สวัสดีค่ะ อยากจะระบายพร้อมปรึกษาค่ะ
เราไม่ใช่กลัวการสมัครงานมาตั้งแต่ต้นค่ะ เราเป็นคนกล้าแสดงออกประมาณนึงพูดเก่ง คุยเก่ง ตอนช่วงจบ ม.6 แรกๆ เราไปหางานพาร์ทไทม์ทำซึ่งเจอพี่และเพื่อนร่วมงานดีมากๆๆเลยค่ะ ทำงานสนุกทุกวัน แต่เราต้องออกเพราะต้องไปเรียนต่อที่อื่น เสียดายมากค่ะ เพราะสนิทกับทุกคนมากจริงๆ แต่มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราไม่ได้เรียนต่อ เลยซิ่วมาก็เลยตัดสินว่าจะทำงานรอไปสอบปีหน้าละกัน ความกลัวกำลังจะเริ่มจากตรงนี้ค่ะ
1.ร้านไอติมในห้าง = ไปสมัครสัมภาษณ์เรียบร้อย ตอนสัมภาษณ์เขาดูกดดันเราหนักมากๆ ต้องเลิกดึกในช่วงแรกๆ เราโอเคแต่แม่บอกไม่คุ้มค่าแรงแถมกลับบ้านดึก (ได้เงินเป็นรายชั่วโมงค่ะ เขารับแต่พาร์ทไทม์) เราก็โอเคไม่เอาที่นี่ก็ได้ เพราะรู้สึกไม่ดีกับคนสัมเท่าไหร่
2.ร้านกาแฟ = วันแรกเขาลองให้ไปดูที่ร้าน ศึกษาวิธีการทำงาน ว่าเอ้ออชอบไหม ถ้าโอเคก็จะรับ เราก็บอกโอเคค่ะ วันต่อมาเขากำลังจะเปิดร้านใหม่ เลยให้ไปช่วยทำความสะอาด ซึ่งมันเป็นร้านที่เซ้งมา ทำความสะอาดตั้งแต่เริ่ม คือของเก่าๆขยะเก่าๆหลายปีอยากอยู่เยอะมากกกกจริงๆ สกปรกมาก เราก็ทำไปจนถึงตอนเย็น เราถามเรื่องทำงานว่าสรุปจะให้อยู่ร้านไหน ทำหน้าที่อะไรกันแน่ เงินเดือนยังไง เขาบอกไม่รู้ ยังไม่ได้คิดไม่ได้จัดการ เราไปทำงานมา2วัน ไม่ได้ค่าแรงเลยสักบาท เราทักถามเขานะคะ แต่เขาบอกเดี๋ยวทักมาบอกอีกที จนตอนนี้ก็ไม่ได้เงินค่ะ (คงคิดว่าทดลองงาน แต่งานไม่เกี่ยวกับกาแฟสักนิด)
3.ร้านโดนัทในห้าง = ไปทำวันแรก เริ่มงานบ่ายโมง 1 ชม.แรกยังดีอยู่ค่ะ เจอเพื่อนร่วมงานอายุใกล้เคียงกัน เขาสอนงานดีมากเริ่มทำอะไรเป็น แต่!! สักพักได้ยินคนในครัวพูดว่า "รอผ่านอาทิตย์แรกก่อนเถอะ จะใช้งานให้หนัก" แล้วก็ขำกันค่ะ เราได้ยินแล้วท้อทันทีเลยค่ะ จะบ้าตาย เลยหาข้ออ้างกลับทันทีค่ะ แล้วไม่มาทำอีกเลย (จริงๆผู้จัดการสกปรกมากด้วยแหละค่ะ เอาผ้าเช็ดโต๊ะไปเช็ดที่คีบโดนัท เราแจ้งทางบริษัทเรียบร้อยแล้ว ไม่ทราบเหมือนกันว่าจัดการรึยัง)
4.ร้านกาแฟ = ร้านนี้อยู่ไกลจากบ้านก็ท้ออยู่ เข้างาน ตี5:30 ก่อนจะไปเขียนใบสมัครก็ท้อสุดๆแต่ก็ไปค่ะอยากทำงาน5555 สรุปเขาบอกอยากได้คนทำยาวๆแบบ2-3ปีขึ้นไป เพราะเรากะจะทำแค่1ปี แล้วกลับไปเรียน เขาบอกถ้าไม่ได้คนจริงๆจะติดต่อกลับมา เราเดาไว้แล้วหล่ะว่าคงไม่ได้
🥲มาถึงจุดนี้เริ่มท้อแล้วค่ะ เริ่มนอย หลังจากไปสมัครจากคนที่ไม่เข้าวัดก็เข้าเลยค่ะ ไม่ไหวจริงขับรถไปร้องไห้ไป คิดว่าทำไมมันยากขนาดนี้ งานแรกยังง่ายๆอยู่เลย แต่ก็ปล่อยๆใจไปสักพัก ให้ฟื้นตัว แล้วมาสมัครอีกงาน
5.ร้านชานมไข่มุก = แรกๆดีค่ะ สอนงานทุกอย่าง กำลังจะเข้าที่ละแต่ๆๆๆ อยากได้คนทำยาวๆ เขาบอกจะเรียกเราไปทำเป็นพักๆ วันไหนคนขาดจะให้ไปทำ เราก็โอเคไม่ติด เขาก็เรียกเราไปทำ 4 วัน ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ จนกระทั่ง วันสุดท้ายเจ้าของร้านบอกให้พนักงานประจำให้เงินค่าแรงเราด้วย พนักงานคนนั้นก็บอกว่าเดี๋ยวมาให้เราตอนเลิกงานนะ เพราะมันต้องรวมยอดก่อน เราก็โอเค (เราเลิกงาน 18:00 ร้านปิด 20:00 เลยจะโอนให้ตอนร้านปิด) แต่เขาไม่โอนมาให้เรา อ้างนู่นนี่ เอาเงินเข้าบช.แล้ว แต่เข้าแอพไม่ได้ ไม่รู้มันพังตอนไหน เราก็บอกโอเคไม่เป็นไร ไปให้ธนาคารทำให้ก่อนแล้วค่อยเอาเงินมาให้เราก็ได้ เรารอแล้วรออีก อ้างนู่นอ้างนี่สารพัดอย่างมาก สรุปมารู้ทีหลังว่าเขายืมเงินคนอื่นแล้วไม่ค่อยคืน เราเลยไม่ได้ค่าแรงสักที ตามทวงตามด่าเป็นเดือนๆ เหนื่อยมาก เลยออกค่ะ❌ เจ้าของร้านไม่ได้มาช่วยเคลียร์ เหนื่อยใจสุดๆ
มาถึงตรงนี้มันเหนื่อยใจมากค่ะ ไม่ได้กลัวงานหนัก แต่กลัวเจอเพื่อนร่วมงานมากๆเลยสรุปพักก่อน ไม่ไหวแล้วจิตใจไปหมด(รายละเอียดแต่ละที่มันมีเยอะกว่านี้ค่ะ แต่ไม่ได้ลงรายละเอียด เล่าแบบคร่าวๆให้แต่ละที่ค่ะ ) แม่เลยบอกไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
เราเลยตัดสินใจอยู่บ้านเฉยๆหลายเดือนเลยค่ะ (แต่ขายของออนไลน์อยู่นะคะอันนี้ขายมาตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว แต่รายได้มันไม่ได้มั่นคง แต่ทำเรื่อยๆมาจนถึงตอนนี้ค่ะ) เราออกจากบ้านไปคาเฟ่อาทิตย์ละครั้ง 2ครั้งตามโอกาสเจอเพื่อน แต่ยอมรับเลยค่ะว่าจุดนี้เรากลัวคนเยอะๆละ กลัวการคุยกับคนอื่น ชอบอยู่คนเดียว ก่อนหน้านี้ไม่ได้เป็นแบบนี้ค่ะ เราพูดเก่งคุยเก่งเข้าสังคมเก่งมากๆ ปรับตัวได้ดีสุดๆ ตอนนี้มันตรงกันข้ามเลยค่ะ เราเลยพยายามจะออกมาเจอผู้คนอีกครั้ง ออกนอกบ้านบ่อยๆคุยกับพ่อค้าแม่ค้า บอกตามตรงค่ะว่าฝืนมาก ในใจนี่อึดอัดขั้นสุด อยากกลับบ้านตลอดเวลา แบบว่าไม่อยากเจอใครอีกค่ะ อยากอยู่บ้านตลอด ไม่อยากออก ไม่อยากเจอใครสักเท่าไหร่
ตอนนี้เราอยากหาเงินค่ะ เลยจะกลับมาสมัครงานอีกครั้ง แต่กลายเป็นว่าแค่เลื่อนโพสต์หางานในกลุ่มก็ใจสั่นแล้วค่ะ กังวลสุดๆทั้งที่ยังไม่ได้สมัครด้วยซ้ำ พอจะไปสอบถามงานในห้างกลับไม่กล้าพูด มือไม้อ่อน ทั้งๆที่เมื่อก่อนเรื่องแค่นี้มันง่ายมากเดินเข้าไปถามจบๆ ตอนนี้เราตีกับตัวเองในสมองแทบตายแล้วค่ะ สรุปเราก็ไม่ได้สมัครสักที กลัวไปหมด กลัวเจอคนไม่ดี กลัวเจอเพื่อนร่วมงานแย่ๆอีก คิดถึงที่ทำงานแรกสุดๆ 📍ที่ไม่ได้กลับที่เก่าเพราะร้านเขาปิดตัวลงไปแล้วนะคะ เสียดายสุดๆ
มันแย่ซะจนร้องไห้ฟูมฟาย แบบไม่คิดว่าจะเป็นถึงขั้นนี้ค่ะ แบบแค่สมัครงานเองจะร้องไห้ทำไม รู้สึกกังวลทุกครั้งที่ต้องหางานทำ ไม่สบายใจ กังวล เครียด สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้
ควรทำยังไงดีคะ เราอยากก้าวผ่านตรงนี้ไปให้ได้สักที เรานอนไม่ค่อยหลับเพราะเรื่องนี้ อยากกล้าอีกสักที อยากกลับไปเป็นคนเดิมมากๆค่ะ
กลัวการไปสมัครงาน ทำยังไงดีคะ
เราไม่ใช่กลัวการสมัครงานมาตั้งแต่ต้นค่ะ เราเป็นคนกล้าแสดงออกประมาณนึงพูดเก่ง คุยเก่ง ตอนช่วงจบ ม.6 แรกๆ เราไปหางานพาร์ทไทม์ทำซึ่งเจอพี่และเพื่อนร่วมงานดีมากๆๆเลยค่ะ ทำงานสนุกทุกวัน แต่เราต้องออกเพราะต้องไปเรียนต่อที่อื่น เสียดายมากค่ะ เพราะสนิทกับทุกคนมากจริงๆ แต่มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราไม่ได้เรียนต่อ เลยซิ่วมาก็เลยตัดสินว่าจะทำงานรอไปสอบปีหน้าละกัน ความกลัวกำลังจะเริ่มจากตรงนี้ค่ะ
1.ร้านไอติมในห้าง = ไปสมัครสัมภาษณ์เรียบร้อย ตอนสัมภาษณ์เขาดูกดดันเราหนักมากๆ ต้องเลิกดึกในช่วงแรกๆ เราโอเคแต่แม่บอกไม่คุ้มค่าแรงแถมกลับบ้านดึก (ได้เงินเป็นรายชั่วโมงค่ะ เขารับแต่พาร์ทไทม์) เราก็โอเคไม่เอาที่นี่ก็ได้ เพราะรู้สึกไม่ดีกับคนสัมเท่าไหร่
2.ร้านกาแฟ = วันแรกเขาลองให้ไปดูที่ร้าน ศึกษาวิธีการทำงาน ว่าเอ้ออชอบไหม ถ้าโอเคก็จะรับ เราก็บอกโอเคค่ะ วันต่อมาเขากำลังจะเปิดร้านใหม่ เลยให้ไปช่วยทำความสะอาด ซึ่งมันเป็นร้านที่เซ้งมา ทำความสะอาดตั้งแต่เริ่ม คือของเก่าๆขยะเก่าๆหลายปีอยากอยู่เยอะมากกกกจริงๆ สกปรกมาก เราก็ทำไปจนถึงตอนเย็น เราถามเรื่องทำงานว่าสรุปจะให้อยู่ร้านไหน ทำหน้าที่อะไรกันแน่ เงินเดือนยังไง เขาบอกไม่รู้ ยังไม่ได้คิดไม่ได้จัดการ เราไปทำงานมา2วัน ไม่ได้ค่าแรงเลยสักบาท เราทักถามเขานะคะ แต่เขาบอกเดี๋ยวทักมาบอกอีกที จนตอนนี้ก็ไม่ได้เงินค่ะ (คงคิดว่าทดลองงาน แต่งานไม่เกี่ยวกับกาแฟสักนิด)
3.ร้านโดนัทในห้าง = ไปทำวันแรก เริ่มงานบ่ายโมง 1 ชม.แรกยังดีอยู่ค่ะ เจอเพื่อนร่วมงานอายุใกล้เคียงกัน เขาสอนงานดีมากเริ่มทำอะไรเป็น แต่!! สักพักได้ยินคนในครัวพูดว่า "รอผ่านอาทิตย์แรกก่อนเถอะ จะใช้งานให้หนัก" แล้วก็ขำกันค่ะ เราได้ยินแล้วท้อทันทีเลยค่ะ จะบ้าตาย เลยหาข้ออ้างกลับทันทีค่ะ แล้วไม่มาทำอีกเลย (จริงๆผู้จัดการสกปรกมากด้วยแหละค่ะ เอาผ้าเช็ดโต๊ะไปเช็ดที่คีบโดนัท เราแจ้งทางบริษัทเรียบร้อยแล้ว ไม่ทราบเหมือนกันว่าจัดการรึยัง)
4.ร้านกาแฟ = ร้านนี้อยู่ไกลจากบ้านก็ท้ออยู่ เข้างาน ตี5:30 ก่อนจะไปเขียนใบสมัครก็ท้อสุดๆแต่ก็ไปค่ะอยากทำงาน5555 สรุปเขาบอกอยากได้คนทำยาวๆแบบ2-3ปีขึ้นไป เพราะเรากะจะทำแค่1ปี แล้วกลับไปเรียน เขาบอกถ้าไม่ได้คนจริงๆจะติดต่อกลับมา เราเดาไว้แล้วหล่ะว่าคงไม่ได้
🥲มาถึงจุดนี้เริ่มท้อแล้วค่ะ เริ่มนอย หลังจากไปสมัครจากคนที่ไม่เข้าวัดก็เข้าเลยค่ะ ไม่ไหวจริงขับรถไปร้องไห้ไป คิดว่าทำไมมันยากขนาดนี้ งานแรกยังง่ายๆอยู่เลย แต่ก็ปล่อยๆใจไปสักพัก ให้ฟื้นตัว แล้วมาสมัครอีกงาน
5.ร้านชานมไข่มุก = แรกๆดีค่ะ สอนงานทุกอย่าง กำลังจะเข้าที่ละแต่ๆๆๆ อยากได้คนทำยาวๆ เขาบอกจะเรียกเราไปทำเป็นพักๆ วันไหนคนขาดจะให้ไปทำ เราก็โอเคไม่ติด เขาก็เรียกเราไปทำ 4 วัน ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ จนกระทั่ง วันสุดท้ายเจ้าของร้านบอกให้พนักงานประจำให้เงินค่าแรงเราด้วย พนักงานคนนั้นก็บอกว่าเดี๋ยวมาให้เราตอนเลิกงานนะ เพราะมันต้องรวมยอดก่อน เราก็โอเค (เราเลิกงาน 18:00 ร้านปิด 20:00 เลยจะโอนให้ตอนร้านปิด) แต่เขาไม่โอนมาให้เรา อ้างนู่นนี่ เอาเงินเข้าบช.แล้ว แต่เข้าแอพไม่ได้ ไม่รู้มันพังตอนไหน เราก็บอกโอเคไม่เป็นไร ไปให้ธนาคารทำให้ก่อนแล้วค่อยเอาเงินมาให้เราก็ได้ เรารอแล้วรออีก อ้างนู่นอ้างนี่สารพัดอย่างมาก สรุปมารู้ทีหลังว่าเขายืมเงินคนอื่นแล้วไม่ค่อยคืน เราเลยไม่ได้ค่าแรงสักที ตามทวงตามด่าเป็นเดือนๆ เหนื่อยมาก เลยออกค่ะ❌ เจ้าของร้านไม่ได้มาช่วยเคลียร์ เหนื่อยใจสุดๆ
มาถึงตรงนี้มันเหนื่อยใจมากค่ะ ไม่ได้กลัวงานหนัก แต่กลัวเจอเพื่อนร่วมงานมากๆเลยสรุปพักก่อน ไม่ไหวแล้วจิตใจไปหมด(รายละเอียดแต่ละที่มันมีเยอะกว่านี้ค่ะ แต่ไม่ได้ลงรายละเอียด เล่าแบบคร่าวๆให้แต่ละที่ค่ะ ) แม่เลยบอกไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
เราเลยตัดสินใจอยู่บ้านเฉยๆหลายเดือนเลยค่ะ (แต่ขายของออนไลน์อยู่นะคะอันนี้ขายมาตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว แต่รายได้มันไม่ได้มั่นคง แต่ทำเรื่อยๆมาจนถึงตอนนี้ค่ะ) เราออกจากบ้านไปคาเฟ่อาทิตย์ละครั้ง 2ครั้งตามโอกาสเจอเพื่อน แต่ยอมรับเลยค่ะว่าจุดนี้เรากลัวคนเยอะๆละ กลัวการคุยกับคนอื่น ชอบอยู่คนเดียว ก่อนหน้านี้ไม่ได้เป็นแบบนี้ค่ะ เราพูดเก่งคุยเก่งเข้าสังคมเก่งมากๆ ปรับตัวได้ดีสุดๆ ตอนนี้มันตรงกันข้ามเลยค่ะ เราเลยพยายามจะออกมาเจอผู้คนอีกครั้ง ออกนอกบ้านบ่อยๆคุยกับพ่อค้าแม่ค้า บอกตามตรงค่ะว่าฝืนมาก ในใจนี่อึดอัดขั้นสุด อยากกลับบ้านตลอดเวลา แบบว่าไม่อยากเจอใครอีกค่ะ อยากอยู่บ้านตลอด ไม่อยากออก ไม่อยากเจอใครสักเท่าไหร่
ตอนนี้เราอยากหาเงินค่ะ เลยจะกลับมาสมัครงานอีกครั้ง แต่กลายเป็นว่าแค่เลื่อนโพสต์หางานในกลุ่มก็ใจสั่นแล้วค่ะ กังวลสุดๆทั้งที่ยังไม่ได้สมัครด้วยซ้ำ พอจะไปสอบถามงานในห้างกลับไม่กล้าพูด มือไม้อ่อน ทั้งๆที่เมื่อก่อนเรื่องแค่นี้มันง่ายมากเดินเข้าไปถามจบๆ ตอนนี้เราตีกับตัวเองในสมองแทบตายแล้วค่ะ สรุปเราก็ไม่ได้สมัครสักที กลัวไปหมด กลัวเจอคนไม่ดี กลัวเจอเพื่อนร่วมงานแย่ๆอีก คิดถึงที่ทำงานแรกสุดๆ 📍ที่ไม่ได้กลับที่เก่าเพราะร้านเขาปิดตัวลงไปแล้วนะคะ เสียดายสุดๆ
มันแย่ซะจนร้องไห้ฟูมฟาย แบบไม่คิดว่าจะเป็นถึงขั้นนี้ค่ะ แบบแค่สมัครงานเองจะร้องไห้ทำไม รู้สึกกังวลทุกครั้งที่ต้องหางานทำ ไม่สบายใจ กังวล เครียด สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้
ควรทำยังไงดีคะ เราอยากก้าวผ่านตรงนี้ไปให้ได้สักที เรานอนไม่ค่อยหลับเพราะเรื่องนี้ อยากกล้าอีกสักที อยากกลับไปเป็นคนเดิมมากๆค่ะ