เราเป็นเกย์ อายุ35 พึ่งย้ายมาทำงานในออฟฟิสนึง
เรามาเจอหัวหน้า ปสด ชอบสั่งให้ทำอะไรก็ไม่รู้ที่มันไม่จำเป็น เช่น ทำงานก็แทนที่จะลีนขั้นตอน ดันไปทำแบบเพิ่มขั้นตอน พูดดีๆไม่เป็นแต่ชอบไปถาม (ใครมันจะอยากไปถามไปคุยด้วย) ไม่รับฟังคนอื่น ใครค้านคือวันนี้เล่นไม่ได้ จะค่อยเล่นคืนวันหลัง
คนในสายงาน เหมือนจะดีแรกๆ แต่อยู่ไปแล้วก็แค่เหมือน ถามอะไรก็ตอบแต่ไม่รู้ ไม่รู้ ทั้งๆที่รู้แหละทำงานมาจะ10ปีละ ไม่รู้เหรอคำถามพื้นๆ
รุ่นพี่อยู่ต่างหมู่บ้านที่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน โคจรมาเจอกันในออฟฟิสเดียวกัน มาเจอวันแรกตกใจเหมือนกัน เพราะไม่คิดว่าจะเจอและไม่คิดว่าจะเจอ หน่วยงานเป็นสิบเป็นร้อย แต่วนมาเจอคนที่ไม่อยากเจอ ต่างคนต่างแตหลอใส่กันทุกวัน ใช้งานเก่ง โยนงานเก่ง สร้างงานให้เราเก่ง ฟีลสาวบ้านนอกพอเข้าในเมืองก็ชุบตัวเป็นสาวในเมือง
นอกนั้นก็มีน้องๆลูกกระจ๊อกของรุ่นพี่นี้อีก7-8คน
เราเป็นคนไม่หือไม่อือ เค้าอยู่เป็นแก๊งค์ เราไม่เข้าแก๊งค์ใคร อยู่คนเดียว แต่คุยได้ทุกคนแต่ไม่ลึกมาก ใครใช้อะไรเราทำหมด แต่พองานเราคนอื่นไม่เคยช่วยเลย แต่จริงๆออฟฟิสนี้ก็ไม่ได้รัก สามัคคีกันอยู่แล้ว บางทีเราก็นึกน้อยใจตัวเองนะที่ไม่เคยได้งานที่ดีที่วาดไว้เลย ในขณะที่บางคนใช้ปากทำงาน เลือกงาน เกี่ยงงาน แต่ได้ดี เรารับทุกงาน พยายามพาตัวเองไปให้ไกล แต่10ปีที่ผ่านมาไม่เคยได้งานที่ดีตามที่ใจฝันเลย ที่แรก เขาทำเหมือนเราเป็นขี้ข้า อยากใช้อะไรก็ใช้ ข่มเหงจิตใจเรายังไงก็ได้จนเราออกแบบไม่มีงานทำ มาที่ที่2 เพื่อนดี สภาพแวดล้อมดี แต่งานที่ทำไม่ค่อยได้รับความสำคัญจากองค์กรและเงินเดือนไม่ขึ้น ที่ที่3 งานเยอะมากมากจริงๆ สวมหลายหัวโขน หลายหน้าที่ บวกกับเป็นงานที่ไม่ถนัด ท้ายสุดที่ออฟฟิสหรรษานี่ หัวหน้า ปสด เพื่อนไม่มี เงินเดือนน้อย ตอนที่ตัดสินใจมาเพราะมั่นใจว่าทำงานลักษณะนี้ได้แน่นอนเพราะเคยทำมาหมดแล้ว แต่พอเอาเข้าจริง หัวหน้า ปสด ทุบความมั่นใจเราลงอย่างแหลกละเอียด เพื่อนที่สนิทในนี้ไม่มี ตำแหน่งและ เงินเดือนน้อยสุดในออฟฟิส พยายามหาข้อดี แต่ได้มาแบบเจือจาง งานหมดในวัน จะได้มีเวลสไปออกกำลังกาย ตั้งแต่งานแรกมาจนถึงงานในทุกวันนี้ เราบอกเลยว่าเราเฉยชาไปมากๆๆๆ จากที่เป็นคนสดใด ร่าเริง มีความคิดสร้างสรรค์ ตอนนี่กลายเป็นคนเฉยเมยเฉยชากับทุกสิ่ง นอน ตื่น กิน ทำงาน กิน นอน ตื่น วนอยู่แค่นี้
หัวหน้า ปสด ใส่เราทุกวัน ติงานเราทุกอย่าง จากงานที่เราเคยทำมาจากที่เก่า ก็เหมือนกับงานที่นี่ หัวหน้าก็ติ ติจนเรารู้สึกว่านี่เราไร้ความสามารถรึเปล่า ทำอะไรก็ไม่เคยดี ต้องลุ้นทุกวันว่าวันนี้นางจะอารมณ์ยังไง จะโดนวีนใส่รึเปล่า ไม่มีความสุขเลย ไม่อยากไปทำงานเลย แต่เราอายุเยอะแล้ว คงหางานใหม่ยากแล้ว สุดท้ายคงต้องทนต่อไป พยายามคิดในแง่ดีว่ายังดีกว่าคนที่ตกงาน ดีกว่าคนที่สอบงานแล้วไม่ได้สักที
จริงๆในความรู้สึกมันอยากจะพูดมากกว่านี้นะ แต่มันไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่แค่อยากระบาย
ระบายเรื่องที่ทำงาน
เรามาเจอหัวหน้า ปสด ชอบสั่งให้ทำอะไรก็ไม่รู้ที่มันไม่จำเป็น เช่น ทำงานก็แทนที่จะลีนขั้นตอน ดันไปทำแบบเพิ่มขั้นตอน พูดดีๆไม่เป็นแต่ชอบไปถาม (ใครมันจะอยากไปถามไปคุยด้วย) ไม่รับฟังคนอื่น ใครค้านคือวันนี้เล่นไม่ได้ จะค่อยเล่นคืนวันหลัง
คนในสายงาน เหมือนจะดีแรกๆ แต่อยู่ไปแล้วก็แค่เหมือน ถามอะไรก็ตอบแต่ไม่รู้ ไม่รู้ ทั้งๆที่รู้แหละทำงานมาจะ10ปีละ ไม่รู้เหรอคำถามพื้นๆ
รุ่นพี่อยู่ต่างหมู่บ้านที่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน โคจรมาเจอกันในออฟฟิสเดียวกัน มาเจอวันแรกตกใจเหมือนกัน เพราะไม่คิดว่าจะเจอและไม่คิดว่าจะเจอ หน่วยงานเป็นสิบเป็นร้อย แต่วนมาเจอคนที่ไม่อยากเจอ ต่างคนต่างแตหลอใส่กันทุกวัน ใช้งานเก่ง โยนงานเก่ง สร้างงานให้เราเก่ง ฟีลสาวบ้านนอกพอเข้าในเมืองก็ชุบตัวเป็นสาวในเมือง
นอกนั้นก็มีน้องๆลูกกระจ๊อกของรุ่นพี่นี้อีก7-8คน
เราเป็นคนไม่หือไม่อือ เค้าอยู่เป็นแก๊งค์ เราไม่เข้าแก๊งค์ใคร อยู่คนเดียว แต่คุยได้ทุกคนแต่ไม่ลึกมาก ใครใช้อะไรเราทำหมด แต่พองานเราคนอื่นไม่เคยช่วยเลย แต่จริงๆออฟฟิสนี้ก็ไม่ได้รัก สามัคคีกันอยู่แล้ว บางทีเราก็นึกน้อยใจตัวเองนะที่ไม่เคยได้งานที่ดีที่วาดไว้เลย ในขณะที่บางคนใช้ปากทำงาน เลือกงาน เกี่ยงงาน แต่ได้ดี เรารับทุกงาน พยายามพาตัวเองไปให้ไกล แต่10ปีที่ผ่านมาไม่เคยได้งานที่ดีตามที่ใจฝันเลย ที่แรก เขาทำเหมือนเราเป็นขี้ข้า อยากใช้อะไรก็ใช้ ข่มเหงจิตใจเรายังไงก็ได้จนเราออกแบบไม่มีงานทำ มาที่ที่2 เพื่อนดี สภาพแวดล้อมดี แต่งานที่ทำไม่ค่อยได้รับความสำคัญจากองค์กรและเงินเดือนไม่ขึ้น ที่ที่3 งานเยอะมากมากจริงๆ สวมหลายหัวโขน หลายหน้าที่ บวกกับเป็นงานที่ไม่ถนัด ท้ายสุดที่ออฟฟิสหรรษานี่ หัวหน้า ปสด เพื่อนไม่มี เงินเดือนน้อย ตอนที่ตัดสินใจมาเพราะมั่นใจว่าทำงานลักษณะนี้ได้แน่นอนเพราะเคยทำมาหมดแล้ว แต่พอเอาเข้าจริง หัวหน้า ปสด ทุบความมั่นใจเราลงอย่างแหลกละเอียด เพื่อนที่สนิทในนี้ไม่มี ตำแหน่งและ เงินเดือนน้อยสุดในออฟฟิส พยายามหาข้อดี แต่ได้มาแบบเจือจาง งานหมดในวัน จะได้มีเวลสไปออกกำลังกาย ตั้งแต่งานแรกมาจนถึงงานในทุกวันนี้ เราบอกเลยว่าเราเฉยชาไปมากๆๆๆ จากที่เป็นคนสดใด ร่าเริง มีความคิดสร้างสรรค์ ตอนนี่กลายเป็นคนเฉยเมยเฉยชากับทุกสิ่ง นอน ตื่น กิน ทำงาน กิน นอน ตื่น วนอยู่แค่นี้
หัวหน้า ปสด ใส่เราทุกวัน ติงานเราทุกอย่าง จากงานที่เราเคยทำมาจากที่เก่า ก็เหมือนกับงานที่นี่ หัวหน้าก็ติ ติจนเรารู้สึกว่านี่เราไร้ความสามารถรึเปล่า ทำอะไรก็ไม่เคยดี ต้องลุ้นทุกวันว่าวันนี้นางจะอารมณ์ยังไง จะโดนวีนใส่รึเปล่า ไม่มีความสุขเลย ไม่อยากไปทำงานเลย แต่เราอายุเยอะแล้ว คงหางานใหม่ยากแล้ว สุดท้ายคงต้องทนต่อไป พยายามคิดในแง่ดีว่ายังดีกว่าคนที่ตกงาน ดีกว่าคนที่สอบงานแล้วไม่ได้สักที
จริงๆในความรู้สึกมันอยากจะพูดมากกว่านี้นะ แต่มันไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่แค่อยากระบาย