เมื่อเห็นรูปนามเป็นของว่าง ว่างจากตัวตนเข้าไปยึด การแปรผลของสมองต่อจากนั้น ก็ทำให้เกิดรู้สึกว่างเบาในจิต การรู้อะไรก็ไม่ถูกจำกัดด้วยความหมายสมมติบัญญัติ การมองโลกมองชีวิตต่อจากนั้นก็จะต่างไปจากเดิม เป็นโลกที่ว่างจากสัตว์ ตัวตน บุคคล เราเขา เมื่อเป็นอย่างนี้แล้วรู้สึกอย่างไรอันเป็นกุศลจิต กุศลเจตสิก(รสชาดการภาวนา) แล้วทำอย่างไรจึงจะรักษากุศลจิตนี้ให้ต่อเนื่องกันไป เพื่อจะแหวกอวิชชาที่ครอบจิตงำดวงนี้อยู่