วิรันดากับวรการมุ่งมั่นทำงานอาสาสมัครของตน
โดยไม่ได้ดูข่าวอะไรเลย
ทั้งสองเลยไม่รู้ว่าเกิดเหตุการอะไรขึ้น

ช่วงพักกลางวัน เห็นวรการนั่งกินข้าวคนเดียว
วิรันดาเลยมานั่งด้วย

"ขอนั่งกินข้าวด้วยคนนะคะ"
วรการเงยหน้ามองวิรันดา
"อ๋อ ได้เลยครับ"
เมื่อวรการอนุญาต วิรันดาจึงนั่งร่วมโต๊ะกับเขา

วิรันดาเป็นผู้หญิงที่สวยมาก แต่ก็ออกเซอร์ๆ
ติดดินเหมือนกัน ส่วนวรการจะผอมๆสูงๆ
ถึงแม้ความหล่อโดยรวมจะเทียบกับครรชิตไม่ได้
แต่ความเสน่ห์นั้นเกินร้อย

"เราเคยเจอกันนะคะ คุณจำได้ไหม"
วรการจ้องหน้าวิรันดาก่อนจะยิ้มออกมา
"อ๋อ ครับ ใช่ๆๆๆ คุณนั่นเอง งานอาสาสมัคร
เมื่อเดือนก่อนคุณก็มา"
"วิรันดาค่ะ เรียกว่ารันเฉยๆก็ได้"
"ครับ ผม วรการครับ เรียกว่ากานต์ก็ได้ครับ"

"ค่ะ กานจ์ทำงานอาสาสมัครมานานแล้วเหรอคะ"
"ครับ ทำไปด้วยและเร่ขายงานของตัวเองไปด้วย
แล้วรันละครับ ทำอะไรอยู่บ้าง"
"ตอนนี้รันทำงานอาสาสมัครอย่างเดียวค่ะ
กะว่าจะทำสักปีนึง แล้วค่อยมาดูว่ารันชอบทำอะไรกันแน่"
"ดีนะครับ ถือเป็นการใช้เวลาที่คุ้มค่ามาก"

ทั้งสองมีเวลาคุยกันอีกนิดก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำงาน

แต่พอตกเย็น ปัญหาก็เกิดขึ้น เมื่อคนร่างแบบศิลปะแบบจัดวาง
เข้าใจผิดคิดว่ามีห้องทั้งหมด 7 ห้อง แต่จริงๆแล้วมี 8 ห้อง
ทำให้มีอีกห้องว่างเปล่า ซึ่งผิดหลักกับการจัดงานแบบนี้
อาสาสมัครทั้ง 11 คนเริ่มท้อเพราะเหนื่อยกันมาทั้งวัน
เหลือแค่วรการกับวิรันดาที่ยังอยู่ที่นี่

"เดี๋ยวรันจะลองแก้ไขแบบดูนะคะ"

วรการรู้สึกประทับใจวิรันดามาก
เขารู้ว่าหล่อนเป็นคนรวย ถึงจะไม่เท่ากุสุมา
แต่ก็ถือว่าเกิดมาในตระกูลที่มั่งคั่ง
ปัญหาครั้งนี้ วิรันดาใช้สมองในการแก้ปัญหา
ไม่ใช่เงิน คนที่รวยมากๆอาจแก้ปัญหาโดยการโทรสั่งของ
มาใส่ที่ห้องที่ 8 ให้มันจบๆไป แต่ไม่ใช่วิรันดา

วิรันดาพยายามร่างแบบใหม่โดยไม่ให้เกินงบ
และมีของจัดแสดงทั้ง 8 ห้อง
พอหล่อนทำเสร็จ หล่อนให้วรการตรวจดู

"้เป็นไงบ้างคะ"
เมื่อวรการพิจารณาดูแล้วจึงกล่าวชมหล่อน

"เป็นการแก้ปัญหาที่เยี่ยมยอดมากเลยครับ
งั้นรันกลับไปพักเถอะครับ เดี๋ยวผมจะจัดการย้ายทุกอย่างเอง"

"ช่วยกันดีกว่าค่ะ"

"แต่มันดึกแล้วนะครับ ส่วนงานย้ายของ
ผู้ชายอย่างผมน่าจะถนัดกว่า"

"สมัยนี้ชายหญิงเท่ากันแล้วนะคะ
เดี๋ยวรันจัดการ 4 ห้องนี้เอง
ส่วนกานต์ก็จัดการ 4 ห้องนี้นะคะ
แบ่งงานกันทำ จะได้เสร็จเร็วๆไงคะ"

พอจ่ายงานเสร็จ วิรันดาก็ลุกไปลุยงานเลย
ปล่อยให้วรการนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว

เห็นวรการนั่งยิ้ม วิรันดาจึงดุไปหน่อยนึง
"นั่งยิ้มอย่างนั้นแล้วงานมันจะเสร็จไหม"

ทำให้วรการลุกขึ้นกุลีกุจอรีบจัดการต่างๆให้มันเรียบร้อย
พอทำทุกอย่างเสร็จ ทั้งสองก็มานอนแผ่ข้างๆกัน

ทั้งคู่คุยกัน แต่สายตามองเพดาน
"เสร็จซะทีนะคะ"
"เหนื่อยจังเลยครับ แต่งานเสร็จอ่ะดีแล้ว"
"ขอบคุณมากนะคะที่อยู่ช่วยกัน ไม่ทิ้งฉัน"

สิ้นประโยคนั้น ทำให้วรการหันมามองวิรันดา
ซึ่งตัววิรันดายังคงมองเพดานอยู่
แล้วเขาก็หันกลับไปมองเพดานเหมือนเดิม

"ผมจะไม่ทิ้งใครไว้เบื้องหลังครับ
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม"
"ค่ะ การถูกทอดทิ้งไม่ว่ากรณีใดๆ
มันแย่นะคะ ว่ามั้ย"
"ครับ"
...............................................
ทั้งคู่ออกมาด้านนอกและ lock มิวเซียม

"ให้ผมไปส่งนะครับ"

วรการพาวิรันดาไปยังมอเตอร์ไซค์คู่ใจ

"หวังว่าคงไม่รังเกียจนะครับ"

วิรันดายิ้ม "ไม่หรอกค่ะ ฉันมันสก๊อยเก่า"

วิรันดาขึ้นไปซ้อนแบบนั่งคร่อม
"จับเอวผมให้แน่นๆนะครับ
นึกซะว่าผมเป็นเสาหินที่กรีกก็แล้วกันครับ
คุณจะได้ไม่เขิน ผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยนะครับ
กลัวคุณจะตกอ่ะครับ แค่เป็นห่วงเฉยๆ"

วิรันดาจับเอววรการ
"ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกค่ะ
แค่จับเสาหินเฉยๆ"

"งั้นลุยเลยนะครับ จับดีๆละ"
..............................................
พอรถมาส่งวิรันดาที่หน้าบ้าน รปภ ก็เปิดประตูให้
รปภ แนะนำว่า "นายไปส่งคุณวิรันดาตรงหน้าบ้านชั้นในได้เลยนะ
ถ้าส่งตรงนี้ มันจะไกลมาก"

ถึงบ้านที่วิรันดาอยู่จะเป็นรองคฤหาสน์กุสุมา
แต่ก็ถือว่าใหญ่โตโอฬารมาก

มอเตอร์ไซค์ของวรการขับมาส่งถึงบันไดหน้าบ้านชั้นใน
"เข้าไปดื่มกาแฟก่อนนะคะ"
"อย่าเลยครับ มันดึกแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะครับ"
"ฝันดีค่ะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ"

หลังจากวรการไปแล้ว วิรันดาก็เดินเข้าด้านใน

"เดี๋ยวนี้ อยากจะเป็นสก๊อยแล้วเหรอรัน"

นั่นเป็นเสียงของวรินดา พี่สาวของหล่อน

พอหล่อนหันมา ก็พบพี่สาวอยู่ในชุดนอนหรูดั่งนางพญา

"วันนี้เพื่อนมาส่งค่ะ"
วรินดางงกับคำพูดน้องสาว
"เดี๋ยวนี้เรียกไอ้ผู้ชายโทรมๆแบบนั้นว่าเพื่อนแล้วเหรอ"
วิรันดาหันมา "หนูไม่คุยแล้วนะคะ หนูง่วง
อยากจะนอนแล้วค่ะ"
หล่อนเดินแยกออกไปปล่อยให้พี่สาวยืนงงอยู่คนเดียว

วรินดาได้แต่คิดในใจว่าหล่อนเหมือนฉันสักนิด ก็คงดีนะ