ก่อนอื่นต้องเล่าก่อนว่า เราเริ่มทำงานหาเงินตั้งแต่ ม.4 แต่แม่เป็นคนถือบัตร ATM พอเงินออกไม่เคยได้เห็นเงินในบัญชีตัวเองแม้แต่บาทเดียว เราทำงานจนถึงม.6ก็ไม่ได้จับเงินที่หามาเลย พอเราถามเงินในบัญชีมีเท่าไหร่ก็มักจะทะเลาะกับแม่ แล้วแม่ก็มาร้องไห้ใส่หาว่าเราชอบทวงทั้งๆที่เงินก็เอามาใช้จ่ายในครอบครัวด้วยกัน มันเลยฝังใจมาตั้งแต่ตอนนั้น พอขึ้นมหาลัยเราก็กู้ กยศ. และทำงานส่งตัวเองด้วย ช่วงปี1เทอม1ตอนนั้นไม่มีงานทำแม่เลยส่งให้เดือนละ6000 เรากลัวเค้าเหนื่อยเลยหางานทำส่งตัวเองเรียนจนจบ พอมาทำงานเราก็ส่งให้แม่บ้าง ให้ยายบ้างช่วงนั้นชีวิตดีมากเพราะทุกคนทำงานไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน จนพ่อเราลาออกมาขายของได้2ปีแล้ว ย้ายกลับไปสร้างบ้านที่บ้านเกิดและแม่ก็ลาออกตามพ่อไป ตอนนั้นเราก็ยังมีส่งให้ตลอด 3พันบ้าง4พันบ้างแล้วแต่จะได้เยอะหรือน้อย เราเล่นแชร์ด้วยเล่นกองเดียวกันกับแม่ ตอนเงินแชร์เราออก แม่ก็เอาไปบอกว่าจะใช้ทำบ้านเราก็ให้ เราใช้หนี้สินจนเราเหลือใช้แค่หมื่นเดียว เป็นแบบนี้อยู่2 รอบเราเลยเลิกเล่นไปเพราะคงคิดว่าถ้าเค้ารู้เห็นเรื่องเงินของเราก็คงไม่ได้ทำอะไรพอดี ตอนเค้าเปียร์เเชร์มาดอกเราก็ใช้ให้ทั้งของพ่อและแม่ แต่จุดพลิกผันมันมาตอนโควิดที่เราต้องออกจากงาน จากเงินเดือน2หมื่นกว่า ที่ใหม่ได้14000 ทอง พระและเงินที่เราสะสมหายวับไปกับพิษโควิด ตอนนั้นแม่โทรมาว่าต้องใช้ปั้มน้ำที่บ้านเพราะจ้างเค้ามาขุดบาดาลแล้วต้องจ่ายค่าบาดาลด้วย เราเลยถามว่านัดช่างเมื่อไหร่ แม่บอกพรุ่งนี้เค้ามา เรานี่ร้องห้ะดังมาก คือตอนนั้นต้องย้ายห้องพอดีละใช้เงินเยอะมาก จนต้องแบกหน้าไปหายืมคนนั้นคนนี้มาให้ แล้วทะยอยใช้เค้าเอา บอกเลยว่าตอนนั้นชีวิตลำบากสุดๆ ที่บ้านพอกลับไปเค้าวางแผนกันว่าอยากไปเปิดร้านอาหาร แต่ด้วยความที่บ้านนอกพอไม่มีคนซื้อก็เจ๊ง แม่เลยมาทำงานที่ กทม. สิ่งที่เราผิดหวังที่สุดแล้วเป็นคนไม่ไว้ใจแม่เพราะตอนกลับมาบ้านจาก กทม.แม่บอกไม่มีค่ารถกลับเงินเดือนเค้ายังไม่โอนให้ เราก็เลยส่งให้แม่ทั้งค่ารถและค่ากินระหว่างทางแต่พอโทรหาพ่อแกบอกว่าคนจ้างเค้าให้เป็นเงินสดมา ตอนนั้นเราอธิบายความรู้สึกไม่ถูกทั้งๆที่ตัวเองก็แทบไม่มีกิน โอนให้หมดมีใครเคยเป็นแบบนี้มั้ยทำไงดี