ครอบครัวมีกัน 6 คนค่ะ พ่อไปทำงาน 1 คน บ้านมีสองหลัง หลังแรกคือหลังใหญ่สุด มียายและแม่ หลังที่สองมีพี่ชายและตา คือเราอยู่หลังที่ 1 แล้วเรานอนกับยายตลอด แม่ก็จะนอนหน้าทีวี เพราะไม่มีห้องและเตียงเผื่อไว้ แม่เราจะเอาฟูกมาปูนอนเลยค่ะ แล้วอยู่ ๆ ตาก็อยากมานอนที่บ้านหลังที่ 1 เพราะบ่นว่าปวดหลัง แม่เราเลยไปนอนหลังที่ 2 กับพี่ พอตามาตาก็จะนอนเตียงกับยาย ซึ่งนั่นคือที่ของเรา แต่มันน่าเจ็บใจคือตาขนผ้าห่มและหมอนของเราทิ้งหน้าห้องและนอนกับยายไปเลย โดยที่ไม่สนว่าเราจะนอนที่ไหน เราแอบน้อยใจแต่ไม่กล้าพูด เลยออกมาหาฟูกนอนของแม่ที่แม่ชอบเอามาปูนอนหน้าทีวี แต่ก็ไม่เจอ เราจึงโทรไปถามแม่ แม่บอกว่าเอาฟูกไปด้วย เพราะบ้านหลังที่ 2 แม่นอนแยกห้องกับพี่ สุดท้ายเราจึงต้องนอนพื้นแข็ง ๆ ที่ไม่มีอะไรรองเลย พอเราตื่นขึ้นมาก็ปวดมาก แต่ก็พยายามไม่โกรธเพราะคิดว่าตาคงนอนแค่วันเดียว ไม่ใช่เลย ตามานอนเกือบทุกวัน ทิ้งผ้าห่มกับหมอนออกมาทุกครั้ง เราไม่เข้าใจที่ตาไม่คิดจะถามเราเลยว่าเราจะไปนอนที่ไหน มันเป็นแบบนี้มาจนถึงทุกวันนี้ค่ะ ตอนนี้ที่เขียนกระทู้ก็นอนพื้น




ทุกคนในบ้านเมื่อตื่นขึ้นจะไปรวมกับอยู่บ้านหลังที่ 2 แต่ช่วงปิดเทอมเราจะอยู่บ้านหลังที่ 1 คนเดียว แม่จะให้ตังค์มา 100 บาทให้เราหาซื้อข้าวเอง เราตื่นก็เที่ยงแล้ว เลยได้กินแค่ข้าวเที่ยงทุกมื้อ พอค่ำมาพวกเขาจะกลับมาบ้านหลัง 1 และเข้านอนเลย เพราะครอบครัวเรากินข้าวด้วยกันแล้ว ยกเว้นเราที่นั่งกินคนเดียวตลอด ไม่มีใครถามว่ากินข้าวยัง ไม่เคยถามว่าตังค์พอใช้ไหม เลี้ยงเราทิ้งขว้างมาก อย่าหาว่าเรางี่เง่าเลยนะ เรารู้สึกว่าตัวเองขาดความอบอุ่น เวลาโดนด่านิดหน่อยก็ร้องไห้ มันแย่ที่ครอบครัวไม่สนใจ ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก เอาจริง ๆ มีหลายเรื่องมาก โดยเฉพาะเรื่องพ่อกับแม่.. คิดว่าจะมาเล่าอีก ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่มาฟังความในใจของเรา



เราอายุ 15 นะคะ ความคิดอาจจะเด็กหรือตลกยังไงต้องขอโทษด้วยจริง ๆ🙏