คือเราเป็นหลานคนที่2ของบ้าน เรารู้สึกเหมือนกับว่าทุกคนรักเราน้อยที่สุดในบ้าน รู้สึกมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่เราก็รู้นะว่าเขาก้รักเราแต่มันไม่เหมือนกับคนอื่นในบ้าน มีเหตุการณ์หนึ่งอาเราเอาเสื้อผ้าต่างๆมาให้ ของดีๆส่วนใหญ่ก้จะตกเป็นของพี่เรากับลูกอา เหลือเสื้อแค่เพียงเสื้อตัวเดียวที่ให้เราวันนั้นเราเสียใจมาก จากวันนั้นเราก้พูดกับตัวเองเลยว่าเราจะไม่ขออะไรจากใครอีกแล้ว จะไม่อยากได้ ถึงอยากได้จะหามาเอง ไม่รอใครอีกแล้ว รึมันอาจเพราะเราไม่ใช่เด็กดีหรอแต่เราไม่รู้ว่าเด็กดีที่เขาหมายถึงมันคืออะไร ทั้งทีงานบ้านก็ช่วยทำ แต่ไม่เคยได้รับคำชม บ้างครั้งทำความสะอาดบ้านแต่ถูกตินู้นนี่นั้น พอไม่ทำก็ก้ถูกว่า หัดช่วยทำงานบ้านบ้าง เรียนก้ไม่เคยเกเรตามเพื่อนไม่เคยถูกเรียกผู้ปกครองทำตัวดีมาตลอดเกรดก้ไม่แย่ แต่ไม่เคยเลยแม้แต่คำชมเล็กๆ จากนั้นก้เลิกพยายามแล้ว เราก็ขอบคุณพวกเขานะที่ทำให้เราโตขึ้นมีภูมิกับเรี่องพวกนี้เราแข็งแกร่งมากแม้เราทำได้ดีไม่มีใครชมเราก้โอเคร แต่มันก้ทำให้เราคิดมากเวลามีคนชม คิดว่าเขาชมเราจริงๆรึป่าวหลังจากที่พี่เราไปเรียนงานทุกอย่างความกดดันก้ตกมาที่เราแต่เรายอมรับเลยว่าตอนนี้เรานิสัยไม่ดีเพราะงานบ้านอะอยู่บ้านเดียวกันก้ควรช่วยกันทำแต่ไม่มีใครทำเลยเขาจะให้เราช่วยอย่างเดียวทั้งที่มีอีกหลาน 2 คนก้โตมากแล้วอายุ11-13ปีแล้วแต่เหมือนจะมีความคิดแปลกที่ ว่าย่าเรารักหลายผู้ชายมากกว่า เราเคยคุยเรื่องนี้กับพี่แล้วก้น้องอีกคน เขาก้มีความเห็นตรงกับเรา แต่พอบอกย่า ย่าก็ปฎิเสธ
หลายผู้ชายอยู่สะบายตั้งเด็กเราเคยเห็นเขาถูกดุด่าแค่เรื่องที่เล่นซน งานบ้านไม่ทำนั่งเล่นแต่เกมส่วนหลานผู้หญิงอย่างเราทำอะไรไม่เคยพอใจสักอย่างเราทำให้ได้นะงานบ้านไม่ต้องชมก้ได้แต่ช่วยหยุดบ่นนู้นนี่นั้นเราสักที ที่เรามาเขียนคือเราแค่อยากระบายเรื่องวันนี้ย่าเราคุยโทรศัพท์กับอาแล้วเล่าว่าเรี่องเราและที่เรามาได้ยินคือเรื่องที่เราไม่ยอมไปเอาน้ำที่เป็นถังใหญ่ประมาณ15ลิตร แต่ลูกชายอาเขาก้นั่งอยู่ตลอดทั้งวัน แทนที่จะแบ่งหน้าที่กันมั้ยอะไหนบอกงานบ้านผู้หญิงต้องทำงั้นงานที่ใช้แรงทำไมไม่ให้ผู้ชายทำ แล้วเราเผลอไปได้ยินอาพูดว่า อยู่ด้วยกันทำไมไม่เมตตากันเลย เขาว่าเรา ทั้งที่อาทิตย์นี้เราก้ล้างจานมาทั้งอาทิตย์แทน ย่าเราป่วยอยู่ เราก้งงว่าแล้วลูกชายคุณละยกน้ำไม่ได้หรอ เกิดมาวิเศษวิโสขนาดไหนถึงนั่งงอมืองอเท้าไม่ทำอะไรเลย เราเหนื่อยกับทุกอย่างที่เจออยากจะหายไปที่ไหนก็ได้ เราเหนื่อยมากๆกับทุกเรื่องที่เจอในชีวิต เราไม่เข้าใจว่าย่าจะเราให้อาเราฟังทำไมเขาก้ยิ่งจะไม่ชอบเราไปกันใหญ่ เรารู้ว่าเรานิสัยไม่ดีแต่มันก้เป็นเพราะพวกเขานั้นแหละเราไม่อยากบอกหรอกนะว่าพวกเขาผิดเรารู้เราก้ผิดแต่ทำไงได้ เพราะย่าเคยพูดด่าเราไล่เราออกจาบ้านบ้างพูดทำร้ายจิตใจบ้างทำต่างๆนาๆและพอเราพูดกลับมันเป็นคำพูดดูเป็นความจริงเป็นคำพูดที่ดูไร้ความรู้สึกไปหน่อยเขาบอกว่าเขาเสียใจที่เราพูด แต่เราก้บอกเขาว่าก้เหมือนกับที่เขาพูดกับเรานั้นแหละเราก็เสียใจแต่เขากับบอกว่าเป็นเด็กมันไม่เหมือนกันย่าบอกว่าเขาเสียใจมากกว่า ผู้ใหญ่นี้ดีเนาะทำอะไรก้ได้พูดอะไรก็ได้ เพราะรู้ไงว่าเด็กอย่างเรา เหมือนกับเป็นของตายสำหรับเขา ไม่หนีไปไหน และก้รักเขาอยู่เสมอ กตัญญูเพราะถูกปลูกฝังมาตลอด ไม่กล้าทำให้เสียใจถึงทำก็รู้สึกผิด  แล้วเราต้องทำยังไงถึงเขาจะพอใจและภูมิใจในตัวเราบ้าง หรือเพราะเกิดเป็นเราอะไรอะไรก้เลยผิดไปซะหมด