คือเราเป็นลูกคนเล็กทุกคนอาจจะคิดว่าสบายแต่กดดันมากค่ะล่ะพี่เราคงไม่ต่างกันแกโดนเปรียบเทียบกับเราส่วนเราก็โดนเปรียบเทียบกับคนโน้นคนนี้ไปเรื่อยทั้งเราแล้วพี่กูไม่อยากจะทะเลาะกับพวกท่านพี่เลยได้ไปฝึกงานที่จังหวัดอื่นแล้วท้องค่ะตอนนั้นพี่อายุ19แต่โชคยังดีที่ตากับยายเข้าใจว่าเรื่องมันเกิดไปแล้วจะด่าหรือบ่นหรืออะไรมันก็ไม่หวนกลับมาหรอกล่ะพี่ก็อยู่กับสามีที่จังหวัดนั้นเลยส่วนความคาดหวันมันตกมาอยู่ที่เราหนูพึ่ง13อยู่ม.1จะเข้าม.2แต่แบบรู้สึกว่าชีวิตวัยรุ่นมันไม่มีความสุขเลยก็แอบคิดนะคะว่าตอนเรียนเรายังไม่ไหวแล้วตอนทำงานเราจะไม่ตายเลยหรอตอนม.1เทรม1เราได้ที่1พอเทรอ2เราได้ที่8มันตกมาไกลมากตอนแรกแกก็พูดดีด้วยแต่เวลาจะหาเรื่องมาว่ามีไรก็จะยกเรื่องนี้มาพูดทุกทีเลยล่ะนี่เครียดมากทุกวันแกชอบหาเรื่องมาว่ามาด่าทำให้ก็แอบน้อยใจนะคะแต่ก็แกอาจจะเครียดเหนื่อยนั่นแหละเพราะจริงๆแกก็อาจเหนื่อยแหละทำงานเสร็จล่ะต้องมาเจอเราทำเรื่องน่าหงุดหงิดแกเลยวีนแต่โชคยังดีที่คุณแม่มีไรต้องให้บอกแกว่าทะเลาะเรื่องอะไรกับพ่อแต่ก็ส่งข้อความว่าปลอบทุกรอบเลยล่ะแกจะไม่พูดอะไรกับพ่อเลยจนกว่าหนูจะกลับมาคุยกับพ่อมีวิธีอะไรที่ช่วยให้หาเครียดมั้ยคะ