คือเรารู้สึกว่าอ่อนไหวง่ายมากเลยค่ะอธิบายยังไงดีคือแบบอยู่ๆรู้สึกว่าถ้าสัตว์เลี้ยงเราตายไปจะเป็นยังไงทุกวันนี้เราเลี้ยงดูน้องดีมั้ยมันแบบเหมือนเอาใจเขาใส่ใจเรางี้ค่ะแต่เราเป็นกับทุกอย่างเลยค่ะแบบเห็นน้องหมาข้างทางก็จะแบบน่าสงสารจังคือแบบรู้สึกเศร้าอ่อนไหวมากค่ะบางทีกลับมานั่งคิดค่ะแล้ววกับพ่อแม่ก็จะคิดว่าถ้าพ่อแม่เราตายจะเป็นยังไงเราคิดแบบนี้ทุกคืนเลยค่ะร้องไห้ทุกคืนมันแบบเราทำให้พ่อแม่ดีหรือยังมันเป็นความรู้สึกที่ทรมานมากค่ะแล้วมันจะมีอยู่วูบนึงที่เหมือนได้ไปอีกโลกอยู่ๆมันก็รู้สึกแบบตันเศร้าโลกมืดมนแบบโลกนี้ดูไร้ค่าไม่มีอะไรเปล่าประโยชน์มักจะเป็นแบบนี้หลังว่ายน้ำค่ะหรือหลังทำอะไรที่รู้สึกว่ามีความสุขสุดๆแบบตอนนั่งรถกับพ่อแม่น้องสาวก็จะคิดว่าอีกไม่กี่ปีเรายังจะมีโมเม้นได้ไปเที่ยวกันอีกมั้ยนะ(เราอายุ15นะคะ)มันจะแบบน้ำตาไหลออกมาเองกับตอนกลางคืนหนูมีความรู้สึกว่าต้องลุ้นว่าพรุ่งนี้พ่อแม่ยังอเรากับเราใช่มั้ย(พ่อแม่เราไม่ได่ป่วยหรืออะไรนะคะ)เราแค่มีความรู้สึกแบบนี้เองนี่ก็เป็นความรู้สึกของหนูคร่าวๆมันทรมานมากเลยค่ะหลายๆคนอาจมองว่าหนูยังเด็กอย่าไปคิดมากเเตาความคิดหนูมันอ่อนไหวเกินที่จะพูดคำว่าช่างมันค่ะช่วยทีค่ะมีวิธีรับมือหรือผ่อนคลายบ้างมั้ยคะเราไม่ได้บอกตัวเองค่ะว่าเป็นโรคซึมเศร้าเพราะเรายังเชื่อมั่นในตัวเองว่าหนูยังอยากที่จะอยู่บนโลกและควบคุมตัวเองได้ค่ะ