ทุกคนคะ คือเราไม่รู้ว่าต้องจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงดีเราเติบโตมาโดยที่พ่อแม่แยกทางกันค่ะคือด้วยความที่ พ่อเรานอกใจแม่บ่อยครั้ง แม่ก็เลยขอหย่าค่ะ ก่อนที่จะหย่าแม่ตามพ่อเราตั้งแต่เราเด็กจนเราโตจะเข้ามหาลัยได้แล้วค่ะ เราอยู่กับฝั่งแม่ เราโดยเลี้ยงโดยยาย เราขอเกริ่นก่อนนะคะ เราเป็นพี่สาวคนโตของบ้าน ด้วยความที่พ่อแม่เราเรียนเก่งมากทำให้ตัวเราเองกดดันตัวเองมาก แต่เราไม่เคยดีพอสำหรับแม่เราเลย แม้เราจะเรียนเก่งมากขนาดนั้นะถ้าหากไม่เป็นที่หนึ่งแม่ก็ไม่สนใจเลยค่ะ แม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับน้องบ่อยๆ ซึ่งเราก็เข้าใจว่าเป็นสัจธรรมชีวิตค่ะ พอเราโตขึ้นมาช่วงประถมที่พ่อแม่กำลังจะหย่ากัน แม่เกลียดพ่อเรามาก ก็เลยมาลงที่เราบ่อยครั้ง บีบคอ ด่าทอ หรือแช่งให้เราไปตาย คำพูดของแม่ทำให้เรารู้สึกน้อยใจในบ่อยครั้งแต่เราไม่กล้าร้องไห้ให้น้องสาวเราเห็น เพราะเรากลัวว่าจะไม่เข้มแข็งพอ เราอยู่กับยายจนขึ้นมัธยมเราได้เข้าโรงเรียนในฝันของเราค่ะ แต่แม่ได้ย้ายไปทำงานที่อื่น เราก็เลยอยู่กับยายตามลำพัง ครอบครัวเราค่อนข้างฐานะดีเลยค่ะ แม่ของเราเป็นที่รู้จักในแวดวงของโรงเรียนของเราเวลาจะทำอะไรเราก็จะลงท้ายด้วยคำว่าลูกแม่เสมอ โดยที่เราไม่เคยทำอะไรสำเร็จด้วยชื่อของตัวเองโดยการประชดการกินแอลกฮอลล์ เป็นครั้งแรกที่เรากินอะไรแบบนี้ แต่พอพ่อเราจับได้ เขาก็ด่าเลยค่ะ เขาคิดว่าเด็กแบบเราไม่ควรกินอะไรแบบนี้แต่เราคิดว่าทำไงได้ เรายอมรับค่ะว่าผิดในการกินสุราในอายุเท่านี้ เราถูกบังคับโดยการให้เรียนราชการค่ะถ้าหากไม่ได้ราชการคนในครอบครัวอาจจะเกลียดเราไปเลย เราหนีออกจากบ้านตอนนั้น เพราะเราทะเลาะกับแม่ เราไปเถียงมั้งค่ะ แต่เรื่องนั้นเป็นวันเกิดของน้อง เราไปเล่นบ้านเพื่อนแล้วเราไม่ยอมกลับบ้าน แล้วเขาก็มาตามเรากลับบ้าน เราถามเขาว่า แม่ที่ไหนเขาบีบคอลูกตัวเองแม่เราตอบกลับว่า แม่แบบไหนเขาก็ทำกันทั้งนั้น หลังจากนั้นเราก็ไม่คุยกับแม่อีกแลยค่ะ พอเราอยู่กับยาย เราทะเลาะกับยายรุนแรงขั้นยายเอาไม้กวาดตีเรา เพียงเพราะ เราไม่ทิ้งขยะ เขาคิดว่าเราเถียงก็เลยตีเราค่ะ เราควรทำยังไงดีคะกระทู้นี่อาจจะยาวมาก ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ