แต่พึ่งเป็นได้เกือบปีแล้วครับก่อนนี้ผมไม่เคยมีอารมณ์แบบนี้จนมาวันนึงผม โดนคนที่ไว้ใจหักหลังบ้าง คนที่เราคอยช่วยเหลือ ให้ที่อยู่อาศัย ให้ตังเขายืมบ้างล่ะรวมๆเป็นหมื่นแต่เราก็ไม่อยากตามเพราะเกรงใจนั่นคือเพื่อนผมเองที่ผ่านมาผมจะโดนคนรอบข้างเอาเปรียบอยู่ตลอดพอเราท้อเราลำบากเราก็เลือกที่จะเงียบละเก็บไว้ในใจเรื่อยๆวันนึงผัวเพื่อนคลั่งยาเพราะเราทวงรถที่เขายืมเขาเลยยกพวกมาลุมกระทืบ เละหัวปูด ฟันแผงบนล่างโยก กรามเหมือนจะเบี้ยวเวลาเคี้ยวข้าวแล้วมันเหมือนกรามติดอะไรสักอย่างดังกึกๆปวดๆเราก็เออเขาทำไปก็อาจจะมีเหตุผลของเขาจนแยกจากเพื่อนได้ประมาณ1อาทิตย์เราก็กลัวนะที่จะทวงตังกลัวโดนกระทืบอีกแต่ตังเราก็ไม่มียาจกเลยจากที่เคยให้ความช่วยเหลือคนรอบข้างมากมายกลับกลายเป็นคนที่ถูกทิ้งถูกทำร้ายเราสะงั้นผมเลยเก็บตัวไม่กล้าออกไปไหนเป็นเวลา1เดือนกว่าๆแต่ระยะเวลา1เดือนกว่าๆนั้นเรา วิตกกังวลนอนไม่หลับ

เเพนิคบ้างล่ะ จนมาถึงจุดพีคที่ต้องทำอะไรบ้างล่ะไม่ใช่หดหัวพลังบวกพุ่งเข้ามาเราไปเที่ยวร้านเหล้ากึ่งนั่งชิวเราออกมาเจอคนในรอบเดือนกว่าๆอาการแพนิคมาอีกแล้วทรมานทั้งกลัวทั้งอึดอัดหายใจแทบไม่ออกต้องนับ1-100อยู่นั่นนั่งดื่มไป2ขวดพอใจเย็นก็กลับมานั่งคิดชีวิตพังหมดเลยตัดสินใจ

ตอนกลึ่มทักหาเพื่อนทวงตังผ่านไป2_3วันเพื่อนกับผัวเพื่อนโอนตังมา1000เรารีบเคลียร์ตัวเองแล้วสมัครงานผ่านไป2วันร้านเรียกสัมพาทรุ่งอีกวันทำงานเลย ทั้งแพนิค ทั้งวิตก เราทนเพราะกลัวไม่มีงานจนผ่านไป2เดือนเราเริ่มโอเคเพื่อนรักทักไม่ตอบหายไปเราเลยปลงแล้วมาปัจจุบันแต่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็โผล่มาทำให้ฝันนอนไม่หลับภาพจำที่เราเคยโดนคนที่เราให้ความช่วยเหลือกลับมาทำร้ายเราทั้งใจทั้งกายแต่ก็ต้องสู้จนอยากจะตายๆไป

แต่ทำไปก็แค่นั้น จนเราทำงานได้เข้าเดือนที่4เราทะเลาะกับเพื่อนรวมงานแล้วอยู่ๆเราโมโหจนสติหลุดหน้ามืดหูอื้อเป็นความรู้สึกว่างเปล่าคุมตัวเองไม่ได้มือมันเผลอไปบีบที่คอเพื่อนร่วมงานละเราดึงสติกลับมาเราเลยผลักเขาออกแล้วอีกคนวิ่งเข้ามาเราก็เผลอมือไปก่อนแบบคนแรกเราก็ดึงห้ามสติเรากัดฟันจนแตกคุมตัวเองภาพจำที่เราเคยโดนทำร้ายมันวนในหัวจากนั้นผมก็ไม่เลือกที่จะเข้าหาใครเลยกลัวทำอะไรที่มันรุนแรงกว่านี้วันนึงผมกินจนเมาแล้วกลับห้องภาพจำที่เราเคยโดนทำร้ายมาอีกเราโวยวายชกลมในห้องจนน้องต้องโทรเรียกเเฟนมันมาล้อคถึงจะสงบแต่เราก็รู้ตัวนะว่าเราทำอะไรแต่มันรู้สึกเหมือนเรายิ่งคุม ภาพจำยิ่งกระตุ้น

จนเราหลุดจนเรารู้สึกว่าไม่ปกติเราก็ไม่สุงสิงกับใครกลัวทำคนรอบข้างเดือดร้อนปกติเราเป็นคนใจเย็นมากๆๆจะทำอะไรคิดถึงคนอื่นเสมอช่วยไปเรื่อยจนเราเป็นคนโดนเอาเปรียบมาตลอดพอมันระเบิดก็

อารมณ์รุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนบางทีไม่อยากออกไปไหนพอวิตกก็นอนไม่หลับอ่อนเพลียแต่ก็อยากทำงานแต่ก็ต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองในทุกๆวันจนท้อพักหลังเราไม่สังสรรค์กับคนที่ไม่ได้สนิทกับเราเพราะแค่ไอ้แค่คำพูดที่กระทบจิตใจก็ทำให้เราอารมณ์พุ่งได้แบบ งงๆ ยิ่งกระตุ้นเรา เรายิ่งต่อต้านกลับ จนถ้าถึงอารมณ์มันถึงขีดสุดมันจะหน้ามืดหูอื้อรู้สึกทุกอย่างว่างเปล่าแล้วร่างกายจะไวมากมือไปก่อน

ผมควรไปหาจิตแพทย์มั้ยครับหรือต้องทำยังไงผมลองนั่งสมาธิแล้วแต่ฟุ้งซ่านมาก อะไรที่ใช้สมาธิคือช่วยอะไรไม่ได้เลยเพลงก็ฟังแบบผ่อนคลายฟังได้5-10นาทีก็เบื่อ

ไม่ค่อยติดโทรศัพเลยตั้งแต่เราผ่านอะไรแย่ๆมาไม่อยากรับรู้อะไรกลัวเเบบ

ไม่มีเหตุผลเบื่อไปหมดทำไงดีครับ

ผมจะจัดการกับภาพจำ ที่มันทำให้ผมอารมณ์รุนแรงได้ยังไงครับ😓

ขอโทษนะครับที่พิมพ์ยาวแต่อยากให้รู้ต้นตอมันเป็นยังไงผมลองทำให้ตัวเองมีสมาธิที่สุดแล้วมันก็ไม่นิ่งผมจะไปหาจิตแพทย์ก็กลัว😭