คือเรื่องมีอยู่ว่าที่บ้านผมเปิดร้านขายของและต้องไปทําธุระที่ต่างจังหวัดซึ่งต้องใช้เวลาในการเดินทางนานแม่ของผมก็วางแผนว่าจะปิดร้านไปแต่เช้าพอเสร็จธุระก็จะไปเดินเซ็นทรัลแต่ยายของผมกลับบอกให้ไปเปิดร้านตอนเช้าก่อนแปปนึงค่อยไปซึงทุกคนในบ้านรู้ดีว่าถ้าเปิดร้านตอนเช้าไม่มีคําว่าแปปนึงจะต้องได้ออกบ่ายแน่นอนแต่ยายของผมก็บอกว่าจะเปิดให้ได้ผลสรุปก็ต้องเปิด พอเปิดร้านตอนเช้ากว่าจะเก็บร้านเสร็จก็เที่ยงแม่ผมก็บ่นๆว่าเห็นมั้ยว่ากว่าจะเก็บร้านเสร็จก็เที่ยง ยายผมก็บอกว่าจะไม่เอาเงินหรือไงไก้เงินก็ดีแล้วตอนนั้นทั้งบ้านก็เริ่มอารมณ์ไม่ดีรวมถึงผมด้วยเพราะผมไม่ชอบเวลาที่จะไปไหนกันแล้วไปด้วยอารมณ์ตึงเครียดหน้ทบูดบึงมันทําให้ไม่อยากไปไหน ผมก็ไปพูดกับยายผมว่า "เพราะงี้ไงถึงอยากให้วันนี้ปิดร้านไปเลยเนี่ยพอเวลามันไม่ได้แผนที่วางไว้ก็พังหมดคนที่บ้านก็อารมณ์เสียผมเบื่อ" ยายผมูดกลับสั้นๆว่า "เงียบ ปาก" พอผมได้ยินเท่านั้นและผมโมโหมากๆๆๆๆๆๆๆแบบมากที่สุดถึงขั้นที่ว่าอยากจะด่ายายของตัวเองแต่ตัวผมที่เป็นเด็กอายุ 16 ต้องระงับความโกรธตัวเองแล้วเดินไปที่อื่นและคิดในใจว่า ถ้าพูดดีๆด้วยและเป็นยังงี้จะไม่พูดด้วยและ ในวันนั้นผมไม่ยุ่งกับยายผมเลยผมเมินยายผมทุกรูปแบบเพราะผมโมโหมากๆ ที่ยายผมเอาแต่ใจตัวเอง พูดดีๆด้วยก็เป็นแบบนี้ ทั้งๆที่ผมพูดก็เป็นความจริง กลับบ้านก็ดึก เซ็นทรัลก็ไม่ได้ไป ผมยังโกรธยายจนถึงตอนนี้ผมควรทําไงดีครับ