ครั้งนั้นแล วชิราภิกษุณีทราบว่า “นี่คือมารผู้มีบาป” จึงได้กล่าวกับมาร ผู้มีบาปด้วยคาถาว่า
    มารเอ๋ย ทิฏฐิของเจ้าเชื่อว่าอะไรเป็นสัตว์
    กองแห่งสังขารล้วน ๆ นี้
    บัณฑิตจะเรียกว่าสัตว์ไม่ได้เลย
    เมื่อขันธ์ทั้งหลายมีอยู่ การสมมติว่าสัตว์ก็มีได้
    เหมือนคำว่ารถมีได้เพราะประกอบส่วนต่าง ๆ เข้าด้วยกัน
    อนึ่ง ทุกข์เท่านั้นเกิดขึ้น
    ทุกข์เท่านั้นดำรงอยู่และแปรผันไป
    นอกจากทุกข์ ไม่มีสิ่งอื่นเกิดขึ้น
    นอกจากทุกข์ ไม่มีอะไรอื่นดับไป

    ลำดับนั้น มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า “วชิราภิกษุณีรู้จักเรา” จึงหายตัวไป ณ ที่นั้นเอง

มุขเดียวกันกับพระนาคเสนตอบ พระเจ้ามิลินท์ เปรียบชีวิตคนเราเป็นเพียงส่วนประกอบของรถ (ขันธ์ห้า) โดยคิดว่าจะหลบเลี่ยงเรื่องที่ว่าด้วยออาตมัน
ที่ไหนได้ เจอนักปรัชญาสวนเอาว่า

ถ้ารถวิ่งไปทับคนตาย แบบนี้รถไม่บาปใช่ไหม
ขันธ์ห้านี้ไปฆ่าใครก็ได้ ไปข่มขืนใครก็ได้
สบายละทีนี้

นี่แหละ...คือ ผลของการคิดเกินกว่าพุทธพจน์ คิดอุปมาขึ้นใช้เอง โดยพลการ