รู้ทั้งรู้นะครับว่าอนาคตมันขึ้นอยู่กับตัวของผมเอง แต่พ่อแม่ผมก็ชอบทะเลาะกันบ่อยๆตั้งแต่ผมเด็กๆแล้ว ขอเกริ่นก่อนนะครับว่าครอบครัวผมอาศัยในห้องชุดเล็กๆสี่เหลี่ยมเลยล่ะครับมีแค่ห้องนอนกับห้องน้ำ ผมไม่ค่อยมีพื้นที่ส่วนตัวเท่าไหร่ ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ผมเลยแพลนจะอ่านหนังสือเข้าจุฬา(เป็นมหาลัยในฝันตั้งแต่เด็กเลยล่ะครับ) ทุกครั้งที่จะอ่านก็มักมีเสียงทะเลาะกันตลอดๆ ซึ่งมันเริ่มจากพ่อของผมเสมอๆเพราะะขาเป็นคนอารมณ์ร้อน ไร้เหตุผล เรื่องโง่ๆไม่เป็นเรื่องกับอีโก้ของเขาที่สูงยิ่งกว่าตึกเบิร์จคาลิฟา ผมกับพ่อไม่ค่อยถูกกันเป็นทุนเดิม ไม่ใช่ว่าผมอคติกับเขานะครับ ผมพยายามเข้าหาเขาหลายๆครั้งแต่จะเป็นตัวเขาที่ท็อกซิคกับคนอื่นตลอดๆรวมถึงผม ผมเลยไม่ค่อยคุยกับเขาเป็นไปได้ก็พยายามเมินเขาตลอดเพราะเคยคุยด้วยก็กลายเป็นทะเลาะ ในสายตาของผมพ่อเป็นคนที่โง่มากๆคนหนึ่งยอมทุกคนแต่เก่งแต่กับคนในบ้าน ซึ่งทุกๆครั้งที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันแน่นอนว่ามันต้องอยู่ในสายตาผมตลอดเพราะห้องก็มีอยู่แค่นั้น ทะเลาะเรื่องเงินบ้าง เรื่องเพื่อนของพ่อที่ไม่จริงใจบ้าง(คือพ่อของผมเขาชอบคบเพื่อนที่หลอกแดกพอแม่เตือนด้วยเป็นห่วงก็หาว่ามาคิดไม่ดีแถมพาลมาด่าแม่ผมแทน) และในหลายๆครั้งที่พ่อทะเลาะกับแม่ผมก็จะพาลโดนพ่อด่าไปด้วยทั้งๆที่นั่งอยู่เฉยๆแถมโดนด่านานด้วย แรกๆผมก็พยายามใช้เหตุผลคุยกับเขาดีๆ บางครั้งก็มีการทะเลาะกับเขาขึ้นหยาบคายบ้างเขาก็เหมือนจะเข้าใจแต่สุดท้ายทุกอย่างก็กลับมาแย่เหมือนเดิมวนลูป พ่อชอบบอกให้ผมไปหางานพาร์ทไทม์ทำตลอดในช่วงปิดเทอมใหญ่ ขนาดผมปฏิเสธพร้อมบอกเหตุผลไปว่าจะอ่านหนังสือเข้ามหาลัยตามที่ตั้งใจไว้ เขายังไม่สนใจผมเลยพร้อมยอกว่าผมอะโง่ที่ทำงานได้แล้วไม่รู้จักหาเงินแบ่งเบาภาระ(ผมแอบคิดในใจนะว่าเราจะแลกเวลาที่เสียไปกับเงินไม่กี่ร้อยต่อวันที่ทำงานหนักไปทำไมทั้งๆที่ก็ไม่ได้ขัดสนขนาดนั้น สู้เอาเวลาไปเข้าอ่านหนังสือเข้าคณะดีๆหางานดีๆทำไม่ดีกว่าหรอ) ปากบอกสนับสนุนทุกความฝันแต่การกระทำนั้นตรงกันข้าม ครั้งหนึ่งผมเคยขอเขาสมัครคอร์สเรียนนึงราคาประมาณ6,000บาท เขาปฏิเสธผมทันทีที่ได้ยิน บอกว่าสิ้นเปลืองหาดูคลิปในยูทูปที่เขาสอนก็ได้เยอะแยะ ไม่ต้องไปเข้าหรอกจุฬาไปเรียนที่นั่นที่นี่ดีกว่าแล้วก็บ่นยาว ตอนนั้นใจผมแทบสลาย เพราะว่าความจริงแล้วเขาไม่ได้ไม่มีเงินแต่เขาชอบเอาเงินไปเที่ยวเมาบ่อยๆ ชอบเอาเงินไปเลี้ยงเหล้าเบียร์คนอื่นเป็นหลักพัน แต่กลับไม่ให้ผมไปลงคอร์สที่อยากลงแถมพอกลับมาบ้านก็มาชวนคนอื่นทะเลาะ สภาพจิตใจของผมเรียกได้ว่าย่ำแย่ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเก็บกด เวลาไปโรงเรียนเจอเพื่อนๆจะรู้สึกมีความสุขแต่พอกลับบ้านมาก็จะเป็นอีกคนเลยแบบบอกไม่ถูก ไม่กล้าบอกเรื่องพวกนี้กับใครเพราะไม่อยากส่งต่อพลังลบให้กับคนอื่นๆ อยากร้องไห้อยู่หลายๆครั้งแต่ก็ร้องไม่ออกคงเป็นเพราะรู้ว่ามันจะมีอีกเรื่อยๆเลยไม่รู้ว่าจะร้องไห้ไปทำไม บางทีที่มันสาหัสเกินจะรับไหวก็ร้องไห้ออกมาไม่มีเสียง(อันนี้ปกติไหมครับ?) ผมพยายามอ่านหนังสืออยู่หลายครั้งแต่ทุกครั้งแต่มันก็ทำให้ผมหมดไฟ ลองนึกภาพว่าคุณอ่านหนังสืออยู่แล้วได้ยินเสียงทะเลาะด่าทอรุนแรงจนรบกวนการอ่านหนังสือดูนะครับ ไม่สนใจก็ไม่ได้เพราะอาศัยอยู่ในพื้นที่เดียวกันผมไม่มีมุมของตัวเองด้วยซ้ำ รู้สึกน้อยใจชีวิตบ้างในบางครั้งที่ต้นทุนครอบครัวไม่ได้ดีเหมือนคนอื่น แต่ก็นั่นแหละครับ ขอบคุณทุกคนที่อ่านข้อความที่ผมบ่นมาจนถึงตอนนี้นะครับ ขอให้ทุกคนได้เจอแต่เรื่องดีๆในชีวิตนะครับ