ก่อนอื่นเลยค่ะ เราเป็นคนที่ค่อนข้างมีโลกส่วนตัวเวลาทำงานมาก หน้างานของเราเราจะเป็นไม่ได้ทำงานคู่กับใครจะมีบ้างที่ต้องประสานงานกับแผนกอื่นแต่ก็ไม่ได้ทุกวันทุกเวลา  
เริ่มเรื่องคือบริษัทเราจะมีพี่คนนึงตอนแรกๆหน้าที่การงานแกดีมากอยู่ในตำแหน่งหัวหน้าแผนก ทำงานเก่งมาก แต่เราก็อาจจะเคยประสานงานกันบ้างแต่ไม่ได้สนิทมากมาย พอช่วงต้นปีงานที่พี่เขารับผิดชอบเริ่มมีปัญหาผิดพลาดบ่อย จนทำให้เจ้านายไม่พอใจจึงเป็นเหตุให้พี่เขาย้ายแผนกลดงานลง และเครียด(อันนี้เราได้ยินจากปากต่อปากมา) เหมือนพี่เขาเครียดจัดจนหาทางออกไม่ได้ลูกน้องที่เคยรัก กลับเมินเฉยไม่พูดทุกครั้งที่เราเดินผ่านพี่เขา สีหน้าจะเศร้าหมองตลอดเวลา จนวันนึงพี่เขาทนแรงกดดันไม่ได้ จึงลาออกจากงานไป ผ่านไปอีกสักเดือนพี่เขาก็กลับมาทำงาน พึ่งรู้ว่าแฟนพี่เขาไปร้องไห้อ้อนวอนเจ้านายให้พี่เขากลับมาเพราะภาระค่าใช้จ่ายเยอะ อายุเยอะหางานยาก เจ้านายสงสารจึงให้กลับมาทำงานอีกครั้ง แต่กลับมาครั้งนี้พี่เขาไม่เหลือใครเป็นเพื่อนสักคน วันนึงหลังเลิกงานเรากลับช้าเลยมีโอกาศทักทายพี่เขา ว่าเป็นยังไง สบายดีไหม ดูเครียดๆนะ สุดท้ายพีเขาก็ปล่อยโฮ ออกมาร้องไห้ฟูมฟายใส่เรา และพร่ำพรู สิ่งต่างๆที่อยูในใจออกมา เราทำตัวไม่ถูก ก็ได้แต่ปลอบใจ และสงสาร จึงได้เอ่ยปากไปว่า ถ้าพี่ไม่มีเพื่อนคุยก็ มาคุยกับหนูได้นะ เผื่อพี่จะสบายใจ หนูไม่เอาไปเล่าให้ใครฟังหรอกนะ  หลังจากนั้นพี่เขาติดเราแจคุยกับเราตลอด ไลน์มาเราไม่ได้อ่านก็โทร ว่างก็มาหาเราตลอด  เราอยากเว้นระยะห่างกว่านี้ เพราะเราไม่ชอบพูดมากพูดไปเรื่อย พูดกว่าจะลงได้เป็นชั่วโมงปลีกตัวยากมาก ไม่รู้จะปฎิเสธยังไง ถ้าพูดตรงๆก็สงสาร
*แต่ก่อนสมัยพี่เขาเป็นหัวหน้า เราเคยได้ยินคนที่ไม่ชอบเราคุยกับพี่เขาเรื่องเราด้วยเราเลยมีปมนิดนึง แต่ไม่ได้เคียดแค้นเพราะชีวิตเราตอนนี้ก็มีความสุขดี