[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ ๑    https://ppantip.com/topic/42554523

       เสียงวุ่นวายของตลาดยามเช้าแว่วมา ชายหนุ่มนอนฟังอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยยังไม่อยากลุก เขารู้สึกตัวตั้งแต่พี่สาวลงไปข้างล่างแล้ว เวลาน่าจะประมาณตีห้า เสียงกุกกักทำเขาสะดุ้งด้วยความระแวง

     เมื่อใกล้ถึงเวลาอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน เพชรลุกขึ้นนั่งด้วยเสื้อผ้าชุดเดิมที่ใส่เมื่อวาน ขณะเสียงพี่สาวดังขึ้นหน้าห้องนอน

      “เพชรลงไปข้างล่างหน่อย”

       ใจเขาหล่นแวบ ปกติไม่มีใครมาเรียกที่ห้อง เขาเดาว่าต้องมีอะไรไม่ดี จึงเอ่ยถามพี่สาวออกไป

       “มีอะไรพี่ปิง”

       หน้าห้องไม่มีความเคลื่อนไหว เขาจึงลุกขึ้นแล้วเดินมาเปิดประตู เห็นพี่สาวยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไร

       “ตำรวจมา กำลังคุยกับพ่ออยู่ พี่บอกว่าเพชรเข้าบ้านตั้งแต่สองทุ่ม ถ้าเขาถาม เพชรบอกอย่างนี้นะ”

       พูดจบหญิงสาวหันกลับเดินลงบันได ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนปล่อยออกมาช้า ๆ แล้วเดินตามพี่สาวด้วยใจสั่นรัว

       โต๊ะไม้เรียงติดผนัง ตอนนี้เก้าอี้ยังตั้งอยู่บนนั้น โกตึ๋งยืนอยู่ตรงโต๊ะทำก๋วยเตี๋ยว ของที่ซื้อมาวางกองอยู่ในถุงหิ้วยังไม่ได้จัดเรียง ส่วนหม้อต้มบนเตาข้าง ๆ ควันเพิ่งกรุ่นยังไม่เดือดดี ชายหนุ่มมองเห็นดาบชิต ตำรวจรุ่นใหญ่ที่คุ้นตาคนแถบนี้ดี ยืนอยู่กับตำรวจหนุ่มอีกคนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ส่วนพ่อของเขามีสีหน้าไม่ต่างกัน

      “เมื่อคืนเอ็งอยู่ไหนไอ้หนุ่ม”

       ดาบชิตถามห้วน ๆ เมื่อชายหนุ่มยืนตรงหน้า แววตาแข็งกระด้างบนหน้ากร้านแดดจ้องเขาเหมือนจะเผาให้ละลาย

      “อยู่ อยู่ บ้านครับ”

       ชายหนุ่มตอบอึกอักกลับไป ตำรวจหนุ่มที่มาด้วยมองเขานิ่งไม่กะพริบตา

       “จริงเหรอ ไม่ได้อยู่กับพวกไอ้เล็กนะ เห็นคนแถวนั้นบอกว่าตอนค่ำเอ็งเข้าไปร้านไอ้เอก”

       ชายหนุ่มหน้าชา นึกคำพูดไม่ออก กระทั่งเสียงพี่สาวดังแว่วเหมือนลอยมาจากที่ไกล ๆ

       “เพชรไปเดินเล่นแป๊บเดียวลุงชิต กลับมาไม่ถึงสองทุ่มดี หนูเป็นคนเปิดประตูบ้านตอนเขากลับมา”

       ดาบชิตจ้องชายหนุ่มด้วยแววตาแข็งกร้าว ก่อนกระชากเสียงถามออกมา

       “แล้วเอ็งรู้ไหม มันซื้อยามาจากใคร”

       ชายหนุ่มรู้สึกอึดอัดจึงก้มหน้าไม่พูดอะไร

       “พาไปตรวจเยี่ยวเลยพี่ชิต ท่าทางแบบนี้ตรวจเจอแน่นอน”

       เพชรใจหายแวบเมื่อได้ยิน ถึงเขาไม่ได้ยุ่งกับยา แต่คำว่าไปโรงพัก ไม่น่าฟังแต่อย่างใด

       “ให้เด็กมันสักครั้งเถอะพี่ชิต มันไม่ได้ไปกับพวกนั้น ค่ำมาก็เข้าบ้าน ถ้าผมเห็นมันเล่นยา ผมจะพาส่งโรงพักเอง”

       ดาบชิตจ้องชายหนุ่มเขม็ง ก่อนหันไปทางโกตึ๋งแล้วพูดเสียงห้วนออกไป

      “แล้วโกจะให้ทำไง นี่เท่ากับปล่อยตัวผู้ต้องสงสัยนะโก”

      โกตึ๋งถอนใจยาวพลางโบกมือไล่ลูกชายไปหลังบ้าน ขณะคนเริ่มสนใจมอง และมีบางคนหยุดยืนดูเหตุการณ์  ผ่านไปอึดใจ ชายหนุ่มยังรีรอ ผู้เป็นพี่จึงดึงแขนเขาให้ตามไป

      เสียงพูดคุยจับใจความไม่ได้ระหว่างตำรวจกับพ่อของเขาดังแว่วมา เพชรชำเลืองมองอย่างใจคอไม่ดี ครู่หนึ่งพวกเขาก็เดินจากไป โดยชายหนุ่มบังเอิญเห็นดาบชิตยัดของบางอย่างเข้ากระเป๋ากางเกง อึดใจหนึ่งพ่อเขาก็เดินมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

       “หาเรื่องเสียเงินให้พ่อ บอกแล้วอย่าไปยุ่งกับพวกเกเร ทำไมแกไม่เคยฟัง”

      เสียงผู้เป็นพ่อดังจนเป็นตวาด ยืนตัวสั่นมองลูกชายตาเขม็ง มือกำแน่นด้วยอารมณ์เดือดดาล ปิงเห็นดังนั้นจึงเข้ามายืนกั้นกลาง ขณะชายหนุ่มพูดเสียงแข็งออกไป

      “แล้วพ่อให้เขาทำไม ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”

       โกตึ๋งมองลูกชายตาวาวก่อนเอ่ยด้วยเสียงกระชากออกมา

       “แกไม่ได้ทำอะไร แต่พอถึงโรงพักเขาก็หาเรื่องให้แกอยู่ดี พวกนี้มันจ้องหาเงินอยู่แล้ว แกไปเปิดช่องให้มันเองจะโทษใคร”

       ชายหนุ่มหายใจแรงหน้าแดงเพราะความกดดัน เขาหันไปหันมาทำอะไรไม่ถูก กระทั่งหญิงสาวเห็นพ่ออารมณ์ไม่ดี และน้องชายเองก็ไม่ยอมพ่อเท่าไร จึงพูดตัดบทออกมา

      “แค่นี้พอแล้วพ่อ น้องไม่ได้ทำจริง ๆ ก็แล้วไป เพชรก็ต้องระวังกว่านี้ ไปโรงเรียนได้แล้วสายแล้ว”

       โกตึ๋งเดินฮึดฮัดออกไปเตรียมของต่อหน้าร้าน ส่วนหญิงสาวเดินขึ้นบันไดเพื่อแต่งตัว ขณะชายหนุ่มพูดอย่างหงุดหงิดออกมา

      “วันนี้ผมไม่ไป ปวดหัว”

     พูดจบเพชรก้าวไปนั่งหน้าเครียดตรงโต๊ะกินข้าว ปิงมองน้องทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจ ส่ายหน้าช้า ๆ เดินขึ้นบันไดไป
เสียงพ่อถามถึงเขาเมื่อหญิงสาวเดินออกไปหน้าร้าน เขาได้ยินพี่สาวตอบไป แต่พ่อพูดอะไรกลับมาฟังไม่ถนัด

      ชายหนุ่มนั่งอยู่นานแค่ไหนไม่รู้ ใคร่ครวญถึงเรื่องที่เกิดขึ้นจนอารมณ์สงบลงจึงนึกถึงพ่อ และเสียดายเงินแทนพ่อที่หามาลำบาก ส่วนตัวเองมั่นใจว่าไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ในสถานการณ์อย่างนี้พ่อคงทำอะไรได้ไม่มาก ในเมื่อตำรวจมาถึงที่บ้าน เขาต้องได้อย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ยอมไปแน่นอน และการที่ชายหนุ่มอยู่กลุ่มเดียวกับคนทำผิด อย่างไรเขาก็เหมาว่าผิดด้วยกัน

       ผ่านไปครู่หนึ่งชายหนุ่มจึงเข้าห้องน้ำตั้งใจว่าจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่ได้ยินเสียงลูกค้าหน้าร้านคนแรกสั่งก๋วยเตี๋ยว และคนอื่น ๆ เริ่มทยอยเข้ามา เขาจึงทำแค่ล้างหน้าแปรงฟันแล้วออกไปช่วยพ่อหน้าร้าน 

       โกตึ๋งหันมาเห็นลูกชายก็ไม่พูดอะไร ก้มหน้าลวกเส้นใส่ชามวางตรงหน้าชายหนุ่มแล้วบอกว่าใส่อะไรบ้างในขณะลูกค้าคนแรกเดินไปยกเก้าอี้บนโต๊ะตัวในสุดลงมาตั้งเอง เพชรเห็นดังนั้นจึงนึกออกว่าวันนี้ยังไม่ได้ยกเก้าอี้ลงจากโต๊ะเลย เมื่อนำก๋วยเตี๋ยวไปวางให้แล้วเขาจึงทยอยยกเก้าอี้ลง จากนั้นจึงจัดพวงเครื่องปรุงตามโต๊ะจนเรียบร้อยดีจึงเดินกลับไปช่วยพ่อที่เคาน์เตอร์เมื่อลูกค้าทยอยมาทีละคน

       ส่วนใหญ่เป็นลูกค้าประจำและคุ้นเคยกับโกตึ๋งเป็นอย่างดี จึงมีเสียงพูดคุยอย่างเป็นกันเองเมื่อแต่ละคนเดินเข้ามา

       “เมื่อคืนยายเภาแม่ไอ้เล็กโดนไปเป็นหมื่น”

       เสียงหนึ่งดังขึ้นขณะชายหนุ่มวางชามก๋วยเตี๋ยวลงตรงหน้าลูกค้าโต๊ะถัดมา และได้ยินเสียงพ่อถามกลับไป

       “แล้วคนอื่นล่ะเม้ง”

       ตาเม้งกับโกตึ๋งดูอายุไม่มากน้อยกว่ากันเท่าไร และรู้จักคบหากันมานาน การพูดคุยจึงเป็นกันเองไม่ถือว่าใครเป็นพี่เป็นน้อง แต่ถือความสุภาพและเกรงใจกันเป็นสำคัญ

      “คนละแปดพันเห็นบอกไม่ค่อยมีเงิน แต่แม่ไอ้เล็กมีเงินกว่าเพื่อนเลยโดนหนักหน่อย ยังดีกว่าติดคุกล่ะนะ”

       เสียงตาเม้งพูดต่อไปขณะเจ้าตัวเดินมานั่งตรงเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่เพชรมองพ่อลวกเส้นพลางบ่นพึมพำพอได้ยิน เพราะพ่อตั้งใจให้เพื่อนพ่อได้ยินเช่นกัน

       “มันก็จับเอาเงินนั่นแหละ เมื่อเช้าก็มาที่นี่บอกจะเอาไอ้เพชรไปตรวจเยี่ยว เจ้านี่เสียงแข็งบอกไม่ได้เล่นกับเขา แต่ข้าไม่ไว้ใจ มันไปโรงพักแล้วจะโดนอะไรมั่งเลยให้ไปสามพัน”

       ตาเม้งหันมองหน้าเพชรนิดหนึ่งขณะยื่นมือมารับชามก๋วยเตี๋ยวไป

      “เอ็งต้องระวังตัว ตำรวจบางคนมันจ้องหาเงิน ทำอะไรผิดไม่โดนมากก็โดนน้อย โดนเท่าไรก็เสียดายเงินอยู่ดีละวะ”

       ชายหนุ่มยิ้ม ๆ ไม่พูดอะไรเดินออกไปหน้าร้านเพื่อช่วยพ่อต่อและหยุดสายตาตรงลูกค้าคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินเข้ามา

     “บะหมี่แห้งลูกชิ้นหมูหมักจ้ะโก”

       เสียงเธอหวานใสกังวาน ทำชายหนุ่มยืนนิ่งก้าวขาไม่ออกและมั่นใจว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงเธอ

      “อ้าวปราง วันนี้ทำไมตื่นแต่เช้า ทุกทีกว่าจะมาก็บ่ายโมง”

     “อ๋อ เมื่อคืนปิดเร็วจ้ะ ตำรวจมาตั้งแต่หัวค่ำพาเด็กไปโรงพักสามคน เขาบอกให้ไปเสียค่าปรับวันนี้ตอนเช้า หนูก็ว่าสายอีกหน่อยจะเข้าไปโรงพัก”

       “อ้าวมาจับทำไม เห็นบอกจ่ายทุกเดือนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอปราง”

       “อ๋อไม่มีอะไรหรอกจ้ะโก ค่าปรับไม่มากหรอก ทุกครั้งถ้านายมาใหม่เขาจะขอจับ ถึงให้รายเดือนแล้วเขาก็ต้องจับไป ไม่อย่างนั้นจะถูกเพ่งเล็ง”

       หญิงสาวพูดจบก้าวไปยังโต๊ะซึ่งว่างอยู่ ขณะเดินผ่านเพชร เขาได้กลิ่นหอมจาง ๆ ลอยมาและยังคงยืนนิ่งเพราะไม่เคยอยู่ใกล้ขนาดนี้ จึงเผลอมองตามเธอแทบกลั้นใจ

       “เมื่อคืนพวกไอ้เล็กก็โดนจับ ตอนค่ำเจ้าเพชรไปอยู่กับพวกมัน ตำรวจเลยมาสอบแต่เช้า”

       โกตึ๋งพูดไปขณะเขย่าตะกร้อลวกบะหมี่ในหม้อต้ม เมื่อได้ที่จึงเทใส่ชาม หญิงสาวหันมองเขาเมื่อผู้เป็นพ่อพูดถึง เพชรจึงตั้งสติได้และเดินไปหาพ่อเพื่อตักหมูใส่ชาม ขณะเสียงคนชื่อปรางเอ่ยออกมา

       “เมื่อเช้าใครมานี่ล่ะโก”

       “อ๋อ ดาบชิต มากับตำรวจหนุ่ม ๆ อีกคน ไม่คุ้นหน้าเหมือนกัน”

       “หนูนึกว่าคนเดียวกัน เมื่อคืนสารวัตรคนใหม่ไปที่บ้านหนู”

       “น่าจะใช่สารวัตรโด่งนะถ้าคนใหม่ เห็นเขาว่าสามสิบกว่ายังไม่มีเมีย”

       เป็นเรื่องปกติของเมืองเล็ก ๆ ข่าวลือจะกระจายเร็วไม่ว่าใครไปใครมา ประวัติของแต่ละคนจะรู้กันเพียงแค่ข้ามคืน หลายครั้งที่เรื่องราวตอนหลังผิดจากที่ลือกันไว้ แต่ไม่มีใครว่าหรือถือโทษกัน เพราะไม่รู้ต้นตอนั่นอย่างหนึ่ง อีกอย่างหนึ่งคือ ข่าวใหม่จะมากลบข่าวเก่าหลังจากนั้นไม่นาน

       “จะจริงหรือโก หนูเจอคนก่อน ๆ ก็หนุ่มอย่างนี้แหละ มีเมียไม่รู้กี่คน แต่เมียหลวงเขาไม่ว่า เปิดกิจการให้เมียน้อยคนละอย่าง เมียหลวงคอยเก็บเงินเข้ากองกลาง เขาอยู่กันได้นะถ้าเรื่องการเงินลงตัว”

       เพชรได้ยินทุกคำสนทนาขณะใส่เครื่องจนครบแล้วนำชามมาวางบนโต๊ะเธอ พลางแอบชำเลืองมองหน้าหญิงสาวแวบหนึ่ง จึงเห็นรอยยิ้มของเธอเต็มตา เขาเผลอมองฟันซี่เล็ก ๆ เรียงงาม กับมองแววตาสดใสเป็นประกาย อึดใจต่อมาจึงรู้สึกตัวและเดินจากโต๊ะเธอ

       ลูกน้องพ่อสองคนมาตรงเวลาอย่างเคย ตามด้วยลูกค้าทยอยเข้ามาจนเต็มทุกโต๊ะ เพชรจึงเก็บชามจากโต๊ะแรกเดินไปวางตรงที่ล้างหลังบ้านและยืนสูดลมหายใจลึกยาว....

   
          ( มีต่อครับ )