คือเราอายุยังไม่ถึงกับเยอะ (17)นะคะแต่เวลาเรามีไฟอยากได้อะไรเราก็จะทำงานเพื่อจะซื้อของตัวเอง แต่พอเราเก็บเงินได้ เราก็แทบไม่ได้ใช้เลย อะไรที่เราตั้งเป้าไว้เราก็ต้องเปลี่ยนเป้าหมาย เงินที่เราตั้งใจทำงานเก็บได้รวมประมาณ70000บาทเราตั้งใจมาก หวังกับเงินก้อนนี้ไว้เพราะว่าเราจะเอาไปต่อยอดทำงานของเราแต่พี่เราเค้ามายืมตังค์เราตลอด แม่ก็พยายามมาขอเราไปให้พี่ บอกว่าพี่เค้ามีปัญหา เค้ามีครอบครัวแล้วปัญหาเลยเยอะ เราน้อยใจมากๆเลยค่ะทั้งที่เงินที่เราจะเก็บอยากซื้อบ้านให้แม่ พี่เราก็มีบ้านแล้วด้วย เรากับแม่ยังอยู่ห้องฟรีที่เค้าให้อยู่ฟรีอยู่เลย(ห้องเก็บของที่ทำงาน) พี่กับแม่ยืมเงินเราไปจนเราเหลืออยู่30000กว่า เราน้อยใจทั้งโกรธ พอเราถามว่าเมื่อไหร่จะคืนแม่ก็เงียบแล้วเดินหนี เราร้องไห้เราผิดหวังมาก แม่บอกว่าเออเดี่ยวกูจะหามาให้ก็รอก่อนสิ เรารอมา6เดือน ได้มา30000 เราก็แบบขอเพิ่มได้มั้ย800เพราะจะได้ซื้อดีๆไปเลย แม่บอกซื้อเท่าที่ให้ไป พี่เราก็พอไม่ให้ยืมก็มาโกรธ ยืมไปไม่คืนหรอกค่ะ แม่คืนให้พี่หมด พอทวงจากพี่เราก็ไม่กล้า ตอนนี้เราไม่ทำงานเลยค่ะ เราทะเลาะกับแม่บ่อยมาก ไม่คุยกันเลย กับพี่เราก็ไม่คุย ได้ยินเสียงแม่แล้วเรามักงุดงิด เราพูดบ่อยมากว่าจะไม่ทำขี้เกียจ เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้นะคะ ร้องไห้ใส่แล้วเค้ายังเดินหนี มันฝังใจมากๆ บางคำพูดเค้าก็แรงมากอยู่ดีๆก็ว่าเราปญอ ทั้งที่ตอนนั้นเราคุยกับคนในโทรศัพท์ เราไม่ได้คิดไปเองแน่ๆค่ะ เพราะตามองมาที่เรา เราทำได้แค่เงียบ เราเบื่อมากกับอะไรแบบนี้ มีพูดว่าไม่น่าเกิดมาเลย ทั้งที่พวกเค้าอยากมีเราที่เป็นลูกผู้หญิงมากที่สุด เราเคยคิดฆ่าตัวตายบ่อยมาก เราเป็นห่วงแม่ เรากลัวตายมากตายไม่รู้ว่าจะไปไหน เราใช้ชีวิตแบบขอให้วันข้างหน้ามันมีอะไรดีๆรอเราอยู่ เราอยากถามว่าเราผิดมั้ยคะที่โกรธที่น้อยใจพวกเขา?
(พี่ชายเราไม่เคยคืนเงินเราแม่เราเลย แม่ก็ไม่ไปอยู่บ้านพี่ชายเพราะบอกเราว่าเดียวไปเป็นภาระ เพราะพี่มีครอบครัวแล้ว) แม่เราทำงานอายุเยอะแล้ว แม่ให้เราไปทำงานบ้าง เราอยากทำนะคะเพราะอยากได้บ้าน แต่พอจะไปทำก็มานั่งคิดว่าเดียวเค้าก็มายืมเราอีก มันก็หมดกำลังทำงานอะค่ะ