หมอเขาก็บอกตลอดนะคะ
แต่คนส่วนใหญ่ไม่จำและไม่ทำ


เพื่อนเราบ้านจน
ป่วยเรื้อรัง ไปหาหมอ รพ.รัฐ
ไปหลายรอบ ก็ไม่หาย
ดีขึ้นสักพัก เดี๋ยวก็เป็นอีก

สุดท้ายพ่อเอาที่เข้าธนาคาร เอาเงินไปรักษาเอกชน
หมดไปสองแสน
หายไหม?  ก็ไม่หาย

เพื่อนก็ฟูมฟายบ่นทุกวี่วัน
โพสลงเฟซบุ๊คว่าเกิดมามีกรรม
โรคเวรโรคกรรมรักษายังไงก็ไม่หาย อยากตาย
คือโพสดราม่าบ่อย จนเราต้องส่งแชทไปถามส่วนตัวว่าเขาป่วยเป็นอะไร
เผื่อเราแนะนำได้
เขาก็เล่าให้ฟังตามข้างต้น แล้วบอกว่าตายเมื่อไรคงหายทรมานซะที
เราถามเจาะจงว่าเป็นโรคอะไร
เขาบอกว่าไม่รู้

>>  เอ้า คุณ รักษาหมดไปขนาดนั้นหมอจะไม่บอกว่าเป็นโรคอะไรได้เหรอ

เราเลยถามเขาใหม่ว่าอาการเป็นยังไง
เขาก็บอกว่าแน่นหน้าอก
เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ แสบข้างในไปหมด
นอนก็จะอ้วก ไอ ปวดท้อง ทรมาน
เราก็ถามรายละเอียดเขาไปอีก จนสุดท้ายคิดว่าเขาเป็นกรดไหลย้อน
(เราคิดว่าหมอคงบอกเขาแล้ว แต่เขาลืมแล้ว)

เลยแนะนำเขาไปว่าต้องปฏิบัติตัวยังไง
โรคนี้กินยาก็แค่ทุเลา มันไม่หายหรอก
ต้องปรับพฤติกรรมตัวเอง เราก็เคยเป็น
ก็แนะนำเขา
ปรับพฤติกรรมแล้วจะไม่เป็น แต่ถ้ากลับไปทำพฤติกรรมเดิมๆ ก็จะเป็นอีก
มันเกิดจากตัวเราเอง ไม่ใช่โรคเวรโรคกรรม

แรกๆ เขาทำ พออาการดีขึ้นก็กลับไปทำตัวแบบเดิมอีก เราก็คอยเตือน
บางทีก็เหนื่อยที่จะเตือน
แต่ก็ยังคอยเตือน จนเขาแรับพฤติกรรมได้ แทบจะไม่เป็นอีกเลย
นานๆ ครั้งถึงจะเป็นอีก
ซึ่งเขาก็รู้แล้วว่าต้องปฏิบัติตัวยังไง

เราเชื่อว่าหมอ รพ.รัฐ บอกเขาแล้ว
แต่เขารั้น และหมอก็ไม่ได้ตามจ้ำจี้จำไชแบบเรา
พอเขาไม่จำและไม่ทำ มันเลยไม่ดีขึ้นไง
คนไข้พบหมอแค่นานๆ ครั้ง
หมอไม่ได้เห็นเขาตลอด จะมาคอยกำชับจำจี้จำไชได้ยังไง
(ความจริงความรู้พวกนี้ในอินเตอร์เน็ตก็มีถ้าจะแสวงหามาอ่าน)
จะไปโทษหมออย่างเดียวก็ไม่ได้ คนไข้หลายๆ คนก็สร้างปัญหาให้ตัวเอง

เวลาเราไปหาหมอ ไม่เคยมีครั้งไหนที่หมอจะไม่แนะนำการปฏิบัติตัวเพื่อทำให้อาการดีขึ้นนะคะ
ส่วนใหญ่เราไปคลินิกเพราะเร็ว หมอก็แนะนำละเอียดตลอดนะคะ

ทุกคนที่ทำงาน ต้องได้เงิน

ไม่อยากจ่ายเงินแพงๆรพ.เอกชน ไม่พร้อมจ่าย สู้ราคาไม่ได้ ก็ไปรอรพ.รัฐ ที่หนี้การรักษา ไปอยู่ในหนี้สาธารณะ กู้เงินมารันระบบ แล้วกดราคาให้ต่ำจนคนไข้ไม่รู้ว่าต้นทุนการรักษาจริงๆมันอยู่ที่เท่าไหร่ ระบบใกล้จะพังอยู่แล้วยังไม่รู้ตัว

ในฐานะที่ตนเองเป็นหมอ ผมไม่เคยมองตัวเองว่าเป็นคนดีอะไร (ชมว่าตัวเองเป็นคนดีมีศีลธรรมแล้วมันรู้สึก “กระดากปาก”) เราก็เป็นแค่อาชีพหนึ่งที่เอาทักษะวิชาชีพเพื่อทำงานแลกเงิน

เราเป็นหมอที่ทำตัวให้เป็น professional แต่ไม่ใช่หมอเสียสละ ใจบุญ กัดก้อนเกลือกินจนชีวิตตัวเองต้องลำบากเพียงเพื่อแค่ว่า คนอื่นต้องมาชื่นชมว่า “เรามีศีลธรรม”

คนเรามีศีลธรรมหรือเปล่า ถามตัวเองในใจก็รู้ ไม่ต้องรอคนอื่นมาบอก เพราะไอ้พวกคนนอกมันก็ไม่ได้รู้จักตัวเราดีเท่าตัวเราเองหรอก

และก็ ชีวิตของผม ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำชมหรือคำด่าของคนอื่น ว่าเรามี หรือไม่มีศีลธรรม ชีวิตผมมีค่ามากกว่านั้น สำคัญกว่านั้น ดังนั้น ผมไม่แคร์ความคิดคนอื่นที่ไม่สำคัญ ไม่ได้มีผลกระทบกับการดำเนินชีวิตมากนัก ทำหน้าที่ของเราให้ดีก็พอ แล้วให้คำเยินยอสรรเสริญ คำด่าที่ไม่มีประโยชน์ เป็นแค่สายลมพัดผ่าน ไม่มีค่า ไม่มีราคาอะไร

ทุกคนมีภาระหน้าที่ที่ต้องทำ มีผลตอบแทนที่ต้องได้ ไม่มีใครโง่ทำอะไรให้ใครฟรีๆครับ ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัว หรือคนที่เรารักจริงๆ