฉันเก่ง มากๆที่สามารถเลี้ยงฉันมาได้ ฉันเข้า รร. เอกชนตั้งแต่ อ.1 ซึ่งค่าใช้จ่ายสูง ยายของฉันก็สามารถส่งเรียนได้ แม้จะทำงานแค่รับจ้างไปวัน ๆ เราเช่าบ้านอยู่คะ ตากับยายฉันแยกทางกัน ยายจึงไม่ขอรับมรดกใด ๆ มีแต่แม่ฉัน ที่มีบ้านแต่เราก็ไม่สามารถไปอยู่ได้ เพราะเป็นที่ดินของตา ปัจจุบัน ตาดิฉันเสียแล้วคะ..เมื่อ2ปีที่แล้ว ท่านป่วยแล้วก็ทรุดลงไป เมื่อก่อนฉันคิดว่าแม่คงทำงานรับจ้างได้เงินไม่กี่บาท ซึ่งความจริงแม่ดิฉันได้สามีใหม่คะ และแม่ก็ดูใช้ชีวิตสบาย ไปเที่ยวเกือบทั่วประเทศแหนะ 2คนพ่อกับแม่ทำงานรวมกัน เดือนนึงก็เกือบครึ่งแสน ห้องแม่ฉันติดแอร์มีทุกอย่าง รองเท้า เป็น10 10คู่ ฉันก็ดูไม่ได้น้อยใจอะไร เพราะฉันก็ไม่ได้ผูกพันธ์กับแม่สักเท่าไหร่ แม่ก็ดูไม่ได้รักฉันสักเท่าไหร่ เทียบเท่ากับยาย ยายรักฉันมาก และฉันก็รักยายมาก ชีวิตก็ให้ได้ .. พอฉันจบ ม.ต้น ฉันมาเรียนสายอาชีพคะ เพราะฉันไม่มีคนส่งเรียน ยายเองก็แก่แล้ว ฉันทำงานส่งตัวเองเรียนคะ จน3ปี ค่าต่างๆ ค่ารายงาน ซื้อของ กิจกรรมนั้นนี้ฉันจะไม่ให้ท่านได้รู้ ได้เดือดร้อน ปัจจุบัน ฉันท้องคะ .. แล้วดูฉันก็เจอแต่ปัญหาต่าง ๆ นานา เจอแต่คนแย่ ๆ ทำร้ายฉัน เจอพ่อของลูกที่ดู ไม่ได้ดีอะไรกับฉันเท่าไหร่ ฉันได้แต่คิดว่าตัวฉัน โง่ ฉันพลาด ฉันเองทุกๆอย่าง ปัจจุบันเราก็อยู่ด้วยกันนะคะ แต่ก็ดูมีปันหาเรื่องเล็ก ๆน้อย ๆ ก็มาทะเลาะกันฉันคิดว่า ฉันกับเขา..คงไปด้วยกันไม่ได้หรอกคะ เราดูเลวร้าย ในสายตาฉันกับทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างที่ฉันต้องเจอตั้งแต่ในวัยเด็ก จนโต มันดูเป็นเหมือนเวรกรรมนะคะ แต่ฉันก็ก้มหน้ารับในสิ่งที่ตัวเองทำไปคะ ฉันออกมาอยู่ข้างนอก ไม่ได้เดือดร้อนคนในครอบครัว แรกๆ ดูจะไม่มีใครรับได้ ดูทุกคนจะเป็นห่วง แต่ตอนนี้ครอบครัวของฉัน รักฉัน ดูแลฉัน เป็นห่วงฉันและช่วยเหลือฉันทุกอย่าง ฉันเองก็ดูมีกำลังใจขึ้นมา ถึงฉันจะต้องเลิกกะเขาแต่ฉันก็ยังจะเหลือครอบครัวที่รักฉันและลูกของฉัน ซึ่งต่างกับครอบครัวเขา ดูไม่เอาเขาเลย ไม่เคยโทรมาหามาติดต่อและเขาก็ดูไม่ถูกกับครอบครัวเขาสะเองด้วยกัน ฉันไม่เคยรู้ว่าแต่ละบ้านเลี้ยงลูกมาด้วยกันแบบไหน ทุกคนโตมาแบบไหน ถึงได้เลวร้ายกันขนาดนี้ เพราะฉันเองอยู่กับครอบครัวฉันก็ดูอบอุ่นไม่เคยขาดความรักแม้ฉันจะไม่มีพ่อ ไม่ได้อยู่กับแม่แบบคนอื่น ๆ ฉันก็ไม่เคย ได้ไปตบตี หรือทำร้ายใคร เขาเองก็ไม่มีแม่นะคะ แต่ดูพ่อเขาจะเลี้ยงมาแบบไหน ที่ทำให้เขาโตมา ไม่มีคุณภาพดูเป็นภาระ สร้างความเดือดร้อนให้กับสังคม และก็ฉันเองที่ต้องมารับกรรมในครั้งนี้ มีหลายครั้งที่เขาจะหนีฉันและฉันก็รั้งตลอด เพราะฉันอยากให้ลูกฉันมีพ่อ จนตอนนี้ ฉันคิดได้แล้วว่า "คนแบบเขาจะอยู่กับใคร ก็อยู่ไม่ได้ ขนาดครอบครัวเขายังไม่เอาเขา แล้วเขายังเหลือใครในชีวิตบ้าง "นอกจากฉันและลูกซึ่งเขาเองก็ดูคิดได้บางที หรือเขาแสดงว่าคิดได้ฉันก็ไม่รู้ ฉันคิดว่า วันนึงเขาจะพบจุดจบของเขาเอง ฉันไม่ได้อยากแช่ง หรืออยากซ้ำ ฉันไม่เคยคิดจะเอาคืนด้วยวิธีเลว ๆ แบบเขา ฉันให้อภัยกับทุกๆอย่าง เพราะฉันท้อง ฉันอยากทำจิตใจให้สบาย ฉันคิดอย่างเดียวว่า วันนึงเราจะได้รับผลในสิ่งที่เขาทำ และวันนึงเขาต้องไม่เหลือใครเพราะการกระทำของเขา ฉันสู้ สู้มากๆ กับสิ่งที่ต้องเจอทุกๆอย่าง ตั้งแต่ในวัยเด็ก จนมาเป็นแม่คน และฉันก็หวังว่าวันนึง ฉันจะได้พบกับสิ่งดี ๆ คนดีๆเข้ามาในชีวิตของฉัน .. ฉันอยากให้คนที่คิดว่าตัวเองกำลังเจอปัญหา อย่าพึ่งท้อแท้นะคะ เติมกำลังใจให้ตัวเองเอาไว้เยอะ ๆ แล้วลุกขึ้นสู้ อีกครั้ง อย่าคิดฆ่าตัวตายเพราะแค่ปันหาเล็ก ๆ คนที่แย่กว่าเราเขาก็ยังผ่านมาได้ สู้ๆแบบที่ฉันกำลังสู้นะคะ ✌✌♥️