คือตอนเลิกแถวตอนเคารพธงชาติอะ เรารีบเดินเข้าไปหามันเพราะว่าเราห้องสองมันห้องหนึ่ง ทีนี้จะไปกินข้าวด้วยกันตอนกลางวันประจำ เราวิ่งเข้าไปหาแล้วทีนี้เราไมารู้ว่ามันง่วงนอนอยู่เราไปตีมันเบา ๆ ทีนึงแล้วมันตชก็ตะหวาดเสียงแข็งใส่เรามาบอกว่าง่วงแล้วเราไปตีแขนมันอีกงี้(มันเป็นคนอารณ์ขึ้นง่ายลงง่าย) เราเงียบเดินข้าง ๆ มันอยู่ในตอนแรกที่นี้รู้สึกว่าอึดอัดก็เลยเดินนำหน้าออกมา คาบสี่เรียนวิชาอะไรก็ไม่ได้ถาม
พอตอนกลางวันก็ไปกันหลายคนเกือบจะสิบคนได้ 
โต๊ะโณงอาการปกติมันนั่งได้มากสุดสี่คน แล้วโต๊ะเราวันนี้มันขาดคนนึง ก็คือที่เพื่อนเรานั้นแหละที่โกรธเรา มันไม่ยอมนั่งด้วยมันไปนั่งโต๊ะอีกกลุ่มนึง 
ทีนี้เพื่อนห้องเราอะมันปวดท้องมั้งจะไปห้องพยาบาล เพื่อนห้องสามเลยให้อยู่รอเพื่อนเราด้วยเพราะปกติเราไม่ค่อยรอใคร มันเลยอยู่รอเพื่อนเราคนนั้น เราก็ตามใจมันแล้วก็เดินออกมาจากโรงอาหารไปรอที่นั่ง
แล้วสองสามวันมานี้เพ่ือนเราสองคนมันชอบแยกออกไปนั่งกันสองคน ไม่รู้เพราะว่าอะไรแต่ไม่ได้โกรธกันนะ แค่แยกออกไปอีกทีเฉญ ๆ อะเพื่อนที่มันโกรธเราก็แยกออกไปนั่งกับเพื่อนเราอีกที ทำให้วันนั้นเราไม่ได้คุยอะไรกันเลยสักประโยค
ตกเย็นมันมีชุมนุมประจำสัปดาห์ เรากับเพื่อนอีกคนชื่ออินอยู่ด้วยกันแล้วทีนี้ ตอนเลิกเรียนปกติเราจะเดินกลับบ้านพร้อมกับเพื่อนที่มันโกรธแต่เลิกชุมนุนเราเห็นนะว่ามันเห็นเรา แต่มันเลือกเดินหนีหายไป ตอนนั้นเราก็ไม่คิดจะง้อด้วยนั้นแหละเลยเดินมาหน้ารร.กับไอ้อินเลย แล้วคิดว่าจะนั่งรอมันหน้ารร. สรุปแม่มารับไวมากยังไม่ทันได้นั่ง ตอนเย็นเลยไม่ได้แม้กระทั่งสบตากัน

วันต่อมา ปกติก่อนเข้าแถวจะเป็นตอนทำเขต มันอยู่หน้ารร.ส่วนเราอยู่ตรงทางที่เดินมาร้านค้าเพื่อซื้อน้ำ แต่ตอนเช้าไม่เจอเลย ตอนเข้าแถววันนั้นเรานั้งหน้าสุดของแถว หันไปถามเพื่อนของมันว่าคาบสี่วิชาอะไร เพื่อนมันจำไม่ได้มันเลยบอกว่านาฏศิลป์ เราทำเป็นไม่ได้ยินเพื่อนมันเลยต้องบอกเราอีกที
  ตกกลางวัน เราไปรอตั้งแต่ตอน 11.40 น. แล้วทีนี้ห้องหนึ่งมีงานนานมาก เพื่อนคนแรกเดินออกมา(มันมีแฟน แล้วเราไม่ได้สนิทขนาดนั้น) รอไปอีกพักใหญ่เพื่อนตัวดีของเราก็เดินออกไปไม่แม้แต่จะหันมองหน้าเราเพียวเสี้ยววินาทีด้วยซ้ำไปมันเดินไปหาเพื่อนมันเลยแล้วแฟนของเพื่อนเราคนนั้นก็มา
เราเลยได้แต่ยืนเงียบข้าง ๆ ต้นไม้ใหญ่ ส่วนเพื่อนตัวดีของเราก็ไปยืนกับสองคนนั้นเราเห็นเพื่อนได้แค่แผ่นหลังของมัน 
ทีนี้เพื่อนคนสุดท้ายที่ออกมาจากห้อง ตอนนั้นเราก็ไม่คิดจะง้อด้วยซ้ำแบบ เราง้อไม่เป็นไงไม่เคยง้อด้วย
เรากับเพื่อนคนนั้นเดินนำหน้าไปไกลหันกลับมาอีกทีเมื่อถึงโรงอาหารเห็นเพื่อนที่โกรธเราอะเดินคนเดียวเพราะว่าไอ้คนีแฟนก็เดินกับแฟน เรารู้ทันทีว่ามันต้องโกรธมากกว่าเดิมแน่นอนเพราะสีหน้าไม่ดีเลย(เป็นวันลอยกระทงเพื่อนไม่มาหลายคน) 
เราไปที่ลานพิกุลเป็นที่นั่งประจำ ปกติมันจะนั่งซ้ายมือของเราแต่วันนี้นั่งตรงข้างแต่ว่าก็เยื้องไปทางซ้ายอีกที แล้วก็นั่งเล่นเกมกับมัน ทั้งโต๊ะเล่นกันอยู่สี่คน 
แล้วก็ไม่ได้คุยกัน สักคำ

ตอนเย็นเราเหลือตังค์กลับบ้าน ห้าบาททีนี้เราเดินมาหน้ารร.กับแป้งทีนี้เห็นมันนั่งอยู่บนศาลาแล้วเราเลยวานให้แป้งเอาตังค์ไปให้มันเราฝากบอกด้วยว่า "ฝากบอกด้วยว่า เหลือห้าบาทสุดท้ายในวีวิชแล้ววันนี้แม่มารับเร็วมากง้อไม่ทันเสาร์ อาทิตย์อีกมือถือก็พัง หายงอนกันหน่อยได้มั้ย" ตอนกำลังจะออกรร.แป้งบอกว่าให้แล้วแต่มันไม่เอา เราเลยให้ตังค์กับไอ้แป้งไปเลบ

  และความซวยที่สุดคือโทรศัพท์มันพังไง ทุนเดิมก็ติดต่อยากอยู่แล้วยิ่งมาใช้แอ็คอื่นทักอีกยิ่งหนักกว่าเดิม
แล้วเราพยายามหาวิธีง้อในเน็ตแล้วมันยากสำหรับเราจริง ๆ อะ 
วอนชาวเน็ตช่วยเราหน่อยนะคะ อยากได้เพื่อนคนนี้กลับคืนมาจริง ๆ
ให้ทำแบบไหนจะลองให้หมด