เริ่มต้นเลยนะคะ พ่อเราทำงานหนักตั้งแต่เรายังเด็ก จนตอนนี้เขายังยุ่งกับการทำงาน (ทำงานตจว.) เจอกันปีละสองครั้ง เราอยู่กับแม่สองคนที่บ้าน 

เงินใช้จ่ายประจำวันอะไรแทบไม่พอเลยค่ะ ตอนเราประมาณมัธยมเคยเสนอตัวว่าจะไปทำงานพิเศษ พ่อแม่ก็บอกไม่ได้ บอกให้เรียนไปอย่างเดียว (เราเรียนหนักด้วยค่ะ) มัธยมเราไปอยู่โรงเรียนโปรแกรมเด็กเก่งค่ะ เพราะญาติจ่ายค่าเทอมให้(มีเงื่อนไขเบื้องหลังค่ะ) แต่กลายเป็นว่าเราไปอยู่ เราเหมือนเป็นชนชั้นล่างเลยค่ะ มีครั้งนึงห้องเรียนจัดทริปไปเที่ยวญี่ปุ่น ใครสนใจก็ไปกัน ตอนนั้นไปเกินครึ่งห้องเลย ส่วนเรา เงินจะไปเรียนบางวันแทบไม่มีเลย เพื่อนที่เราคบก็จะงกๆหน่อยๆ เราไม่กล้าไปคบเพื่อนที่ลั้ลลาชอบสังสรรค์เลยเพราะกลัวหาว่าเราจน เวลาเพื่อนๆพูดเรื่องเขาไปเที่ยวนู่นเที่ยวนี่ เราไม่รู้เลย รถก็ไม่มี คอมก็ไม่มี แต่ยังดีที่บางครั้งญาติอีกคนนึงยังใจดีซื้อของใช้บางอย่างเช่น มือถือ ให้เราเพราะสงสาร เราก็ทนจนจบม.3 คิดว่าตัวเองยังอยู่ไหวไรงี้ เพราะตอนนั้นเกรดเราดีมาก

พอมาม.4 มีเรื่องสื่อสารเข้าใจผิดนิดหน่อย เพราะโรงเรียนค่อนข้างข่าวสารล่าช้า ทำให้ญาติเราหาว่าเราไปเร่งเขาให้จ่ายค่าเทอมเรา จากนั้นมาเขาก็เนียนเลิกส่งค่าเทอมเราเลยค่ะ เราก็เคว้งเลย งงมาก ตอนนั้นยืนยันสิทธิ์เรียนต่อแล้วด้วย จะลาออกไปที่อื่น หรือลงไปเรียนภาคที่ค่าเทอมถูกก็ไม่ได้ เราก็ทนไปสิ แล้วม.ปลายหนักกว่าเดิมอีก ช่วงโควิดที่แทบจะมุดอยู่บ้านเลย เงินไม่มีแบบไม่มีเลยยยยยยยย ชีวิตมากตอนนั้น เรียนก็ไม่รู้เรื่อง แต่ก็จบมาได้

เราเคยทำงานพิเศษออนไลน์ก็ได้เงินมา สักพักก็เลิกทำเพราะเหนื่อย แถมต้องเรียนโปรแกรมเด็กเก่งอีก ไม่ใช่ว่าแบมือขอเงินอย่าวเดียว

ตระกูลเรามีฐานะปานกลางถึงรวย ยกเว้นพ่อแม่เรา (พึ่งมาจนตอนออกจากงานบริษัท) เวลาเราไปงานญาติ เขาจะดูถูกเรา เพราะครอบครัวญาติพี่น้องพ่อแม่เราก็ไม่สนิทกันเลย เอาง่ายๆคือญาติพ่อแม่ทั้งตระกูล ไม่มีความอบอุ่นเลย เวลาเจอกันก็ชอบเม้านินทา ซ้ำเติมว่าใครด้อยใครเด่น แย่งสมบัติ

เวลาเราไปเรียนเราก็ต้องทำเป็นเงียบๆ ทำเป็นเหมือนว่ามีเงิน เราใช้เรื่องความฉลาดเป็นจุดแข็งปกปิดไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเราจน

จนนี่คือสมัยก่อนเขาให้ใช้200บาทต่อวัน โดยให้แม่กับเราใช้ร่วมกันสองคน 

ต่อมาเราสอบติดม.ดังๆ คณะท็อปประเทศเข้ายากสุดๆๆๆๆ ก็ดีขึ้นหน่อย ยังมีเพื่อนจนๆอีกเยอะ แต่ทว่าผลพวงจากที่เราเครียดสะสมช่วงเด็กยันโตดันส่งผลให้เราป่วย55555 ทีนี้หนักเลย จะใช้ชีวิตแฮปปี้ก็ไม่เต็มที่ ชีวิตเราเหมือนยังจมอยู่กับความจน เราไม่ร่าเริงเหมือนคนอื่น ในบ้านเราก็คุยแค่กับแม่ เราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวเหมือนคนอื่นเขา 

พ่อเราแทบไม่เจอด้วยซ้ำ คุยโทรสับก็อย่างมากสิบนาที มีแต่แม่เนี่ยแหละที่อยู่ข้างเรา แต่เขาชอบบ่นเวลาเราใช้เงินซื้อของเล็กๆน้อยๆที่เราชอบ ชอบหงุดหงิดใส่เราเพราะเงินไม่พอ ทำให้เราเครียดกดดัน แถมญาติเราชอบดูถูก ชอบดูแคลน ว่าเขาต้องมาช่วยเราเรื่องเงินเยอะ แล้วก็ชอบใช้ให้ทำงานเป็นเบ๊อย่างกับหมูหมา 

คำถามคือทุกคนว่าเราควรทำไงดีกับครสแบบนี้ การที่ยากจนข้นแค้นแล้วต้องมาอยู่ในสภาพที่มีแต่คนรวยรอบตัว เราต้องทำตัวยังไง เพราะมันหนีไม่พ้นจริงๆ หรือมีวิธีทำให้ร่าเริงขึ้นบ้างได้ไหม มีคนเคยเป็นแบบเราไหม เราจะได้สบายใจ แล้วก็คนปกติที่มีเพื่อนเยอะๆเขาทำยังไงกัน เราไม่เคยรู้เลย....