สวัสดีค่ะ เราเป็นหมอที่มีชีวิตคล้ายๆนางเอกในเรื่องdoctor slump แต่คิดว่าน่าจะแย่กว่าหน่อย55
คือป่วยเป็นซึมเศร้าตั้งแต่ปีสามกำลังจะขึ้นสี่ ผลที่ตามมาก็คือ... ความจำมันแย่ลงมาก สมาธิไม่ดี แน่นอนว่าการอ่านหนังสือ เราเลยทำได้ยากมากหรือทำแทบไม่ได้เลยจากที่เมื่อก่อนมีความจำดีชอบอ่านหนังสือมีความสุขกับการทำความเข้าใจและท่องจำในทุกๆวัน ยาที่กินก็side effectเยอะมากกว่าจะปรับตัวได้ ทำให้การเรียนหมอให้จบและใช้ทุนจนครบจึงเป็นเรื่องที่เราผ่านมาได้แบบหินสุดๆ ยากลำบากมากๆ มีความคิดไม่อยากอยู่แล้ว ไม่อยากทำอะไรแล้วอยู่บ่อยครั้ง แต่มันก็ผ่านมาได้ด้วยการรักษาควบคู่ไปกับการเรียนและการทำงาน แต่ปัญหาความจำและสมาธิมันก็ยังแย่เหมือนเดิม..
ในช่วงแรกจะว่าเหมือนในซีรี่ย์ก็จริงคือเราก็ไปใช้ชีวิตที่ตัวเองขาดหายไปตอนเด็กๆ เที่ยว เล่น ดูแลตัวเองมากขึ้น ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวมากขึ้น (ขาดแต่ไม่มีพระเอกแบบในซีรี่ย์ไปทำด้วยกัน55) ใช้ชีวิตช้าๆลง จากที่เมื่อก่อนในหัวมีแต่เรื่องเรียนตลอด อ่านหนังสือตลอดแบบนางเอกไม่เกินจริงเลย ก็ได้มองเห็นเรื่องใกล้ตัวอย่างอื่นมากขึ้น แต่ก็นะหนังสือมันคือส่วนสำคัญของชีวิตไปแล้ว และจากที่ตอนแรกคิดว่าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเป็นอะไรที่ง่ายไม่เกินมือเราก็ทำได้แค่ให้เรียนจบสอบผ่านตามเพื่อนๆไปได้ ก็หืดขึ้นคอแล้วว55 มันก็อดsufferไม่ได้จริงๆ และมันกส่งผลมาถึงอนาคตคือเราอยากเรียนต่อศัลยกรรมทั่วไปมันก็เทรนต่อไม่ได้ด้วยอาการที่ว่ามาทั้งหมดนี่แหละค่ะ จนตอนนี้ก็ลาออกมาทำเป็นหมอทั่วไปประจำที่คลินิกแถวบ้านได้เกือบสองปีแล้วค่ะ
มันก็เบาขึ้นเยอะใช้ชีวิตง่ายขึ้น ไม่ต้องอ่านหนังสือเครียดๆเพื่อไปสอบ ไม่ต้องเจอความเครียดรุนแรง ไม่ต้องอยุเวรกลางดึก ซึ่งเป็นตัวกระตุ้นโรคได้ทั้งหมด แต่ก็นั่นแหละมันไม่ใช่ความฝันที่เราอยากเป็นและเราก็ยังอยากจะเพิ่มพูนความรู้ให้ตัวเอง พัฒนาตัวเองมันก็ทำได้ยากมาก เพราะเรื่องสมาธิความจำมันเสียไปเลย(กลับไปเป็นอาจารย์แบบนางเอกไม่ได้อ่าา55) ตอนนี้ก็เลยเคว้งๆว่าเราอายุ30ปีอยากที่จะพัฒนาตัวเองไปได้ไกลกว่านี้มากๆก็ติดไปหมดทุกอย่างเลย จากที่เคยทำได้มันกลับทำไม่ได้แล้ว เลยอยากขอคำปรึกษารับฟังข้อคิดดีๆคำแนะนำจากสมาชิก เผื่อจะช่วยทำให้ใจเหี่ยวๆของหมอน้อยๆคนนี่ดีขึ้นมาบ้างค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
ทำอะไรที่เราเคยทำได้ดี ไม่ได้อีกต่อไป รับมือกับความรู้สึกระยะยาวยังไงดี
คือป่วยเป็นซึมเศร้าตั้งแต่ปีสามกำลังจะขึ้นสี่ ผลที่ตามมาก็คือ... ความจำมันแย่ลงมาก สมาธิไม่ดี แน่นอนว่าการอ่านหนังสือ เราเลยทำได้ยากมากหรือทำแทบไม่ได้เลยจากที่เมื่อก่อนมีความจำดีชอบอ่านหนังสือมีความสุขกับการทำความเข้าใจและท่องจำในทุกๆวัน ยาที่กินก็side effectเยอะมากกว่าจะปรับตัวได้ ทำให้การเรียนหมอให้จบและใช้ทุนจนครบจึงเป็นเรื่องที่เราผ่านมาได้แบบหินสุดๆ ยากลำบากมากๆ มีความคิดไม่อยากอยู่แล้ว ไม่อยากทำอะไรแล้วอยู่บ่อยครั้ง แต่มันก็ผ่านมาได้ด้วยการรักษาควบคู่ไปกับการเรียนและการทำงาน แต่ปัญหาความจำและสมาธิมันก็ยังแย่เหมือนเดิม..
ในช่วงแรกจะว่าเหมือนในซีรี่ย์ก็จริงคือเราก็ไปใช้ชีวิตที่ตัวเองขาดหายไปตอนเด็กๆ เที่ยว เล่น ดูแลตัวเองมากขึ้น ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวมากขึ้น (ขาดแต่ไม่มีพระเอกแบบในซีรี่ย์ไปทำด้วยกัน55) ใช้ชีวิตช้าๆลง จากที่เมื่อก่อนในหัวมีแต่เรื่องเรียนตลอด อ่านหนังสือตลอดแบบนางเอกไม่เกินจริงเลย ก็ได้มองเห็นเรื่องใกล้ตัวอย่างอื่นมากขึ้น แต่ก็นะหนังสือมันคือส่วนสำคัญของชีวิตไปแล้ว และจากที่ตอนแรกคิดว่าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเป็นอะไรที่ง่ายไม่เกินมือเราก็ทำได้แค่ให้เรียนจบสอบผ่านตามเพื่อนๆไปได้ ก็หืดขึ้นคอแล้วว55 มันก็อดsufferไม่ได้จริงๆ และมันกส่งผลมาถึงอนาคตคือเราอยากเรียนต่อศัลยกรรมทั่วไปมันก็เทรนต่อไม่ได้ด้วยอาการที่ว่ามาทั้งหมดนี่แหละค่ะ จนตอนนี้ก็ลาออกมาทำเป็นหมอทั่วไปประจำที่คลินิกแถวบ้านได้เกือบสองปีแล้วค่ะ
มันก็เบาขึ้นเยอะใช้ชีวิตง่ายขึ้น ไม่ต้องอ่านหนังสือเครียดๆเพื่อไปสอบ ไม่ต้องเจอความเครียดรุนแรง ไม่ต้องอยุเวรกลางดึก ซึ่งเป็นตัวกระตุ้นโรคได้ทั้งหมด แต่ก็นั่นแหละมันไม่ใช่ความฝันที่เราอยากเป็นและเราก็ยังอยากจะเพิ่มพูนความรู้ให้ตัวเอง พัฒนาตัวเองมันก็ทำได้ยากมาก เพราะเรื่องสมาธิความจำมันเสียไปเลย(กลับไปเป็นอาจารย์แบบนางเอกไม่ได้อ่าา55) ตอนนี้ก็เลยเคว้งๆว่าเราอายุ30ปีอยากที่จะพัฒนาตัวเองไปได้ไกลกว่านี้มากๆก็ติดไปหมดทุกอย่างเลย จากที่เคยทำได้มันกลับทำไม่ได้แล้ว เลยอยากขอคำปรึกษารับฟังข้อคิดดีๆคำแนะนำจากสมาชิก เผื่อจะช่วยทำให้ใจเหี่ยวๆของหมอน้อยๆคนนี่ดีขึ้นมาบ้างค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ