หลายคนก็คงมีคนที่เคยแอบชอบ ตอนเรียนกันใช่มั้ยคะ เราก็เป็นคนนึงที่มีประสบการณ์นี้เหมือนกันบอกเลยว่าเขินสุดๆ  งั้นเล่าเลยละกัน

เรื่องทุกอย่างมันก็เริ่มต้นตั้งแต่เรา เรียนปวช.2  ต้องบอกก่อนว่าพื้นฐานเราเป็นคนที่เงียบๆ หน้านิ่งมากก ชนิดที่ว่า หน้าตายสุดๆไม่มีใครกล้าคุยหรือกล้าจีบเราเลย เรียกได้ว่า เรา ไม่เคยมีแฟนมาก่อนและไม่เคยชอบใครเลยทั้งชีวิต

อยู่มาวันนึงเป็นช่วงที่ทางวิลัยได้มีการจัดกิจกรรมกีฬาสี ปกติทุกๆปี เราไม่เคยทำกิจกรรมอะไรเลยค่ะ นอกจากเป็นกองเชียร์ที่นั่งบนสแตนโง่ๆ แต่ปีนี้มันไม่เหมือนทุกๆปี
ในขณะที่ทุกคนกำลังเลือกว่าจะเป็นอะไร ขบวน ดรัมเมเยอร์ หลีดเดอร์ นักกีฬา กองหนุน เรากับเพื่อนอีกคนก็คือคิดไม่ออกเลย นั่งรอจุดจบเป็นกองเชียร์ไม่ก็ผีวิญญาณอะไรสักอย่างนั้นแหละ จังหวะนั้น  ก็มีรุ่นพี่ผู้ชายสูงๆคนนึงเดินมาด้านหลังเรากับเพื่อนแล้วสะกิดถามเราว่า
"น้องๆ มีอะไรทำกันรึยัง มาเป็นนักบาสให้พี่มั้ย" ใช่ค่ะฟังไม่ผิด มา เป็น นัก บาส ให้ พี่ มั้ย ในใจคิดละ ชั้นเนี่ยอะนะจะไปเล่นบาส ไม่มีทางงงเว้ยย! เล่นก็เล่นไม่เป็น ใจเย็นก่อนนน ชวนผิดคนแล้วพี่

"เดี๋ยวววว! อะไรนะพี่"  เราพูดพร้อมหันหลังไปหาพี่คนนั้น แต่...จังหวะที่เราหันไปคือ เหมือนโลกมันหยุดหมุนไปแปปนึงเลยอะ เอาตรงๆ พี่เค้าก็ไม่ได้หล่ออะไรมากหรอกนะแต่....พี่เค้ายิ้มเว้ย แล้วยิ้มแบบโคตะระน่ารักเลยอะ ยิ้มพี่เค้ามันดีแบบบอกไม่ถูก รู้สึกถูกชะตามากๆ หน้าตามีเสน่ห์ ผิวแทน ยิ้มเก่ง สูงใส่ชุดชอปปวส. ช่างไฟฟ้า (ตอนนั้นพี่เค้าเรียนปวส.1นะคะ) ไอเราก็อึ้งไปพักนึงละดึงสติกลับมาได้
เราก็บอกพี่เค้าไปเลยว่า "พี่ หนูเล่นไม่เป็นนะ จะดีหรอ ไม่มีพื้นฐานเลยนะ ไปหาคนอื่นเอาเหอะ"

แต่พี่เค้าก็ตื้ออยู่นั้นบอกว่า เค้าต้องส่งรายชื่อแล้วนะแต่คนในทีมบาสหญิงยังไม่ครบ ไม่มีใครเข้าเลย แม้แต่ตัวสำรองก็แทบไม่มี แล้วก็ทำหน้าแบบน่าสงสารสุดๆ ไอเราก็คิดอยู่แปปนึง แล้วก็ถามเพื่อนข้างๆว่าเอาไงดีวะ เพราะมันก็ยังไม่มีอะไรทำเหมือนกัน ละอันอื่นก็เกือบจะเต็มหมดแล้ว มีหวังได้เป็นกองเชียร์อีกแน่นอน พี่เค้าก็บอกว่าเอาเพื่อนน้องไปด้วยก็ได้นะเนี่ยพอดีเลยขาดอีก 2 คน
จู่ๆเพื่อนมันก็บอกว่า "เป็นไงเป็นกัน พี่ ลงชื่อหนูกับมันไปเลย" เดี๋ยว ไอสลัด5555 เมิงเอางี้เลยอ่อ สุดท้าย เราก็ได้ลงเป็นนักบาสให้สี เริศสุด เล่นก็เล่นไม่เป็น แล้วยังจะไปเป็นอีก ใจคิดอะไรอยู่อะตอนนั้น แต่พี่เค้าก็สัญญานะว่า จะสอนเรากับเพื่อนในทีมให้เล่นเป็นแน่นอน ภายใน 2 - 3 สัปดาห์.... ตอนนั้นในใจคือคิดแล้วว่ากุต้องตายแน่ๆจะทันมั๊ยวะเนี้ย555+  

ในที่สุดก็มาถึงวันซ้อมค่ะ  พี่เค้าก็นัดรวมตอนช่วงหลังเที่ยง เราก็ได้เจอกับพี่เค้าอีกครั้ง งั้นเราขอแทนพี่เค้าว่า พี่p เลยละกัน ตอนแรกพี่ที่เป็นสตาฟฝึกเค้าก็ให้ทุกคนแนะนำตัว พี่pก็บอกว่าต่อไปนี้ไม่ต้องเกรงใจนะมีอะไรปรึกษาได้แล้วก็แลกเฟสบุ้คส่วนตัวกันภายในทีม  หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปซ้อม ตอนซ้อมพี่pดูแลทุกคนดีมากสอนแบบตัวต่อตัวเลย ตั้งแต่วันแรกเราก็เริ่มเดาะบาสกันได้แล้ว ได้แหละ มั้ง เห้อ 555 ทีมเราคือดูอนาจมากอะเพราะเพิ่งมารู้ทีหลังว่าที่พี่pเลือกมาไม่มีใครเล่นเป็นเลยสักคน กรรม  แต่ถึงยังไงพี่p ก็สอนพวกเราเล่นทุกวัน สู้ชีวิต ซ้อมกันหนักมาก จนวันนึงทุกคนในทีมก็รู้พื้นฐานเล่นได้บ้างแล้ว ก็ถึงเวลาที่จะให้ทุกคนลองเล่นแบบลงสนาม....

แล้วพวกเธอรู้ไหมอะไรเกิดขึ้นพี่p ให้เราไปเล่นกับทีมบาสชายเวรดิ พวกนั้นแรงเยอะมาก แต่พวกทีมชายก็คือช่วยออมมือให้เราเยอะมากแบบมากที่สุดแต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น จังหวะที่คนในทีมบาสชายกำลังส่งบาสให้เรา เจ้าลูกบาสมันไม่รักดี พุ่งมาอย่างไว และใช่ มันเข้าหน้าเราค่ะ...

ตอนนั้นคือแบบ ทุกคนตกใจมาก เราล้มทั้งยืนเลยค่ะ ตอนนั้นสมองมันอ๊องไปเลย พี่pรีบวิ่งมาอย่างไวอุ้มเราไปไว้ข้างสนามแล้วก็ถามเราว่า "เจ็บมากมั้ยน้องc" (ขออนุญาตแทนตัวเองว่าน้องc นะคะ) แล้วพี่pก็วิ่งหายไปพักนึงกลับมาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าเปียกๆเย็นๆเอามาประคบหน้าให้เราแล้วก็นั่งข้างๆคอยเอามือมาพัดไปมาให้เราแล้วก็พูดแบบว่าไม่เป็นไรนะ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วยิ้มแต่หน้าคือเครียดมากเพราะเห็นเราเจ็บมาก ตอนนั้นเราลืมความเจ็บปวดไปเลยค่ะ แต่ถามว่ามึนไหมก็มึนอยู๋ (รู้สึกว่าจะมึนค้างไปประมาณ 3 วันเลยค่ะ พูดจริงๆนะไม่ได้เวอร์)ใครเคยโดนบ้าง 
วันนั้นคือเราไม่ได้ซ้อมเลยค่ะ นั่งขอบสนามตลอดแล้วความน่ารักมันอยู่ตรงนี้ ปกติพี่ที่มาซ้อมไม่ได้มีแค่พี่pคนเดียวนะคะยังมีคนอื่นอีกประมาณ2คน แล้วก็ทีมบาสชาย แต่คนที่มาช่วยเราและคอยมาถามอาการเราตลอดก็คือพี่p ระหว่างซ้อมก็คอยวิ่งมาถามอาการเราว่าเป็นไงบ้างแล้วเอายาดมของตัวเองมาให้เราอีก น่ารักมากๆ เป็นคนที่แสนดีสุดๆ ตอนนั้นเราเริ่มชอบพี่เค้านิดๆแล้วค่ะ เดี๋ยวไว้มาเล่าต่อค่ะ ง่วงนอน