ผมเห็นในหนังฝรั่งเจอบ่อยมาก คือที่สังเกตหลักๆ เลยนะครับ เวลาเครียดๆ หรือเจอปัญหาชีวิตหนักๆ
วิธีที่พวกฝรั่งจะทำคือ ถ้าไม่ไปพบจิตแพทย์ เอนตัวลงนอนโซฟาแล้วหลับตา เล่าระบายให้จิตแพทย์ฟัง จิตแพทย์จะคอยเช็คลิสต์อะไรในกระดาษนี่แหละ และก็พูดแนะนำเสริมบ้าง

และอีกแบบที่เห็นหนังฝรั่งทำกัน คือ คนที่มีปัญหาชีวิตจะนัดมารวมตัวกัน แล้วเอาเก้าอี้มานั่งล้อมวงกัน ประมาณศาลาคนเศร้าอะไรเทือกนั้นครับ และให้ทุกคนผลัดกันเล่าปัญหาชีวิตของตัวเองออกมาให้คนในวงได้ฟัง ส่วนคนอื่นที่รับรู้รับฟังก็ออกความเห็นคำชี้แนะบ้าง ถ้าปัญหาหนักๆ ก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจลุกมาตบหลังปลอบประโลมบ้าง

คือไม่ใช่อะไร มันแปลกใหม่สำหรับสังคมบ้านเราอ่ะครับ เพราะผมก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน ส่วนมากบ้านเรา ถ้าใครเข้าวัดจะรู้กลายๆว่า มีความทุกข์ในชีวิตที่หนัก อีกกลุ่มก็จะเป็นสายเติมบุญ
แต่การไปพบจิตแพทย์ ในบ้านเราไม่ค่อยเห็น หรือไม่เห็นเลยก็ว่าได้ เพราะบ้านเรา ผมคิดว่า ถ้าป้าข้างบ้านรู้ข่าวว่าเราพบจิตแพทย์ เขาจะแอสซูม อนุมานว่าเรา เป็นบ้า ฮ่าๆๆๆ
แล้วเรื่องนั่งล้อมวงเล่าปัญหาชีวิต บ้านเราก็ไม่ทำกัน แต่ผมเห็นหนังฝรั่ง บ่อยมาก หนังเก่าๆ ก็เห็นมานานแล้วครับ 
มันแปลกสำหรับเรารึเปล่าครับ หรือว่าการได้ระบายความทุกข์ออกมาทำให้รู้สึกโล่งใจมากขึ้นดีกว่าเก็บกดเอาไว้แบบนั้นรึเปล่าครับ

เพื่อนๆ คิดเห็นอย่างไร?