ตั้งแต่ผมเกิดมาจำความได้ผมไม่รู้จักความรักเลยผมอยู่กับพ่อเลี้ยงแม่แท้ๆผมอยู่บ้านคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆพ่อแม่ติดพนันต้องหาของกินเองทำกับข้าวเองพ่อแม่จะไปไหนผมก็ไม่สนใจเลยจนผมอยากจะย้ายไปอยู่คนเดียวมากๆจนต้องย้ายไปหาพ่อแท้ๆที่อยู่คนเดียวแล้วผมอายุ13ผมคุยกับคนคุยที่เจอในเกมแล้วเขาชอบผมคุยกันมาเป็นปีๆแล้วก็ได้คบกันตอนผมอายุ14 ทั้งที่ผมไม่มีความรักเลยแต่อยู่ด้วยมีความสุขกว่าพ่อแม่แท้ๆมีช่วงหนึ่งที่ทะเลาะกันหนักมากแล้วผมกลัลไปอ่านแชทอยู่ๆน้ำตาก็ไหลทั้งๆที่ผมไม่รู้สึกอะไรเลยนี้เรียกว่าความรักรึความสงสารครับพ่อแม่ผมก็ไม่เคยน้ำตาไหลนอกสะจากจะโดนตีทั้งชีวิตผมมีแค่ความรู้สึก โกรธ แล้วก็เจ็บ แต่ถึงทุกวันนี้ผมก็ยังไม่รู้สึกว่ามีความสุขจริงๆเลยบางทีผมก็หัวเราะแล้วก็ยิ้มเองยังไม่รู้เลยว่ามีความสุขจริงๆรึป่าวแล้วเวลาที่น้ำตาไหลมันเป็นความเศร้ารึป่าวเพราะผมไม่เคยรู้สึกเลยมีแต่ร่างกายผมที่มันไปเอง