สวัสดีทุกคนนะคะหนูไม่มีอะไรมากหนูแค่อยากจะมาระบายปัญหาของหนูในตอนนี้ ตอนหนูอายุ 14จะเข้า15 หนูเกิดมาในครอบครัวที่ก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบอะไรมากตอนหนูเกิดมาได้ไม่กี่เดือนแม่ก็ทิ้งหนูไปฝากไว้ให้กับญาติทาพ่อปัจจุบันหนูอยู่กับญาติฝั่งพ่อ พ่อก็มาหาบ้างเพราะบ้านไม่ได้ไกลกันส่วนแม่หนูเคยเจอกับเค้าไม่ถึง5ครั้งด้วยซ้ำเค้าไม่เคยเลี้ยงดูหรือส่งเงินมาช่วยเรื่องค่าเล่าเรียนของหนูเวลามาหาก็จะเอาเงินให้บ้างแต่ไม่มากบางครั้งทักไปขอตังก็ได้บ้างไม่ได้บ้างแต่ส่วนมากก็จะไม่ได้มากกว่าปัจจุบันคนที่ส่งหนูเรียนคือน้าของพ่อ น้าแกเป็นคนใจดีนะคะ หนูอยากออกไปกับเพื่อนอยากไปไหนกับเพื่อนหนูได้ไปหมดแต่เงินที่หนูเอาไปเที่ยไม่ใช่เงินของน้าเป็นเงินที่หนูหามาเอง ของบ้างเป็นบางครั้งแต่ไม่มาก เวลาออกไปด้านนอกชาวบ้านก็จะชอบบอกว่าอย่าได้ดีแล้วทิ้งคนที่เลี้ยงดูเค้ามาละคนในบ้านก็ชอบพูดแบบนี้เหมือนให้เรารู้จักบุญคุณแต่หนูก็ไม่ลืมหรอกค่ะบุญคุณ แลบางครั้งคนในบ้านเองคนในครอบครัวชอบเอาเรื่องของแม่หนูที่ไม่ดีมาเล่าให้หนูฟัและชอบบอก่าเห็นความชั่วของแม่รึยัง คือหนูไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาเล่าให้หนูฟังด้วยหนูไม่ได้อยากฟังเลย ทำไมต้องพูดให้หนูเกลียดแม่แท้ๆตัวเองด้วยคนในบ้านชอบด่อยค่าหนูชอบว่าชอบดูถูก และชอบตัดกำลังใจคือหนูไม่เข้าใจว่าเค้าต้องการอะไรกันเวลาหนูโดนด่าด้วยถ้อยคำแย่ๆหนูหันมาหนูไม่ได้มีคนในครอบครัวที่จะคอยปลอบหนู ส่วนมากก็มีแต่ครูกับเพื่อนๆบางคนเท่านั้น ถึงหนูจะออกไปเที่ยวกลับบ้านดึกบ้างแต่หนูก็ไม่เคยเหลียวไหล ไม่เคยมีเรื่องผู้ชาย ไม่เคยยุ่งกับสิ่งเสพติดเลย แต่เวลาหนูกับดึกเเล้วเค้าถามว่าไปไหนมาหนูก็จะบอกตามความจริงว่าหนูไปไหนมา แต่เค้าก็จะชอบบอกว่าโกหกงานอะไรเลิกดึก หนูไม่เข้าใจ่าเค้าไม่ไว้ใจหนูหรือเค้าไม่เชื่อใจหนูรึป่าว น้าที่เลี้ยงหนูมาเค้ามีหลานก็เข้าใจว่าเป็นหลายแท้ๆอยากได้อะไรก็ได้ แต่หนูเวลาหนูอยากได้ของเค้าก็จะไม่ซื้อให้นอกสะจากหนูจะต้องเอาตังที่ตัวเองหามาซื้อเอง ยิ่งหนูโตมากแค่ไหนแรงกระแทกความกดดันของคนในบ้านยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆจนทำให้หนูอาจไม่ได้อยู่กับคนในครอบครัวไม่ค่อยทำกิจกรรมรวมกันเวลาหนูอยู่บ้านหนูจะเป็นคนเหมือนโลกส่วนตัวสูกเอาแต่อยู่ในห้องแต่เวลาหนูอยู่ด้านนอกอยู่กับครูกับเพื่อนกับคนอื่นๆที่ไม่ใช่คนในครอบครัวหนูจะดูเป็นเด็กที่มีความสุขร่าเริงเป็นคนที่มีเสัยงหัวเราะตลอดเวลาเป็นคนที่สร้างเสียงหัวเราะให้กับคนรอบข้างได้ต่างจากเวลาหนูอยู่ในบ้านมาก เเละเมื่อล่าสุดทางโรงเรียนใหม่บอกให้ไปจ่ายค่าชุดหนูก็ไปบอกน้าแต่หนูอาจบอกช้าไปเพราะว่าหนูบอกแค่1วันก่อนไปจ่ายตัง น้าบอกว่าทำไมพึ่งมาบอก จะหมุนเงินทันไม๊ หลังจากนั้นน้าก็บอกว่าไม่ต้องเรียนมันละเรียนไปก็ไม่มีประโยชน์นูไม่เข้าใจว่าทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วยมันทำความรู้สึกมันดิ่งลง ทุกวันนี้มีคำพูดมากมายในบ้านที่กดดันหนูแต่หนูก็ไม่เคยท้อแต่ก็ต้องเข้าใจว่าความรู้สึกมันมีขีดจำกัด หนูเป็นคนไม่เคยร้องให้ต่อหน้าใครเวลาเค้ามาด่าหนูหนูจะร้องให้หนูก็จะเดินออกมาแล้วมาร้อให้ในห้องแทน (ทีทหนูมาเขียนหนูแค่อยากมาระบายปัญหาของครอบครัวเท่านั้น)(หากมีถ้อยคำที่ไม่เหมาะสมหรือเขียนแล้วมันงง?ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ)[เนื้อหาที่หนูเขียนมันเป็นแค่ส่วนหนึ่งในชีวิตหนูแต่หนูไม่อยากจะเขียนมากเพราะยิ่งเขียนยิ่งร้องให้][ขอบคุณที่คนที่เค้ามาอ่านนะคะ🙏🏻]