ไม่กี่วันก่อนผมได้รับข้อความจากพี่สาว ว่ารถที่พี่ยืมไปใช้จะฝากเพื่อนมาคืน แต่ไม่นานหลังจากนั้นพี่ก็ทักมา
บอกว่า เพื่อนของพี่ไม่กล้าเอารถมาคืนเพราะถ้าเอามาคืน ผมก็ต้องขับไปส่งเพื่อนพี่ที่หอ เค้าบอกว่ากลัวผมไม่กล้าให้ผมไปส่ง ไม่รู้ผมเป็นอะไรแต่พอผมเห็นข้อความตัวมันชาไปหมด มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดแบบที่ไม่เคยเจ็บมาก่อน ผมย้อนถามตัวเอง นี่เรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอวะ หรือเพราะเราหน้าตาไม่ดี ถ้าเราหน้าตาดีพี่เค้าจะกล้าให้ผมไปส่งไหมนะ ทั้งที่เส้นทางไปมันอยู่ในเขตมหาลัยด้วยซ้ำคนเป็นพันๆ พี่เค้ายังกลัวผม ผมตั้งคำถามมากมายกับตัวเอง เสียงในหัวผมดังจนซะผมทำอะไรไม่ถูก นี่เรามีคุณค่าแค่นี้หรอทำไมไปเอาคำพูดของคนที่ไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำมาใส่ใจ แต่ผมก็ยังอดสงสัยไม่ได้ผมไม่เคยคุยกับเพื่อนพี่ด้วยซ้ำ เคยเห็นผ่านๆแค่เวลาไปส่งพี่สาว ผมไม่รัว่าทำไมคนเหล่านั้นถึงมองผมแค่ภายนอกและตัดสินผมแบบนั้น ผมรู้สึกแย่มาก ผมเชื่อในคำว่า"หน้าตาดีโลกจะใจดีกับคุณ" มาตลอดว่ามันคือเรื่องจริง แต่พอเจอสถานการณ์แบบนี้จริงๆ ผมดันรับมือกับมันไม่ได้ จิตรตกทุกครั้งที่นึกถึง ยิ่งตอนฟังเพลง ใครงามเลิศในปฐพี ผมนั่งร้องไห้ตั้งแต่ต้นเพลงจนจบเพลงยังกับคนอกหัก เหมือนจะเป็นปัญหาที่ผมไม่เคยเจอ นี่คงเป็นปมของผมแหละ เพราะปกติแล้วผมก็เป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองอยู่แล้ว เดินผ่านผู้หญิงผมไม่กล้ามองหน้าเค้าด้วยซ้ำ เพราะกลัวเค้ามองว่าผมโรคจิตร คนเราตัดสินคนที่หน้าตาไม่ดีแบบนั้นนิ ถ้าหล่อๆมองคงไม่เป็นไร แต่ถ้าแบบเรามองคงโดนหาว่าโรคจิตร ผมเอาแต่คิดอะไรแบบนี้มาตลอด พอเจอเพื่อนพี่สาวบอกแบบนี้ มันก็ยิ่งย้ำซ้ำปมของผม นี่คือตัวอย่างของการไม่เห็นคุณค่าในตัวเองเอาคุณค่าผูกไว้กับคนอื่น แบบนี้เป็นอะไรที่แย่มาก แต่สิ่งที่ผมคิดก็คงไม่มีใครกล้าเถียงหรอกว่ามันไม่เป็นความจริง เพราะคนเราตัดสินกันแค่ภายนอกจริงๆ ยังไงก็ขอบคุณนะครับที่ทำให้ผมได้เจออะไรแบบนี้ครั้งหน้าคงรับมือได้ดีขึ้น