เรื่องราวมันอาจจะดาร์คๆไปซักนิด ขอไม่ลงรายละเอียดเยอะนะคะ จะแบ่งเป็นพาร์ทให้เข้าใจง่ายที่สุด
1.ย้อนกลับไปเมื่อเกือบๆ 20 ปีก่อน เราค่อนข้างดื้อ และสุดท้ายก็เรียนไปจบ ม.ต้น ใช่ค่ะ เรามีแฟน ท้อง ในช่วง 1 ปีนั้น ชีวิตก็ดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง พ่อของลูกติดยา คงไม่ต้องอธิบายต่อนะคะว่าเรื่องจะเป็นยังไงหลังจากนี้
2.จนลูกได้ 2 ขวบ เรากลับไปคืนดีกับพ่อของลูก (เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากเค้าได้เข้าบำบัดอาการติดยาเสพติด) และมันก็เหมือนจะดี แต่สุดท้ายหนักกว่าเดิม แถมมีลูกคนที่ 2 อีกด้วย รอบนี้เลิกกันเด็ดขาด เราพาลูกกลับบ้านแบบถาวร
3.แน่นอนว่าการเลิกรากันนั้น ไม่ใช่เรื่องของคน 2 คนอีกต่อไป เมื่อมันมีความโกรธ ความแค้น ของผู้ใหญ่ร่วมด้วย ทำให้มีปัญหาเรื่องการเลี้ยงดูลูกๆของเรา สิทธิ์ขาดทั้งหมดขึ้นอยู่กับยาย(แม่ของเรา) เพราะคำว่า หลานฉัน ฉันเลี้ยงเองได้
4.หลังจากที่กลับบ้าน มันหนีไม่พ้นแน่นอนที่จะต้องได้ยินคำดูถูก กดดัน เราตัดสินใจหนีออกจากบ้าน และทิ้งลูกไว้ที่บ้านเรา
5.เวลาผ่านไปประมาณ 6 เดือน เราเริ่มส่งเงินกลับบ้านทีละน้อยและเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยติดต่อทางพ่อเรา เค้าจะแอบพาลูกมาหาเราเสมอ เพราะตอนนั้นแม่โกรธเรามากๆ เราก็ยอมรับผิดแต่โดยดี และพยายามเข้าหาแม่ ตั้งใจทำงาน ส่งเงินให้
ปล.เราพี่น้องทั้งหมด 3 คน มีเราคนเดียวที่มีลูก แต่พี่ๆก็รักหลานๆ ถือเป็นโชคดีของเรา และให้แม่อยู่บ้านเลี้ยงหลานไป แล้วจะช่วยกันส่งเสียแม่ตามปกติ
6.ผ่านไป2-3ปี ระหว่างนี้เราก็มีแฟนใหม่ แต่ก็ยังส่งเงินให้และกลับไปหาลูกๆตามปกติ แต่เราก็มีปัญหากับแม่เราตลอด ไม่ชอบทุกคนที่เข้ามาในชีวิต และชอบบอกกับเราเสมอว่า อยากให้เราอยู่กับเค้าไปจนกว่าเค้าจะหมดลมแล้วค่อยออกไปมีครอบครัว เราก็เอ๊ะ ถ้าแม่มีแค่เราคนเดียวก็ว่าไปอย่าง นี่สั่งห้ามเราเอาเรื่องในครอบครัวไปคุยกับพี่ๆเด็ดขาด (งงมาก เรื่องใรครอบครัวแต่คุยกันไม่ได้) เราก็เชื่อเค้านะ ก็ไม่เคยไปคุยอะไรกับพี่ๆเลย ต่างคนต่างอยู่ไป
7.พอเราทำงานไปนานๆเข้า ก็อยากอัพตำแหน่งตัวเอง เราก็เริ่มเปลี่ยนงาน หาตำแหน่งที่สูงขึ้น เงินเดือนเยอะขึ้น และแน่นอน เรายังอายุน้อยจึงไม่รู้จักวางแผนการเงินให้รอบครอบ ทำให้ช่วงนี้ต้องลดเงินเดือนนที่ส่งกลับบ้าน จนมีครั้งนึงที่เราไม่ได้ให้เลย และแน่นอนโดนแม่ด่า เราก็ยอมรับสภาพไป
8.หลังจากนั้น 2-3 เดือน งานเริ่มอยู่ตัว เราก็ส่งเงินกลับบ้านเหมือนเดิม แต่แม่ก็ไม่คุยด้วยนะ เราไม่สนใจ ทำหน้าที่ของเราไป
เมื่อครอบครัว ไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัย
1.ย้อนกลับไปเมื่อเกือบๆ 20 ปีก่อน เราค่อนข้างดื้อ และสุดท้ายก็เรียนไปจบ ม.ต้น ใช่ค่ะ เรามีแฟน ท้อง ในช่วง 1 ปีนั้น ชีวิตก็ดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง พ่อของลูกติดยา คงไม่ต้องอธิบายต่อนะคะว่าเรื่องจะเป็นยังไงหลังจากนี้
2.จนลูกได้ 2 ขวบ เรากลับไปคืนดีกับพ่อของลูก (เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากเค้าได้เข้าบำบัดอาการติดยาเสพติด) และมันก็เหมือนจะดี แต่สุดท้ายหนักกว่าเดิม แถมมีลูกคนที่ 2 อีกด้วย รอบนี้เลิกกันเด็ดขาด เราพาลูกกลับบ้านแบบถาวร
3.แน่นอนว่าการเลิกรากันนั้น ไม่ใช่เรื่องของคน 2 คนอีกต่อไป เมื่อมันมีความโกรธ ความแค้น ของผู้ใหญ่ร่วมด้วย ทำให้มีปัญหาเรื่องการเลี้ยงดูลูกๆของเรา สิทธิ์ขาดทั้งหมดขึ้นอยู่กับยาย(แม่ของเรา) เพราะคำว่า หลานฉัน ฉันเลี้ยงเองได้
4.หลังจากที่กลับบ้าน มันหนีไม่พ้นแน่นอนที่จะต้องได้ยินคำดูถูก กดดัน เราตัดสินใจหนีออกจากบ้าน และทิ้งลูกไว้ที่บ้านเรา
5.เวลาผ่านไปประมาณ 6 เดือน เราเริ่มส่งเงินกลับบ้านทีละน้อยและเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยติดต่อทางพ่อเรา เค้าจะแอบพาลูกมาหาเราเสมอ เพราะตอนนั้นแม่โกรธเรามากๆ เราก็ยอมรับผิดแต่โดยดี และพยายามเข้าหาแม่ ตั้งใจทำงาน ส่งเงินให้
ปล.เราพี่น้องทั้งหมด 3 คน มีเราคนเดียวที่มีลูก แต่พี่ๆก็รักหลานๆ ถือเป็นโชคดีของเรา และให้แม่อยู่บ้านเลี้ยงหลานไป แล้วจะช่วยกันส่งเสียแม่ตามปกติ
6.ผ่านไป2-3ปี ระหว่างนี้เราก็มีแฟนใหม่ แต่ก็ยังส่งเงินให้และกลับไปหาลูกๆตามปกติ แต่เราก็มีปัญหากับแม่เราตลอด ไม่ชอบทุกคนที่เข้ามาในชีวิต และชอบบอกกับเราเสมอว่า อยากให้เราอยู่กับเค้าไปจนกว่าเค้าจะหมดลมแล้วค่อยออกไปมีครอบครัว เราก็เอ๊ะ ถ้าแม่มีแค่เราคนเดียวก็ว่าไปอย่าง นี่สั่งห้ามเราเอาเรื่องในครอบครัวไปคุยกับพี่ๆเด็ดขาด (งงมาก เรื่องใรครอบครัวแต่คุยกันไม่ได้) เราก็เชื่อเค้านะ ก็ไม่เคยไปคุยอะไรกับพี่ๆเลย ต่างคนต่างอยู่ไป
7.พอเราทำงานไปนานๆเข้า ก็อยากอัพตำแหน่งตัวเอง เราก็เริ่มเปลี่ยนงาน หาตำแหน่งที่สูงขึ้น เงินเดือนเยอะขึ้น และแน่นอน เรายังอายุน้อยจึงไม่รู้จักวางแผนการเงินให้รอบครอบ ทำให้ช่วงนี้ต้องลดเงินเดือนนที่ส่งกลับบ้าน จนมีครั้งนึงที่เราไม่ได้ให้เลย และแน่นอนโดนแม่ด่า เราก็ยอมรับสภาพไป
8.หลังจากนั้น 2-3 เดือน งานเริ่มอยู่ตัว เราก็ส่งเงินกลับบ้านเหมือนเดิม แต่แม่ก็ไม่คุยด้วยนะ เราไม่สนใจ ทำหน้าที่ของเราไป