เราไม่แน่ใจว่าเราต้องการความช่วยเหลือไหม แต่เรื่องราวเป็นอย่างนี้:
เราเป็นคนเก่งมากมาตั้งแต่เด็ก ผลการเรียนตอนเราอยู่ระดับท๊อปมาตลอดตั้งแต่อนุบาลยันประถมยันมัธยมยันมหาลัยฯ เป็นที่1มาตลอด ซึ่งเราก็ภูมิใจนะ เวลาเห็นแม่ดีใจตอนเกรดออก แต่จริงๆแล้วเราก็แค่ตั้งใจเรียนเพื่อตัวเองแหล่ะ เราเรียนแล้วมีความสุข เราชอบการแข่งขัน เราแทบจะแข่งทุกอย่างกับทุกคน และเราก็จะไม่ยอมแพ้ เรามาลองมองย้อนกลับไป เราคิดว่าที่เราทำไปก็เพราะว่าเราอยากถูกยอมรับ ถึงได้พยายามพิสูจน์ตัวเองอยู่ตลอดเวลา มันไม่ได้สร้างความทุกข์ให้กับเราเหมือนที่คนรอบข้างเราคิด เราเอ็นจอยไปกับมัน
ก่อนเราเรียนจบมหาลัยฯสักประมาณปีครึ่งก็เริ่มมีสัญญาณว่ามีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวเราเริ่มเปลี่ยนไป เราเริ่มรู้สึกว่าชีวิตนี้มันไม่มีอะไรสำคัญแล้ว ไม่มีอะไรมีความหมายสำหรับเราอีกต่อไปแล้ว วันนึงเราก็ต้องเรียนจบ แล้วก็ต้องไปทำงาน ใช้ชีวิตเป็นผู้ใหญ่ หาเงินไปวันๆซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไร(เราเป็นคนใช้เงินน้อยมาก ไม่เที่ยว ไม่กินอาหารในห้าง ไม่ซื้อรองเท้า นาฬิกา ฯลฯ) เราเริ่มไม่รู้แล้วว่าที่ผ่านมาเราทำสิ่งต่างๆไปเพื่ออะไร แล้วสิ่งที่เราจะทำต่อไปจากนี้เราจะทำไปเพื่ออะไร เราพยายามเรียนให้ได้เกรดดีๆเพื่อพิสูจน์ตัวเอง พิสูจน์ว่าอะไร? พิสูจน์ให้กับใคร? อย่างไรก็ตามเราในตอนนั้นคิดว่า โอเค เรายังมีความสุขกับการเรียนอยู่ ถึงจะยังไม่รู้ว่าทำไปทำไมก็เถอะ เหลือเวลาอีกตั้งปีครึ่งกว่าจะเรียนจบ เดี๋ยวก็คงคิดออกเอง แล้วเราก็เก็บก้อนอารมณ์ความรู้สึกนี้ไว้ในใจ พยายามไม่สนใจมัน
แต่เราก็ต้องเผชิญกับมันในที่สุดเมื่อเราเรียนจบ ซึ่งตอนนี้มันก้อนใหญ่มาก มากพอที่จะทำให้เราไม่สามารถไปทำงานแบบคนปกติได้ เราไม่สามารถหยิบตัวเองขึ้นมาจากที่นอนเพื่อไปทำอะไรได้เลย อย่าว่าแต่งานเลย เรานอนอยู่เฉยๆทั้งวัน กินข้าวนิดๆหน่อยๆ2วันครั้ง ไม่อาบน้ำ ไม่แปรงฟัน นอนอยู่บนที่นอน ลืมตาบ้าง หลับตาบ้าง ไม่มีความคิดที่อยากทำอะไรเลยแต่ก็รู้สึกทรมานมาก มันเหมือนโดนกักขังอยู่ในร่างกายตัวเอง แล้วเราก็ไม่สามารถตอบคำถามอะไรตัวเองได้เลย ตอบได้แค่ไม่รู้ อยากตายไหม? ไม่รู้ อยากมีความรู้สึกอยากทำอะไรไหม? ไม่รู้ มันเหมือนกับคนหลงทางไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี ไม่รู้ว่าจุดหมายคือที่ไหนด้วยซ้ำ ระยะนี้กินเวลาประมาณ 8 เดือน จนแม่พาไปหาหมอจิตเวชเพราะผอมจนผิดสังเกต น้ำหนักลดลงจาก85เหลือ59 (ปกติแม่ไปทำงานกลับมาตอนดึกไม่ค่อยได้เจอเรา)
พอไปหาหมอ ตอนแรกหมอบอกว่าเป็นอาการในกลุ่มซึมเศร้า แต่ก็ไม่ใช่ซึมเศร้าสะทีเดียว ได้ยามากินแล้วก็นัด follow up อยู่เรื่อยๆ ช่วงแรกๆมันก็ดีขึ้นเรื่อย เรากลับมากินข้าวได้ ออกไปช่วยแม่ทำงานได้ กลับมาอ่านพวกหนังสือนิยายได้ แล้วอาจารย์ที่ปรึกษาเราก็ชวนไปช่วยงานที่ภาค ตอนแรกเป็นผู้ช่วยวิจัย แล้วตอนหลังก็มาเป็น TA แต่ก็ต้องทำๆหยุดๆเพราะเหมือนกับว่าอาการที่มันเริ่มดีขึ้นในตอนแรกมันเริ่มไม่คงที่แล้ว แล้วมันก็แย่ลงจนต้องใช้การรักษาแบบอื่นช่วย ตอนแรกก็เป็นรักษาด้วยคลื่นแม่เหล็ก(tms) ก็ไม่ช่วยมากเท่าไหร่ จนกระทั่งเกิด suicide attempt ครั้งแรก ซึ่งส่งผลสองอย่าง อย่างแรกคือโดนเปลี่ยนจากคลื่นแม่เหล็กเป็นซ็อตไฟฟ้า(ect) อย่างที่สองคือทำให้เรานึกถึงผู้หญิงคนนึงที่เราแอบชอบตอนอยู่มัธยม(ม.2) จริงๆแล้วเราก็นึกถึงผู้หญิงคนนี้อยู่บ่อยๆแหล่ะ เพราะเราฝันถึงเธอคนนี้อยู่เป็นประจำ(หมายถึงนอนหลับแล้วฝัน) แต่ครั้งนี้แปลกไปเพราะว่าปกติเราไม่เคยคิดจะสารภาพรักกับเธอเลยแต่เพราะว่าเรารอดมาจากการตายมันเหมือนกับว่าเราต้องบอกความรู้สึกให้เธอรับรู้ให้ได้ก่อนจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก
เราก็เลยหาทางติดต่อเธอ แล้วก็สารภาพรักกับเธอไปในที่สุด แล้วเราก็พูดไปเลยตามตรงว่าเรามาจีบเธอนะ หลังจากนั้นก็คุยกันอยู่เรื่อยๆ จนวันนึงเธอก็ตัดสินใจเลิกคุยกับเรา พยายามทำให้เราเสียใจน้อยที่สุด ซึ่งเราก็ควรจะยอมรับแล้วให้มันจบลงแค่นั้น แต่คือเราชอบเธอคนนี้มาตั้งแต่อายุ14แล้วก็แทบไม่เคยชอบผู้หญิงคนไหนอีกเลยจนตอนนี้จะอายุ26 ซึ่งในระหว่างนั้นเวลาเราเจอผู้หญิงคนอื่นเราก็จะนึกถึงแต่เธอคนนี้ตลอด จริงอยู่ว่าที่ผ่านมาก็มีชีวิตอยู่มาได้โดยไม่มีเธอ แต่เหมือนกับว่าการที่เราได้สารภาพรักแล้วลองคุยกันมันทำให้ชีวิตมันพอที่จะมีค่าแก่การอยู่ต่อ ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะมีความหมายขึ้นมาซะอย่างนั้น
อีก 2 suicide attempts ผ่านไป หมอประเมินแล้วให้แอดมิทเข้ารพ.เป็นผู้ป่วยใน ตอนนี้ออกจากรพ.มาได้เกือบสองเดือนแล้ว นัด follow up พบหมอ พบนักจิตฯ ทุกๆ 2 อาทิตย์ ตอนนี้รวมเวลารักษามาก็ราวๆ 2 ปีกว่าๆแล้ว กินยาต่อเนื่องตลอด ไม่ได้ทำ tms, ect แล้วเพราะว่าไม่เวิค
ตอนนี้พยายามมีชีวิตอยู่ด้วยการทำอะไรไปเรื่อยเปื่อย ช่วงออกจากรพ.มาใหม่ๆก็ดูการ์ตูนกับทำโจทย์เลขเป็นงานอดิเรก แต่พอเวลาผ่านไปการดูการ์ตูนก็ไม่สนุกแล้ว ปัจจุบันก็ทำแต่โจทย์เลขกับอ่านหนังสือเลข เคยมีวันที่ก้อนอารมณ์มาหนักๆ พยายามสู้ด้วยการทำโจทย์เลขเพื่อเบนความสนใจพอหยุดทำแปปนึง อารมณ์ ความคิด ก็เข้ามา ก็เลยต้องทำต่อไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็สู้ไม่ได้แถมบวกความอ่อนล้าของสมองเข้าไปอีกกลายเป็นหนักกว่าเดิม อีกวันหยิบหนังสือแคลฯ3มาพลิกดูเล่นๆ อ่านไปอ่านมาเพลินดี รู้ตัวอีกทีคืออ่านตั้งแต่11โมงเช้ายันทุ่มนึง หยุดอ่านเพราะหิวข้าว แต่พอหยุดอ่านแล้วรู้สึกอยากตายขึ้นมาทันที ทั้งๆที่วันนั้นตอนเช้าก่อนหยิบหนังสือมาอ่านก็ปกติดี แถมตอนอ่านก็แฮปปี้ดี ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง
1. เรารู้สึกว่าเราไม่สามารถทำอะไรได้แล้วในแง่ของการรักษาเพราะเราก็ลองทุกอย่างที่รพ.,หมอแนะนำแล้ว ไม่มีอะไรเวิค คุยกับพี่นักจิตฯก็ไม่ช่วยอะไรแล้ว
2. เราไม่มีความรู้สึกอยากทำอะไร (เรียนต่อ/ไปเที่ยว/ทำงาน/กินอาหารอร่อยๆ/ความฝัน/งานอดิเรก/ฯลฯ)
เราไม่แน่ใจว่าเราต้องการอะไรจากการตั้งกระทู้นี้ แต่ก็รบกวนด้วยนะ
ปล. ผลวินิจฉัยจากใบส่งตัวของเราคือ F3230 Severe depressive episode with psychotic symptoms, With mood-congruent psychotic symptoms
ปล2. ยังพอมีอะไรที่เราทำได้เกี่ยวกับผู้หญิงที่เราชอบมั้ย
ชีวิต ความหมาย ซึมเศร้า อกหัก ช่วยด้วย
เราเป็นคนเก่งมากมาตั้งแต่เด็ก ผลการเรียนตอนเราอยู่ระดับท๊อปมาตลอดตั้งแต่อนุบาลยันประถมยันมัธยมยันมหาลัยฯ เป็นที่1มาตลอด ซึ่งเราก็ภูมิใจนะ เวลาเห็นแม่ดีใจตอนเกรดออก แต่จริงๆแล้วเราก็แค่ตั้งใจเรียนเพื่อตัวเองแหล่ะ เราเรียนแล้วมีความสุข เราชอบการแข่งขัน เราแทบจะแข่งทุกอย่างกับทุกคน และเราก็จะไม่ยอมแพ้ เรามาลองมองย้อนกลับไป เราคิดว่าที่เราทำไปก็เพราะว่าเราอยากถูกยอมรับ ถึงได้พยายามพิสูจน์ตัวเองอยู่ตลอดเวลา มันไม่ได้สร้างความทุกข์ให้กับเราเหมือนที่คนรอบข้างเราคิด เราเอ็นจอยไปกับมัน
ก่อนเราเรียนจบมหาลัยฯสักประมาณปีครึ่งก็เริ่มมีสัญญาณว่ามีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวเราเริ่มเปลี่ยนไป เราเริ่มรู้สึกว่าชีวิตนี้มันไม่มีอะไรสำคัญแล้ว ไม่มีอะไรมีความหมายสำหรับเราอีกต่อไปแล้ว วันนึงเราก็ต้องเรียนจบ แล้วก็ต้องไปทำงาน ใช้ชีวิตเป็นผู้ใหญ่ หาเงินไปวันๆซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไร(เราเป็นคนใช้เงินน้อยมาก ไม่เที่ยว ไม่กินอาหารในห้าง ไม่ซื้อรองเท้า นาฬิกา ฯลฯ) เราเริ่มไม่รู้แล้วว่าที่ผ่านมาเราทำสิ่งต่างๆไปเพื่ออะไร แล้วสิ่งที่เราจะทำต่อไปจากนี้เราจะทำไปเพื่ออะไร เราพยายามเรียนให้ได้เกรดดีๆเพื่อพิสูจน์ตัวเอง พิสูจน์ว่าอะไร? พิสูจน์ให้กับใคร? อย่างไรก็ตามเราในตอนนั้นคิดว่า โอเค เรายังมีความสุขกับการเรียนอยู่ ถึงจะยังไม่รู้ว่าทำไปทำไมก็เถอะ เหลือเวลาอีกตั้งปีครึ่งกว่าจะเรียนจบ เดี๋ยวก็คงคิดออกเอง แล้วเราก็เก็บก้อนอารมณ์ความรู้สึกนี้ไว้ในใจ พยายามไม่สนใจมัน
แต่เราก็ต้องเผชิญกับมันในที่สุดเมื่อเราเรียนจบ ซึ่งตอนนี้มันก้อนใหญ่มาก มากพอที่จะทำให้เราไม่สามารถไปทำงานแบบคนปกติได้ เราไม่สามารถหยิบตัวเองขึ้นมาจากที่นอนเพื่อไปทำอะไรได้เลย อย่าว่าแต่งานเลย เรานอนอยู่เฉยๆทั้งวัน กินข้าวนิดๆหน่อยๆ2วันครั้ง ไม่อาบน้ำ ไม่แปรงฟัน นอนอยู่บนที่นอน ลืมตาบ้าง หลับตาบ้าง ไม่มีความคิดที่อยากทำอะไรเลยแต่ก็รู้สึกทรมานมาก มันเหมือนโดนกักขังอยู่ในร่างกายตัวเอง แล้วเราก็ไม่สามารถตอบคำถามอะไรตัวเองได้เลย ตอบได้แค่ไม่รู้ อยากตายไหม? ไม่รู้ อยากมีความรู้สึกอยากทำอะไรไหม? ไม่รู้ มันเหมือนกับคนหลงทางไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี ไม่รู้ว่าจุดหมายคือที่ไหนด้วยซ้ำ ระยะนี้กินเวลาประมาณ 8 เดือน จนแม่พาไปหาหมอจิตเวชเพราะผอมจนผิดสังเกต น้ำหนักลดลงจาก85เหลือ59 (ปกติแม่ไปทำงานกลับมาตอนดึกไม่ค่อยได้เจอเรา)
พอไปหาหมอ ตอนแรกหมอบอกว่าเป็นอาการในกลุ่มซึมเศร้า แต่ก็ไม่ใช่ซึมเศร้าสะทีเดียว ได้ยามากินแล้วก็นัด follow up อยู่เรื่อยๆ ช่วงแรกๆมันก็ดีขึ้นเรื่อย เรากลับมากินข้าวได้ ออกไปช่วยแม่ทำงานได้ กลับมาอ่านพวกหนังสือนิยายได้ แล้วอาจารย์ที่ปรึกษาเราก็ชวนไปช่วยงานที่ภาค ตอนแรกเป็นผู้ช่วยวิจัย แล้วตอนหลังก็มาเป็น TA แต่ก็ต้องทำๆหยุดๆเพราะเหมือนกับว่าอาการที่มันเริ่มดีขึ้นในตอนแรกมันเริ่มไม่คงที่แล้ว แล้วมันก็แย่ลงจนต้องใช้การรักษาแบบอื่นช่วย ตอนแรกก็เป็นรักษาด้วยคลื่นแม่เหล็ก(tms) ก็ไม่ช่วยมากเท่าไหร่ จนกระทั่งเกิด suicide attempt ครั้งแรก ซึ่งส่งผลสองอย่าง อย่างแรกคือโดนเปลี่ยนจากคลื่นแม่เหล็กเป็นซ็อตไฟฟ้า(ect) อย่างที่สองคือทำให้เรานึกถึงผู้หญิงคนนึงที่เราแอบชอบตอนอยู่มัธยม(ม.2) จริงๆแล้วเราก็นึกถึงผู้หญิงคนนี้อยู่บ่อยๆแหล่ะ เพราะเราฝันถึงเธอคนนี้อยู่เป็นประจำ(หมายถึงนอนหลับแล้วฝัน) แต่ครั้งนี้แปลกไปเพราะว่าปกติเราไม่เคยคิดจะสารภาพรักกับเธอเลยแต่เพราะว่าเรารอดมาจากการตายมันเหมือนกับว่าเราต้องบอกความรู้สึกให้เธอรับรู้ให้ได้ก่อนจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก
เราก็เลยหาทางติดต่อเธอ แล้วก็สารภาพรักกับเธอไปในที่สุด แล้วเราก็พูดไปเลยตามตรงว่าเรามาจีบเธอนะ หลังจากนั้นก็คุยกันอยู่เรื่อยๆ จนวันนึงเธอก็ตัดสินใจเลิกคุยกับเรา พยายามทำให้เราเสียใจน้อยที่สุด ซึ่งเราก็ควรจะยอมรับแล้วให้มันจบลงแค่นั้น แต่คือเราชอบเธอคนนี้มาตั้งแต่อายุ14แล้วก็แทบไม่เคยชอบผู้หญิงคนไหนอีกเลยจนตอนนี้จะอายุ26 ซึ่งในระหว่างนั้นเวลาเราเจอผู้หญิงคนอื่นเราก็จะนึกถึงแต่เธอคนนี้ตลอด จริงอยู่ว่าที่ผ่านมาก็มีชีวิตอยู่มาได้โดยไม่มีเธอ แต่เหมือนกับว่าการที่เราได้สารภาพรักแล้วลองคุยกันมันทำให้ชีวิตมันพอที่จะมีค่าแก่การอยู่ต่อ ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะมีความหมายขึ้นมาซะอย่างนั้น
อีก 2 suicide attempts ผ่านไป หมอประเมินแล้วให้แอดมิทเข้ารพ.เป็นผู้ป่วยใน ตอนนี้ออกจากรพ.มาได้เกือบสองเดือนแล้ว นัด follow up พบหมอ พบนักจิตฯ ทุกๆ 2 อาทิตย์ ตอนนี้รวมเวลารักษามาก็ราวๆ 2 ปีกว่าๆแล้ว กินยาต่อเนื่องตลอด ไม่ได้ทำ tms, ect แล้วเพราะว่าไม่เวิค
ตอนนี้พยายามมีชีวิตอยู่ด้วยการทำอะไรไปเรื่อยเปื่อย ช่วงออกจากรพ.มาใหม่ๆก็ดูการ์ตูนกับทำโจทย์เลขเป็นงานอดิเรก แต่พอเวลาผ่านไปการดูการ์ตูนก็ไม่สนุกแล้ว ปัจจุบันก็ทำแต่โจทย์เลขกับอ่านหนังสือเลข เคยมีวันที่ก้อนอารมณ์มาหนักๆ พยายามสู้ด้วยการทำโจทย์เลขเพื่อเบนความสนใจพอหยุดทำแปปนึง อารมณ์ ความคิด ก็เข้ามา ก็เลยต้องทำต่อไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็สู้ไม่ได้แถมบวกความอ่อนล้าของสมองเข้าไปอีกกลายเป็นหนักกว่าเดิม อีกวันหยิบหนังสือแคลฯ3มาพลิกดูเล่นๆ อ่านไปอ่านมาเพลินดี รู้ตัวอีกทีคืออ่านตั้งแต่11โมงเช้ายันทุ่มนึง หยุดอ่านเพราะหิวข้าว แต่พอหยุดอ่านแล้วรู้สึกอยากตายขึ้นมาทันที ทั้งๆที่วันนั้นตอนเช้าก่อนหยิบหนังสือมาอ่านก็ปกติดี แถมตอนอ่านก็แฮปปี้ดี ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง
1. เรารู้สึกว่าเราไม่สามารถทำอะไรได้แล้วในแง่ของการรักษาเพราะเราก็ลองทุกอย่างที่รพ.,หมอแนะนำแล้ว ไม่มีอะไรเวิค คุยกับพี่นักจิตฯก็ไม่ช่วยอะไรแล้ว
2. เราไม่มีความรู้สึกอยากทำอะไร (เรียนต่อ/ไปเที่ยว/ทำงาน/กินอาหารอร่อยๆ/ความฝัน/งานอดิเรก/ฯลฯ)
เราไม่แน่ใจว่าเราต้องการอะไรจากการตั้งกระทู้นี้ แต่ก็รบกวนด้วยนะ
ปล. ผลวินิจฉัยจากใบส่งตัวของเราคือ F3230 Severe depressive episode with psychotic symptoms, With mood-congruent psychotic symptoms
ปล2. ยังพอมีอะไรที่เราทำได้เกี่ยวกับผู้หญิงที่เราชอบมั้ย