เราอธิบายก่อนนะ หัวข้อกระทู้อาจดราม่า แต่จริงๆเราตั้งใจจะเตือนสติ หลายๆ คนที่ทำงานหาเงินมาได้ แต่ใช้โดยไม่คิด
ใช้ตามใจ เวลาหาได้ก็ใช้ๆ ไปเถอะ ของแพงๆ อยากได้อยากมีเหมือนเขา อยากได้ก็ซื้อๆไปเถอะ เดี๋ยวตายไปไม่ได้ใช้นะ

เราเองตอนเด็กถึงจบปริญญาตรี ไม่ได้มีต้นทุนชีวิต บ้านไม่ได้ทำธุรกิจ ตอนนั้นก็มีแค่บ้านรถของที่บ้านตามฐานะคนชั้นกลาง
จบมาต้องหางานหาเงินเหมือนคนส่วนใหญ่ ถ้าทำงานประจำเงินเดือนก็เริ่มหมื่นนิดๆ เราเข้าใจความลำบากดี กว่าจะได้งาน
คุณต้องไปยื่นบัตรสมัครงานหลายที่ เสียทั้งค่าเอกสาร ค่าเดินทาง พอได้งานแล้วกว่าจะได้เงินเดือนต้องไปทำงาน 20 กว่าวัน
วันหนึ่งนั่งทำงาน 7 - 8 ชั่วโมง ทั้งเบื่อทั้งล้า ไหนจะปัญหาผู้ร่วมงาน เจ้านาย ลูกค้าสารพัด กว่าจะเติบโตได้เงินเดือนเพิ่มกี่ปี

เราพูดแต่เราไม่ได้ทำหรอก เห็นชีวิตคนอื่นเค้า เราทำงานได้แค่เดือนกว่าก็ตัดสินใจออกเลย รู้แล้วว่าเราไม่เหมาะกับงานแบบนี้
ทำไปชีวิตก็ไม่ได้ร่ำรวยแค่พอมีกิน เราเลยเลือกรับงานมาทำก็รับจ้างเค้านั้นแหละ แค่ไม่มีเจ้านาย แต่มันก็ไม่ได้สบายนะ แค่ดี
กว่าไปนั่งทำงานเสียเวลาทั้งวันไหนจะเดินทางอีก งานแต่ละงานก็มีปัญหาทั้งสิ้น กว่าจะได้เงินเค้าบางงานก็ต้องอดหลับอดนอน

เราเลยวางแผนชีวิตว่าคงไม่นั่งทำงานแบบนี้ไปจนตาย เราจะวางแผนชีวิตเราทุกๆปี ว่าปีนี้ ปีหน้าจะทำอะไร ได้เงินมาจะเอาไป
ลงทุนอะไรบ้าง อะไรที่ยังไม่จำเป็นหรือประหยัดได้ก็ทำ เรื่องการกินเราจะค่อนข้างประหยัด เราจะไม่กินแพงมื้อละพันขึ้น ไม่กิน
ทิ้งกินขว้าง ของใช้ก็ซื้อลดราคาทุกอย่าง ก็ใช้ชีวิตแบบมีคุณภาพดีนะ แบบกลางๆไม่หรูหรา กินห้างร้านดังได้แค่ไม่ได้กินทุกวัน

ตัดไปที่คนรอบตัวเรา นอกจากพี่น้องเราน้อยคนมากที่จะประหยัด เรียกว่าใช้ชีวิตกันเต็มที่ มือถือนี่ต้องซื้อรุ่นใหม่รุ่นแพงตลอด
กินเที่ยวเต็มที่ มื้อหนึ่งหลายพันเลี้ยงหญิง เลี้ยงเพื่อน เลี้ยงญาติ เค้าก็มีงานประจำนะแต่รายได้จะไม่สูงมาก 2 - 3  หมื่น กลุ่มนี้
ชีวิตแทบไม่เปลี่ยน ตรงข้ามบางคนแย่ลง หนี้เยอะแต่ไม่มีทรัพย์สิน ถึงได้มรดกมาก็ขายกินหมด เรียกว่ามีปัญหาเรื่องเงินตลอด
แน่นอนเดือดร้อนเราเรื่อยๆ เราช่วยจนหยุดช่วยไปแล้ว เสียนิสัย เพื่อนที่เป็นแบบนี้เลิกคบไปหลายคน คือเราไม่เข้าใจ ไม่มีเงิน
แต่ไม่เคยประหยัด กินทิ้งขว้าง สั่งอาหารทีต้องเหลือเต็มจาน เหล้าเบียร์ต้องมี ของใช้ต้องแพง แต่ไม่เคยมีเงินเก็บ ใช้ชีวิตได้ไง

ขนาดเราวางแผนชีวิต วางแผนการเงินทุกอย่าง เราก็ไม่ได้ประมาทนะ ก็ยังประหยัดในส่วนที่ทำได้แค่ไม่ตึงมากเหมือนตอนไม่มี
เวลาเกิดวิกฤติ เช่นตอนโควิด เราก็ต้องประเมินสถานการณ์ว่าจะร้ายแรงแค่ไหน เอาเงินที่ไหนใช้จ่าย เราต้องดูแลคนในบ้านเรา
ว่าจะอยู่ได้อย่างไรถ้ามันเกิดเรื่องแบบนี้อีก อนนี้เราก็เตรียมความพร้อมไว้ทุกด้านว่าเราอยู่รอดไปจนตาย แต่คนอื่นเราคงไม่ช่วย
เคยช่วยเคยสอนให้รู้จักเก็บเงิน แต่ก็ไม่สำนึกก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิม แถมก่อหนี้เพิ่ม วันนี้เราไม่สอนไม่เตือนใครแล้วแต่ไม่ช่วยเลย

ในสังคมเราไม่ใช่มีคนแบบนี้หมด ส่วนใหญ่จะเป็นญาติเพราะเพื่อนเราเลิกคบไปหมด บางคนก็ยืมแล้วไม่คืนก็ตัดไปเป็นค่าตัวเค้า
เพื่อนเราที่ดี ญาติที่มีชีวิตที่ดีเค้าร่ำรวยกว่าเรา ก็จะเจอกันคุยแลกเปลี่ยนความรู้ มีแต่สิ่งดีดีให้กัน พอคบแต่คนรวยก็ดูแบ่งระดับ
แต่มันก็ควรเลือกคบคนจริงๆนะ มันส่งผลกับการใช้ชีวิต คนกลุ่มที่มีปัญหาทางการเงินเค้าจะเอาแต่เรื่องมาให้มีแต่ความเห็นแก่ตัว

ต่อให้คุณบอกให้เค้าก็ไม่เปลี่ยนหรอก ในสังคมเห็นได้เยอะ พวกคิดไม่เป็น อยากได้อะไรก่อหนี้ใช้ก่อนคิด เวลาล้มมาก็ยืมเงินเรา
ยืมแล้วก็ไม่ใช้คืน ถ้าทวงก็โกรธอีก เราก็จะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวไม่มีเพื่อนไม่มีญาติ แต่ก่อนก็ยังแคร์นะตอนนี้ไม่แล้ว เราอยู่ได้
แถมมีชีวิตที่ดีขึ้นด้วย คำสอนคนรุ่นเก่า ต้องเอาญาติต้องคบไว้พึ่งพากัน เราไม่มีลูกมีแต่หลานก็ไม่ให้ยุ่งกัน เราขอให้มันจบที่เราพอ