มีใครเคยคิดมั้ยครับว่าบนโลกนี้ไม่มีใครอยู่ฝั่งเดียวกับตัวเองอย่างแท้จริง
ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยครับที่ตั้งชื่อหัวข้อเข้าใจยาก แต่ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง
มันรู้สึกเหมือนไม่มีใครคอยอยู่ข้างๆอย่างแท้จริง ไม่รู้ว่าจะไปพึ่งใครดีแม้แต่พ่อแม่ตัวเอง
ตลอดชีวิตผมไม่ค่อยได้สุงสิงกับใครครับ อยู่คนเดียวซะส่วนใหญ่ มีสังคมเพื่อนฝูงที่สนิทกันอยู่พอสมควร แต่ว่าชอบอยู่คนเดียวที่สุด
จนกระทั่ง 2 ปีที่แล้วได้เจอกับแฟน ตั้งแต่ที่คบกันพวกเราแทบจะตัวติดกันตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด มีอะไรช่วยเหลือกันไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่แค่ไหน แต่อยู่มาวันหนึ่งก็โดนบอกเลิกเพราะว่าเขายังไม่พร้อมที่จะดูแลใคร ผมรู้สึกเหมือนมีรูช่องว่างอยู่ที่หัวใจ มันเสียใจมากแรกๆก็คิดถึงเขาแล้วเจ็บปวดมากๆ แต่ผ่านมาเกือบสามเดือนก็ไม่ได้เจ็บปวดเหมือนตอนแรกๆ แต่ที่เปลี่ยนไปคือ ตั้งแต่นั้นมาผมก็กลายเป็นคนขี้เหงา ทุกๆวันจะมีช่วงที่ความรู้สึกอ้างว้าง อยากเล่าเรื่องของวันๆนี้ให้ใครซักคนฟัง ผมก็เลยคุยกับเพื่อนมากขึ้น แต่กับพ่อแม่ พ่อกับแม่ผมแยกกันอยู่ ผมอยู่บ้านเดียวกับแม่
แม่ผมมักจะพูดแต่เรื่องที่อยากพูดและฟังแต่เรื่องที่อยากฟัง หลังเลิกงานพอกลับมาบ้านผมมักจะเห็นแม่ปิดประตูอยู่ในห้องเสมอ แม่มักจะโกรธผมด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่นล่าสุดผมกำลังเดินกลับบ้านก็เห็นรถที่คล้ายๆแม่ขับจอดอยู่ข้างทาง บางครั้งถ้าแม่ผมกลับเวลาปกติท่านจะมาจอดรับผมหน้าซอยโดยไลน์มาบอกก่อน แต่ตอนครั้งนี้ไม่ได้ไลน์มา และผมก็จำรูปร่างของรถที่ท่านขับไม่ได้เลยไม่แน่ใจว่าใช่มั้ยเลยไม่ได้ขึ้นรถ กลับมาบ้านท่านก็เข้าห้องปิดประตูห้องและผมสัมผัสได้ว่าท่านไม่พอใจ
อยากจะคุยและเห็นหน้าท่าน แต่จะเคาะประตูก็รู้สึกกลัวและเกรงใจ ผมอยากจะกลับมาอยู่คนเดียวได้แบบเมื่อก่อน ไม่ต้องไปไหนกับใคร ไม่ต้องเล่าเรื่องของวันนี้ให้ใครฟัง
ทุกคนมีความคิดเห็นและวิธีจัดการกันยังไงครับ
มีใครเคยคิดมั้ยครับว่าบนโลกนี้ไม่มีใครอยู่ฝั่งเดียวกับตัวเองอย่างแท้จริง
ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยครับที่ตั้งชื่อหัวข้อเข้าใจยาก แต่ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง
มันรู้สึกเหมือนไม่มีใครคอยอยู่ข้างๆอย่างแท้จริง ไม่รู้ว่าจะไปพึ่งใครดีแม้แต่พ่อแม่ตัวเอง
ตลอดชีวิตผมไม่ค่อยได้สุงสิงกับใครครับ อยู่คนเดียวซะส่วนใหญ่ มีสังคมเพื่อนฝูงที่สนิทกันอยู่พอสมควร แต่ว่าชอบอยู่คนเดียวที่สุด
จนกระทั่ง 2 ปีที่แล้วได้เจอกับแฟน ตั้งแต่ที่คบกันพวกเราแทบจะตัวติดกันตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด มีอะไรช่วยเหลือกันไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่แค่ไหน แต่อยู่มาวันหนึ่งก็โดนบอกเลิกเพราะว่าเขายังไม่พร้อมที่จะดูแลใคร ผมรู้สึกเหมือนมีรูช่องว่างอยู่ที่หัวใจ มันเสียใจมากแรกๆก็คิดถึงเขาแล้วเจ็บปวดมากๆ แต่ผ่านมาเกือบสามเดือนก็ไม่ได้เจ็บปวดเหมือนตอนแรกๆ แต่ที่เปลี่ยนไปคือ ตั้งแต่นั้นมาผมก็กลายเป็นคนขี้เหงา ทุกๆวันจะมีช่วงที่ความรู้สึกอ้างว้าง อยากเล่าเรื่องของวันๆนี้ให้ใครซักคนฟัง ผมก็เลยคุยกับเพื่อนมากขึ้น แต่กับพ่อแม่ พ่อกับแม่ผมแยกกันอยู่ ผมอยู่บ้านเดียวกับแม่
แม่ผมมักจะพูดแต่เรื่องที่อยากพูดและฟังแต่เรื่องที่อยากฟัง หลังเลิกงานพอกลับมาบ้านผมมักจะเห็นแม่ปิดประตูอยู่ในห้องเสมอ แม่มักจะโกรธผมด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่นล่าสุดผมกำลังเดินกลับบ้านก็เห็นรถที่คล้ายๆแม่ขับจอดอยู่ข้างทาง บางครั้งถ้าแม่ผมกลับเวลาปกติท่านจะมาจอดรับผมหน้าซอยโดยไลน์มาบอกก่อน แต่ตอนครั้งนี้ไม่ได้ไลน์มา และผมก็จำรูปร่างของรถที่ท่านขับไม่ได้เลยไม่แน่ใจว่าใช่มั้ยเลยไม่ได้ขึ้นรถ กลับมาบ้านท่านก็เข้าห้องปิดประตูห้องและผมสัมผัสได้ว่าท่านไม่พอใจ
อยากจะคุยและเห็นหน้าท่าน แต่จะเคาะประตูก็รู้สึกกลัวและเกรงใจ ผมอยากจะกลับมาอยู่คนเดียวได้แบบเมื่อก่อน ไม่ต้องไปไหนกับใคร ไม่ต้องเล่าเรื่องของวันนี้ให้ใครฟัง
ทุกคนมีความคิดเห็นและวิธีจัดการกันยังไงครับ