พี่เราก็พูดขึ้นมาว่า "ทาเยอะแยะ เห็นทาไปหน้าก็ไม่ได้เนียนขี้น"

เราก็เลยตอบว่า "ก็รู้อยู่ว่ามันไม่ได้ช่วย แต่ก็แค่อยากบำรุงหน้า"

พี่เลยพูดว่า "ก็รู้นิ แล้วทาทำไม สิวมันก็ไม่ได้ลดลงนิ เหอะ"

เราตอบ "ก็แค่อยากบำรุงไง ผิดหรอ"

ในตอนนั้นเราเริ่มอารมณ์ไม่ดีนิดหน่อย เพราะแค่คนอยากจะสร้างความมั่นใจให้ตัวเองทำไมต้องมาพูดแบบนี้

แล้วพี่เราก็ว่า "น่ะ อายุแค่นี้ทำมาเป็นเถียง เกิดก่อนโตก่อนอีกนะ อย่าคิดว่าจะไม่กล้า เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวโดน"

และมันมีอะไรมากกว่านี้อีก เราน่ะเคยโดนทั้งแม่และพี่สาวกระชากผม แรงมาก โดนในวันเดียวกันเลยด้วย และพี่เราได้พูดคำคำหนึ่งที่เราจำไม่เคยลืม

หลังจากนั่นเราก็วิ่งเข้าห้องเลยค่ะ ทั้งตอนแรกร้องไห้เพราะโดนกระชากผมอยู่แล้ว วันนั้นก็เลยเป็นการร้องไห้มาราธอน ยาว4ชั่วโมงรวด ที่ร้องไห้ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะผิดหวัง และเสียใจที่คนที่เรารักทำกับเราแบบนี้ มันเป็นปมในใจเรามากๆ จนอายุ13 เราตั้งใจสอบชิงทุนเข้าโรงเรียนประจำแห่งหนึ่งให้ได้เพราะตัดสินใจแล้วว่าใช้ชีวิตในสถานที่แบบนี้ต่อไปไม่ไหวและอาจจะได้ตายก่อนเรียนจบแน่ๆ และเรื่องครั้งนี้มันก็กลายเป็นปมในใจเราพักหนึ่ง จนเราได้ไปร้องไห้ระบายให้ครูหอฟัง(เรื่องนี้ตอนอายุ12)

       และเราว่าต้องมีคนสงสัยในแม่เราบ้างสักนิด คือแม่เราเป็นที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลย ที่ไม่ได้จริงๆ มีอะไรอยากพูดก็พูด โดยไม่คิดว่ามันส่งผลกระทบต่อคนฟังแค่ไหน แม่เราชอบแซะเรามาก และแม่รักลูกไม่เท่ากัน เนื่องจากที่บ้านเราเป็นแม่ค้าขนม เราทั้งคอยช่วยทำขนม จัดร้าน ขายของยาวนาน5ชั่วโมง ขนของกลับบ้าน ส่วนพี่เรานั้นแค่ยกของของขึ้นรถตอนก่อนจะไปจัดร้านแค่นั้น แต่เรากลับเป็นคนที่โดนแม่ด่าตลอดว่าขี้เกียจ ไม่ช่วยอะไร แค่ทำอะไรช้านิดหน่อยก็โดนด่า ทุกวันๆ 

จนมีวันหนึ่งเราทนไม่ไหวเราก็เลยพูดไป "แล้วทีพี่อ่ะ เคยช่วยอะไรบ้าง"

แม่เราก็ตอบว่า "ก็ช่วยยกของขึ้นรถไง"

 เราก็เลยพูดต่อ "ยกของ? แค่นั้นน่ะนะ? แล้วทำไมไม่ด่าพี่บ้างอ่ะ ทำไมด่าแต่น้องอ่ะ(เราแทนตัวว่าน้อง) วันๆเล่นแต่โทรศัพท์ ช่วยอยู่แค่นั้น วันๆน้องช่วยต้องกี่อย่าง เยอะกว่าพี่ด้วยซ้ำ แล้วทำไมด่าแต่น้องอ่ะ บอกหน่อยสิ เคยกล้าด่าพี่บ้างไหมถามหน่อย รักลูกเท่ากันไม่ใช่ไหมล่ะ พูดสิ กล้าพูดไหมล่ะว่ารักลูกไม่เท่ากัน!!"

แล้วแม่ก็เงียบ ไม่สบตาเรา ณ จุดนี้เราไม่สนแล้วว่าจะรู้สึกผิด หรือเสียใจที่เราพูดไป เพราะเราเองที่โดนมา 3 4 5ปีก็เจ็บปวดเหมือนกัน

แล้วเขาก็พูดว่า "เถียงเก่งจริงๆ เถียงเป็นอย่างเดียว" 

เราก็พูดว่า "น่ะ เห็นไหม สุดท้ายก็ไม่กล้า แต่ดูจากการกระทำก็รู้แล้วว่ารักลูกไม่เท่ากัน"

และมีอีกหลายอย่าง เช่ยการเมิน วันนั้นเรานั่งรถไปกินหมูกระทะกันทั้งครอบครัว ในขากลับก็พุดคุยกันปกติ เขาคุยกัน3พ่อแม่ลูก เราก็เลยอยากคุยด้วย เพราะเราก็เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนั้นเหมือนกัน แต่ตอนเราพูดไปกลับไม่มีใครพูดกับเราเลย รถเงียบไป และพวกเขาก็กลับมาพูดคุยกันอีก เราก็อยากคุยด้วย และพี่เราก็พูดใส่เราว่า "เงียบดิ้ พูดมากอะไรนักหนา หนวกหู ไร้สาระ" เรารู้สึกเป็นส่วนเกินมากๆในตอนนั้น เรารู้สึกอึดอัด เราร้องไห้ออกมาเลย ถึงจะยังอยู่ในรถคันเดียวกันกับพวกเขา แต่ก็ไม่มีใครสนใจ มันทำเอาเราอยากจะอ้วกหมูกระทะออกมาเลย 

        และขนาดว่าเราหนีมาอยู่โรงเรียนประจำแม่ก็ยังหาเรื่องเสียสุขภาพจิตมาไม่เว้น ในช่วงหนึ่งแม่เราชอบส่งคลิปวีดีโอทีมีหัวข้อเช่นว่า "ลูกเล่นโทรศัพท์เยอะจนเป็นออทิสติก" เราก็บอกอยู่เสมอว่าไม่ชอบคลิปแบบนี้  อย่าส่งมา แต่เขาก็ยังส่งมาอีก ทั้งเราหาข้อมูลและส่งไปให้ว่าออทิสติก ถ้าจะเป็นมันเป็นนานแบวตั้งแต่เป็นเด็กอ่อน 2 3ขวบ โตเกินวัยแล้ว เขาส่งทุกวันๆ จนเราทนไม่ไหว เราได้ไประบายให้พ่อฟังเกี่ยวกับความอึดอัดในการกระทำของแม่ และสุดท้ายแน่นอนว่าพ่อต้องได้ทะเลาะกับแม่เรื่องการกระทำ(เราคาดว่านะคะ) แต่ก็สุดท้านแม่ก็เลิกส่งคลิปแบบนั้นมา และเราก้เปิดใจคุยกับพ่อมากขึ้น

ในตอนเกิด เราน่ะไม่ได้เกิดมาจากความตั้งใจของพ่อแม่ เราน่ะหลุดยาคุมมาเกิด และเกิดในช่วงที่พ่อแม่เริ่มไม่มีเงิน หรือตกงาน เลยทำให้เราต้องค่อนข้างดิ้นรนเพื่อชีวิตตัวเองตั้งแต่เด็ก ในตอนประถม เราสอบเขาห้องScได้ แค่ถ้าเราอยากเรียนต่อเราต้องสอบได้ในที่1-3เพราะมันจะได้โควต้าบะเว้นค่าเทอม และในช่วงต่อม.1 เราลองขอแม่กับพี่ว่าอยากเรียนScโรวเรียนมัธยมแถวบ้าน แต่แม่และพี่ไม่ให้ พี่เราบอกเราเราว่า "จะอยากเรียนสูงกว่าพี่ไปทำไม เรียนห้องธรรมดาก็ได้"  โถ่ เราก็แค่อยากส่งเสริมความรู้ของตัวเอง ถ้าสอบScนะติดอยู่แล้ว เพราะในตอนประถมเราก็ไม่ได้โง่ ไปสอบแข่งขันอะไรก็ได้รางวัลมาตลอด แต่พวกเขากลับไม่ส่งเสริมซะงั้น และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งในสาเหตุที่เราไปเรียนโรงเรียนประจำนั้น แต่ในส่วนของพี่เรานั้น พี่เกิดมาในตอนที่พ่อแม่มีเงิน พี่เราน่ะโดนตามใจมาตั้งแต่เด็ก เราโตมากับสภาพแวดล้อมที่พ่อแม่ทะเลาะกัน และเรายังไม่ต่อยสนิทกับพ่อด้วยเพราะในตอนเด็กๆพ่อเราไม่ค่อยอยู่บ้าน เลยคิดว่าตัวเองมีdaddy issue อยู่ แต่พักหลังมาพ่อเรากลับมาอยู่บ้าน เราก็สนิทกับพ่อขึ้นบ้างถึงแม้ว่าเราจะอยู่โรงเรียนประจำก็เถอะ 

             และยังมีเรื่องหลายเรื่องที่ยังไม่ได้เล่ามาในกระทู้นี้ แต่ทั้งหมดที่เล่ามาก็เพราะอยากจะสอบถามจากคนที่คนประสบปัญหาเดียวกัน หรือเคยประสบปัญหาเดียวกัน และมุมมองจากคนที่เป็นพ่อ แม่ หรืออื่นๆ แต่โปรดแสดงความคิดเห็นอย่างสุภาพ ว่าคิดเห็นอย่างไรกับปัญหานี้ และแก้อย่างไรดี