สวัสดีค่ะ อันนี้เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ (เราเป็นผู้หญิง,อายุ17)
เรื่องที่เราจะเขียนเกี่ยวกับเราเอง
แม่ของเราเขาเป็นคนนิ่งๆ ไม่ได้แสดงออกทางด้านความรักสักเท่าไร ยกตัวอย่างเช่น กอด บอกรัก ยกเว้นวันแม่แห่งชาติจะได้กอดหรือบอกรักกัน แม่ไม่ได้ตามใจเราทุกอย่างส่วนใหญ่ที่ตามใจเลยคืออาหารการกิน สถานที่เที่ยว เสื้อผ้า คือดีทุกอย่างเลยแต่จะมีแค่อย่างเดียวเลยที่เราไม่ชอบในตัวเขา "คำพูด"
เราไม่รู้ไม่ทันได้สังเกตุเลยว่าจากการที่เราทำผิดตอนเด็กๆแม่จะ"ตักเตือนด้วยการสอน"พอโตขึ้นมันเริ่มเปลี่ยนจากสอนเป็นด่าแทนตั้งแต่เมื่อไหร่ ปกติแม่จะเรียกชื่อเรา ไม่ก็ลูก แต่พอเขาโมโห จะเปลี่ยนเป็นคำว่า เราจะยกคำบางคำที่เขาเคยพูดให้ละกัน , ตบ , เปรต เราว่าเราไม่ใช่คนที่เซนซิทีฟกับคำพูดคนอะ แต่พอคนพูดเป็นแม่ เรากลับร้องไห้ตลอดเลยบอกได้เลยว่าทุกครั้งจริงๆต่อให้มันจะเล็กน้อยก็เถอะ ตอนแม่กำลังด่าเราอยู่(แบบต่อหน้า)เราจะหน้านิ่งๆเหมือนคนไม่ได้รู้สึกอะไร หูซ้ายทะลุหูขวา เหมือนไม่ได้สนใจว่าเขาพูดอะไรบางครั้งการที่เราทำแบบนี้มันทำให้แม่โมโหขึ้นนะ แต่จริงๆคือเราพยายามกลั้นน้ำตาตัวเองแบบสุดชีวิตคิดในใจว่าเดียวมันก็จบจะได้ร้องแล้วทนหน่อย เราไม่อยากร้องไห้ให้แม่เห็นมีครั้งนึงครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเรากลั้นไม่อยู่น้ำตาไหลต่อหน้าแม่เลย แม่ถามกลับมาว่า"ร้องทำไม" สรุปร้องหนักกว่าเดิม แต่ก็ไม่ได้บอกแม่นะว่าร้องทำไมเลือกที่จะร้องเงียบๆละหายเอง เดือนนึงจะเป็นแบบนี้สัก1-3ครั้งได้ กลายเป็นว่าร้องไห้เพราะคำพูดแม่มากกว่าการได้บอกรักแม่ซะงั้น เราเกลียดการทะเลาะกับแม่ตอนกลางคืนมากเพราะเขานอนได้แต่เป็นเราที่นั่งร้องอยู่ในห้องนอนแทน บ้านเรามี3คน พ่อแม่ลูก เราออกจะสนิทกับแม่มากกว่าความผู้หญิงด้วยแหละเลยอยู่ด้วยกันบ่อยพอทะเลาะทีกลายเป็นเราออกห่าง แต่ก็ความเป็นแม่อะเนอะถึงเวลากินข้าวก็จะเรียกเราไปกินหรือมีขนมก็ถามว่ากินไหม สำหรับเราเวลามันห่างกันไม่เยอะเท่าไหร่ขอเวลาทำใจแปปนึงขอเวลาปรับอารมณ์ก่อนพึ่งร้องไห้มาแถมแม่เองก็ไม่ได้รับรู้อะไร มันยากสำหรับเราที่จะตามเขาให้ทันในเรื่องนี้
เรื่องบางเรื่องมันก็รุนแรงจนเราเคยคิดว่าการที่แม่อยากให้เราเป็นแบบนั้นแบบนี้แบบที่ลูกของคนอื่นเขาเป็นแม่ไม่เคยคิดบางหรอว่าเราเองก็อยากได้แม่แบบที่แม่คนอื่นเป็นเหมือนกัน เราสองแม่ลูกเหมือนสนิทกันแต่ก็แค่เหมือนจริงๆเรารักแม่นะรักมากๆทุกครั้งที่เขาจะด่าเราไม่ว่าต่อหน้าพ่อหรือคนอื่นเราเลือกที่จะฟังเขาอย่างเดียวไม่สวนเขากลับเพราะยังไงเขาก็แม่อะ อยู่ด้วยกันทุกวัน เจอหน้ากันทุกวัน เราไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่จนมองหน้าไม่ติด สุดท้ายก็จบด้วยการอยู่ในห้องนั่งร้องคนเดียวแบบไม่มีใครรับรู้ จนบางครั้งถามตัวเองบ่อยเหมือนว่าเราร้องไห้บ่อยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
อยากถามคนที่เจอเรื่องแบบนี้เหมือนกันว่าทำยังไงได้บ้างจัดการตัวเองยังไง (ถ้าอ่านแล้วสับสนไม่เข้าใจตรงไหนขอโทษด้วยนะคะเราเขียนตามความรู้สึกลงไปเลย🥲 อาจเขียนไม่ค่อยรู้เรื่อง555555)
มาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันสำหรับวัยรุ่นและคุณแม่
เรื่องที่เราจะเขียนเกี่ยวกับเราเอง
แม่ของเราเขาเป็นคนนิ่งๆ ไม่ได้แสดงออกทางด้านความรักสักเท่าไร ยกตัวอย่างเช่น กอด บอกรัก ยกเว้นวันแม่แห่งชาติจะได้กอดหรือบอกรักกัน แม่ไม่ได้ตามใจเราทุกอย่างส่วนใหญ่ที่ตามใจเลยคืออาหารการกิน สถานที่เที่ยว เสื้อผ้า คือดีทุกอย่างเลยแต่จะมีแค่อย่างเดียวเลยที่เราไม่ชอบในตัวเขา "คำพูด"
เราไม่รู้ไม่ทันได้สังเกตุเลยว่าจากการที่เราทำผิดตอนเด็กๆแม่จะ"ตักเตือนด้วยการสอน"พอโตขึ้นมันเริ่มเปลี่ยนจากสอนเป็นด่าแทนตั้งแต่เมื่อไหร่ ปกติแม่จะเรียกชื่อเรา ไม่ก็ลูก แต่พอเขาโมโห จะเปลี่ยนเป็นคำว่า เราจะยกคำบางคำที่เขาเคยพูดให้ละกัน , ตบ , เปรต เราว่าเราไม่ใช่คนที่เซนซิทีฟกับคำพูดคนอะ แต่พอคนพูดเป็นแม่ เรากลับร้องไห้ตลอดเลยบอกได้เลยว่าทุกครั้งจริงๆต่อให้มันจะเล็กน้อยก็เถอะ ตอนแม่กำลังด่าเราอยู่(แบบต่อหน้า)เราจะหน้านิ่งๆเหมือนคนไม่ได้รู้สึกอะไร หูซ้ายทะลุหูขวา เหมือนไม่ได้สนใจว่าเขาพูดอะไรบางครั้งการที่เราทำแบบนี้มันทำให้แม่โมโหขึ้นนะ แต่จริงๆคือเราพยายามกลั้นน้ำตาตัวเองแบบสุดชีวิตคิดในใจว่าเดียวมันก็จบจะได้ร้องแล้วทนหน่อย เราไม่อยากร้องไห้ให้แม่เห็นมีครั้งนึงครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเรากลั้นไม่อยู่น้ำตาไหลต่อหน้าแม่เลย แม่ถามกลับมาว่า"ร้องทำไม" สรุปร้องหนักกว่าเดิม แต่ก็ไม่ได้บอกแม่นะว่าร้องทำไมเลือกที่จะร้องเงียบๆละหายเอง เดือนนึงจะเป็นแบบนี้สัก1-3ครั้งได้ กลายเป็นว่าร้องไห้เพราะคำพูดแม่มากกว่าการได้บอกรักแม่ซะงั้น เราเกลียดการทะเลาะกับแม่ตอนกลางคืนมากเพราะเขานอนได้แต่เป็นเราที่นั่งร้องอยู่ในห้องนอนแทน บ้านเรามี3คน พ่อแม่ลูก เราออกจะสนิทกับแม่มากกว่าความผู้หญิงด้วยแหละเลยอยู่ด้วยกันบ่อยพอทะเลาะทีกลายเป็นเราออกห่าง แต่ก็ความเป็นแม่อะเนอะถึงเวลากินข้าวก็จะเรียกเราไปกินหรือมีขนมก็ถามว่ากินไหม สำหรับเราเวลามันห่างกันไม่เยอะเท่าไหร่ขอเวลาทำใจแปปนึงขอเวลาปรับอารมณ์ก่อนพึ่งร้องไห้มาแถมแม่เองก็ไม่ได้รับรู้อะไร มันยากสำหรับเราที่จะตามเขาให้ทันในเรื่องนี้
เรื่องบางเรื่องมันก็รุนแรงจนเราเคยคิดว่าการที่แม่อยากให้เราเป็นแบบนั้นแบบนี้แบบที่ลูกของคนอื่นเขาเป็นแม่ไม่เคยคิดบางหรอว่าเราเองก็อยากได้แม่แบบที่แม่คนอื่นเป็นเหมือนกัน เราสองแม่ลูกเหมือนสนิทกันแต่ก็แค่เหมือนจริงๆเรารักแม่นะรักมากๆทุกครั้งที่เขาจะด่าเราไม่ว่าต่อหน้าพ่อหรือคนอื่นเราเลือกที่จะฟังเขาอย่างเดียวไม่สวนเขากลับเพราะยังไงเขาก็แม่อะ อยู่ด้วยกันทุกวัน เจอหน้ากันทุกวัน เราไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่จนมองหน้าไม่ติด สุดท้ายก็จบด้วยการอยู่ในห้องนั่งร้องคนเดียวแบบไม่มีใครรับรู้ จนบางครั้งถามตัวเองบ่อยเหมือนว่าเราร้องไห้บ่อยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
อยากถามคนที่เจอเรื่องแบบนี้เหมือนกันว่าทำยังไงได้บ้างจัดการตัวเองยังไง (ถ้าอ่านแล้วสับสนไม่เข้าใจตรงไหนขอโทษด้วยนะคะเราเขียนตามความรู้สึกลงไปเลย🥲 อาจเขียนไม่ค่อยรู้เรื่อง555555)