“ขอโทษที่ห่างหาย”(เอาเรื่องจริงมาเขียน)

กระทู้สนทนา

 
 
ทางชีวิตผิดเพี้ยนยากเขียนบอก
หนทางออกยากหาพาอ่อนไหว
น้ำตาแต้มแก้มสองมองหาใคร
ที่ห่วงใยคล้ายว่าจะไม่มี
 
โรคแทรกซ้อนนอนซมต้องห่มไห้
ทั้งร้าวรอนอ่อนไหวใคร่หลีกหนี
ร่างกายล้าปัญหารุมกลุ้มสิ้นดี
อยากหลนลี้หลีกเร้นเช่นชะตา
 
เหมือนถูกทิ้งเดียวดายไร้คนเหลียว
มาข้องเกี่ยวเหนี่ยวรั้งดังก่อนหน้า
ไร้คำปลอบมอบถึงให้พึ่งพา
รับปัญญาเพียงตนดิ้นรนทำ
 
ปลูกผักขายไร้สารคืองานที่
หวังประทังชีวีเมื่อตกต่ำ
ไม่มีแรงก็คลานเพื่องานจำ-
ทนรับกรรมก่อนสิ้นไร้วิณญาณ์...
 
“สุนันท์ยา”
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่