เริ่มเลยนะคะ

พ่อแม่จขกท.แยกกันอยู่ค่ะ
กลางเดือนที่แล้วพ่อเขาขอเงินตัดแว่น จขกท.เลยให้เงินไปตัด
ไม่รวมกับเงินรายเดือนที่ให้อยู่แล้ว

วันนี้ต้นเดือน จขกท.โอนเงินให้พ่อแม่ปกติ
แม่ถามว่าจขกท.ซื้อแว่นให้พ่อหรือไม่
จขกท.ก็ว่าใช่ ก็เขามองไม่ค่อยเห็น เลยให้ไป
แม่ก็ถามว่า แล้วให้เงินกินอีกหรือ
จขกท.ก็ว่าใช่ ก็เขาไม่ค่อยมีเงินไว้กิน
แม่ก็ทำเสียงเศร้าๆหงอยๆ(รู้เลยว่าไม่พอใจ) จขกท.เลยว่า ทำไมอ่ะ
แม่เลยว่า แล้วถ้าเขาขออีกเรื่อยจะให้หรือไง
จขกท.เลยบอกว่า ก็ไม่มีก็ไม่ให้ไง ก็เขาไม่มีเงินกินแม่จะให้เขาอดหรือ
แม่เลยว่า ไม่รู้สิ เงินก็เงินเธอแล้วแต่ (รู้จากน้ำเสียงเลยว่าไม่พอใจ)
จขกท.ก็เริ่มไม่พอใจแล้วค่ะ ว่าแม่จะมาว่าทำไม เพราะเคยบอกไปก่อนหน้าแล้ว เพราะแว่นตาไม่ใช่ของฟุ่มเฟือย เคยอธิบายเขาแล้วรอบนึงก่อนจะให้เงินพ่อไป
มาตอนนี้ ถามอย่างกับจขกท.นั้นให้เงินอย่างลำเอียง

สุดท้ายก็จบที่เขาพูดแดกดันก่อนวางสายว่า เสียงเธอดูเหนื่อยจริงนะ แล้วก็วางไปเลย (น้ำเสียงคือประชดนั่นแหละค่ะ)

จขกท.รู้สึกเหนื่อยใจมากจริงๆ ทำดีไม่ได้ดี ไม่อยากจะให้เงินใครแล้วทั้งนั้นพูดจริงๆ แต่ตอนนี้ก็พยายามสุดตัว ถึงเขาจะแยกกันอยู่ เราก็ดูแลทั้งคู่อย่างเท่าเทียม(มากไปทางแม่เสียด้วยซ้ำ)

ไอคำว่าลูกมันค้ำคอทำให้จขกท.จุกอก ทำยังไงถึงจะแก้ไขปัญหาแบบนี้ได้คะ