ผมทำงานอยู่ที่ที่หนึ่ง อยู่มาวันหนึ่งทางบริษัทได้สร้างห้องเอาไว้สำหรับให้พนักงานเล่นเกมผ่อนคลาย หลังจากนั้นทุกวันหลังเลิกงาน
ผมและพนักงานคนอื่นจะเข้าไปสุงสิงห้องเล่นเกมนั้น ไม่ใช่แค่เล่นเกมมีทั้งคุยเม้ามอย/แชร์จอดูหนัง/นินทาหัวหน้าบ้าง/คุยสารทุกข์สุกดิบมากมาย
ตราบใดที่อยู่นอกเวลางานผมจะขาดห้องนี้ไปไม่ได้เลย คนไร้เพื่อน+ขี้เหงาแบบผมเป็นอะไรที่เสพติดกับห้องนี้มาก จนรู้สึกเหมือนชีวิตมีอะไรมาเติมเต็มสุดๆ เป็นแบบนี้มา 1 ปี จนกระทั่งวันหนึ่งทางบริษัทจำเป็นต้องยุบห้องนี้ทิ้งเพราะมีคนทำผิดกฎมากไป แล้วสร้างเป็นห้องแยกแผนกแทนเพราะเซฟกว่า หลังจากนั้นบรรยากาศก็ไม่เหมือนเดิม ห้องใหม่ที่สร้างมาก็ร้างไม่มีใครเข้าไปเลย ถ้าเปรียบเป็นห้องจริงๆนี่หยากไย่เต็มห้องไปแล้ว ตัวผมก็ซึมสุดๆแล้วก็มูฟออนไม่ได้ นึกถึงแต่ห้องเล่นเกมเดิมตลอด เครียดนอนหลับยากขึ้น เพราะปกติหลังเลิกงานผมต้องมานั่งสุงสิงฟังเพื่อนคุย แต่มันไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว พนักงานคนอื่นก็เป็นแต่อาการหนักแบบผมหรือป่าวไม่รู้ ในที่ทำงานก็มีสนุกสนานเฮฮาตลอดนะ แต่พอหลังเลิกงานแล้วมันทางใครทางมัน ปกติห้องเล่นเกมเป็นตัวทำลายกำแพงทางใครทางมันนี้ แต่พอไม่มีมัน ทุกวันหลังเลิกงาน+เสาร์อาทิตย์ก็คือว้าเหว่ไปเลย
คือตั้งแต่ผมเริ่มเข้าสู่วัยทำงาน ทุกวันหลังเสร็จงานผมมักใช้ชีวิตอยู่หน้าคอมคนเดียวเพราะไม่มีเพื่อน ท่องเฟสท่องยูทูปเล่นเกมเดี่ยวอะไรก็ว่าไป
จนมันชินชากับความเหงานี้ไปแล้ว ชินชาระดับชิวๆสบายๆเลย จนกระทั่งได้เจอกับห้องเกมนี้ผมเลยเสพติดมันสุดๆ พอขาดมันผมก็เป็นอย่างที่บอกครับ
ผมก็มีคนใกล้ชิดอย่างครอบครัวนะแต่ดันไม่สนิทด้วยเลย คุยกันทีสัปดาห์นึงแทบจะนับคำได้ สนิทแค่กับแม่คนเดียวแต่ตอนนี้ผมอยู่กรุงเทพ แม่อยู่บ้านเกิด
เลยได้โทรคุยเฉพาะยามจำเป็น ผ่านมาหลายวันตัวผมคิดแต่เรื่องห้องเกมนั้นตลอดเลย พยายามเลิกคิดถึงมันไม่ได้ซักที

ผมอดไม่ได้ที่จะต้องมาระบายในนี้ ผมอยากได้คำแนะนำจากทุกคนครับว่าผมควรทำไงต่อดี จิตแพทย์ดีมั้ย