เบื่อเหนื่อยกับทุกอย่างชีวิต ความรู้สึกตอนนี้รู้สึกโดดเดี่ยวไม่มีใคร ไม่สามารถ พูดหรือระบายกับใครได้เลย อึดอัดสุดๆ แทบไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้ว อยากมีใครสักวันที่จะรับฟังเราโดยที่ไม่ตัดสิน นับวันคนที่เคยบอกว่ารัก ก็ยิ่งออกห่าง เราเริ่มไม่มีความสำคัญในชีวิตใครเลย นับวันยิ่งรู้สึกไร้ค่า เขาเคยเห็นสิ่งที่เราให้ไป สิ่งที่เราพยายามทำให้บ้างไหม เราไม่อยากเป็นผู้ให้แล้ว เราเหนื่อย ทำไมไม่มีใครรักเราจริงๆและปฏิบัติกับเราแบบคนรักกันเลย ทำไมต้องเห็นแก้ตัวใส่เราขนาดนี้ เมื่อวานเราไม่มีเงินเลย แต่น้ำมาส่ง เราขอให้จ่ายให้ก่อนแค่140 บาท คำตอบแรกที่เราได้เลยคือไม่มี จนเราต้องอธิบายให้ฟังว่าเราไม่มีจริงๆ เราเหลือแค่2 บาทในบัญชีถึงยอมช่วยจ่ายให้เราก่อน ทำไมเขาต้องเห็นแก่ตัวกับเราขนาดนี้ เราจะทนไม่ไหวแล้ว โลกและคนรอบข้างใจร้ายกับเราขนาดนี้ทำไมกัน เราไปทำอะไรไว้หรอ ถึงเราโดนหนักขนาดและนี่ก็คงเป็นอีกสิ่งนึงที่เราอยากพูดมันออกมา ให้คนรอบข้างเข้าใจเราบ้าง คิดไม่ดีกับเราเราไม่ว่าแต่ทำไมต้องมาคิดไม่ดีกับเพื่อนเรา เพื่อนเราไม่เคยรู้จัก ไม่เคยมายุ่ง เราไม่เคยไปพูดอะไรให้ฟัง แต่ทำไมถึงมีความคิดแบบนี้ คุณหวงลูกคุณได้ แต่อย่าลืมว่าเราโดนกระทำบ้าง เวลาที่เอาเรื่องเราไปพูดต่อๆบ้างๆ ต่อให้เพื่อนเราหมายถึงลูกคุณจริงๆ เราไม่มีสิทธิ์ได้ระบายหรือได้พูดกับใครเลยใช่ไหมเวลาเราแย่ เราก็ลูกมีพ่อมีแม่ คุณก็พูดว่ามีอะไรปรึกษาได้ พอเราปรึกษาจริงๆ ทำเหมือนเราเอาไปปัญหาไปให้ ทำไม่เต็มใจตอบ จนเราจำไม่อยากปรึกษาใครทั้งนั้น ทั้งครั้งนี้ที่คิดว่าเพื่อนเราไปว่าลูกคุณอีก เราทำทุกอย่างให้กับผู้ชายคนนี้ด้วยความรักทั้งหมดที่เรามี แต่ทำไมไม่เห็นใจเราเลย ทำเหมือนเราเป็นส่วนเกินตลอด เรามีปัญหาเราโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวตลอด ให้แก้ปัญหาเองตลอด เราอยากกลับไปหาพ่อแม่ทุกครั้งเลยนะ แต่เราอยู่ไกล เราไม่มีเงิน แต่เราโดนทั้งการกระทำ คำพูด สายตาเกลียดจากผู้ชายที่เรารักเค้าไม่เคยเลือกที่จะโอบกอดเราไว้เลย เราจะไม่ไหวบนโลกใบนี้จริงๆแล้ว กลัวว่าชีวิตจะไม่ประสบความสำเร็จ เพราะตอนนี้ชีวิตเราล้มเหลวมาก ภาพจำความลำบากของเราเก่าๆก็ย้อนขึ้นมาตลอด เรากลัววันนึงถ้าพ่อเราไม่อยู่แล้ว เราจะรับไม่ไหว เราอยากไปก่อนทุกคน เชื่อเถอะว่าเรารักตัวเองมาก รักมากจนไม่อยากให้ตัวเองทุกข์ทรมาน เจ็บแบบนี้แล้ว เราพยายามมองหาใครสักคนแล้ว แต่เรามองไปไม่มีใครเลย