คนที่เราหมายถึงคือผู้ชายที่อยู่ในชิวิตเราตอนนี้ค่ะ อายุมากกว่าเราเกือบ 20 ปี แต่ชิวิตไม่มีอะไรเลย ไม่มีอาชีพ ไม่มีสมบัติ ไม่มีอะไรเลยจริงๆ แต่มีฝีมือทำงานอยู่นะ แต่ไม่สามารถทำเงินได้เลย เราต้องเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างทั้งหมด ทั้งหมดแบบทุกบาททุกสตางค์ 

ขอเกริ่นถึงตัวเองก่อนเลยนะคะ ก่อนหน้านี้เราก็เป็นผู้หญิงคนนึงที่ทำงานอยู่ในกทม. ทำงานอยู่ในระดับสูงของโรงแรมห้าดาวเลยก็ว่าได้ รายรับรวมๆ ต่อเดือนก็ประมาณ 7-8 หมื่นต่อเดือน  แต่ใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอด มีแฟนบ้างแต่ไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เพราะฉะนั้นการรับผิดชอบทุกอย่างคนเดียวเลยเป็นเรื่องปกติ (ลืมบอกไปว่าเราอายุประมาณ 40 ปี)

จุดเริ่มต้นของเรามันเริ่มตอนช่วงโควิดที่รายได้ของชาวโรงแรมลดลง บวกกับความเบื่อหน่ายชีวิตในเมืองหลวง เราเลยตัดสินใจย้ายมาทำงานต่างจังหวัดแต่ก็ยังเป็นสายงานเดิม แ่ต่ทำได้ปีเดียวก็ลาออก และตัดสินใจเริ่มทำธุรกิจ และจากตรงนี้ก็ทำให้เราได้เจอกับผู้ชายคนนี้ 

ผช คนนี้ต่ำกว่ามาตรฐานของเราทุกอย่าง แต่ก็เป็นคนดี เราไม่ได้ตั้งใจเลือกคนคนนี้เข้ามาในชีวิตแต่ด้วยความจำเป็นบางอย่างในตอนเริ่มต้นธุรกิจที่ต้องทำงานด้วยกัน มันเลยทำให้เค้าได้มีโอกาสเข้ามาอยู่ในชิวิต แค่พอเค้าได้มีโอกาสเข้ามาเค้าก็ไม่ออกจากชีวิตเราเลย ถือวิสาวะใช้ของทุกอย่างในชิวิตเราเหมือนของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นรถ ที่อยู่ หรืออาชีพ  มันเลยเหมือนการมีชีวิตคู่แบบจำต้องเป็นไป 

ด้วยความที่เค้าไม่มีอาชีพอื่น เค้าเลยยึดธุรกิจเราว่าเป็นของเค้าไปด้วย แต่เค้าไม่มีความสามารถในเรื่องการหาเงินได้เลย ในวันที่เรามีปัญหาแค่เงินหลักร้อย หลักพัน เค้ายังช่วยหาไม่ได้ แม้แต่สังคมเพื่อนของเค้าก็ไม่สามารถหยิบยืมได้  ด้วยความที่เค้ามีวิถีชีวิตบ้านๆ สังคมเพื่อนก็เป็นแค่กินเหล้า คุยเล่นไร้สาระ ซึ่งต่างกับชิวิตที่เราเคยมีมา เราอยู่ในสังคมอีกแบบนึง (ไม่ใช่ว่าสังคมบ้านๆ ที่เราเรียกไม่ดีนะ แต่มันก็ไม่ได้ดีสำหรับเรา ไม่ดราม่าเรื่องนี้นะคะ เป็นมุมมองส่วนบุคคล) 

เค้าเป็นคนที่ถ้าแก้ปัญหาไม่ได้ก็จะปล่อยให้ปัญหามันผ่านไปเอง แต่ปัญหาเรื่องเงินมันทำแบบนั้นไม่ได้ ถ้าเค้าช่วยไม่ได้เราก็ต้องดิ้นรนเอง ซึ่งเราเหนื่อยมากๆ เราคิดตลอดว่าถ้าไม่ใช่คนนี้ชีวิตเราจะแย่แบบนี้มั้ย  มันแย่ถึงขนาดบางวันมีเงินแค่หลักสิบหลักร้อยในบัญชี 

ถ้าหลายคนสงสัยว่าแล้วเราเองไม่มีเงินเหลือเลยเหรอ เงินเดือนก่อนหน้านี้ก็เยอะ เราเองเป็นคนที่มีหนี้สินเยอะอยุ่แล้วเพราะซื้อที่ดิน ซื้อบ้านให้เช่า ที่ผ่านมา เรามีเงินหมุนใช้แบบสบายๆ มาตลอด แต่ก็ไม่ได้มีเงินเก็บเพราะหมดไปกับการผ่อนสมบัติส่วนตัว รวมๆ หนี้ส่วนตัวก็เกือบๆ ห้าล้าน 

ทีนี้พอเริ่มมาทำธุรกิจปัญหามันเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ถูกโกงบ้างอะไรบ้าง มันทำให้เราต้องเอาสมบัติทั้งหมดจำนำบ้าง เข้าแบงค์บ้าง กู้นอกระบบบ้าง จนทำให้ในระยะเวลาแค่ 1-2 ปีเรามีหนี้สินเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว และแน่นอนเราพึ่งผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย

คุณลองคิดตามดูนะ ในวันที่ไม่มีเงินติดตัวเลย แต่ต้องใช้หนี้ ผู้ชายข้างๆ ไม่สามารถพึ่งพาเรื่องเงินได้เลย คุณจะรู้สึกยังไง  
ค่าใช้จ่ายทุกอย่างทั้งค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำมันรถ ค่าน้ำ ค่าไฟ รวมไปถึงค่าใช้จ่ายๆ ต่างๆในร้านเงินเดือนลูกน้อง เราต้องหาเองทุกบาททุกสตางค์ ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นก็เที่ยวไปบอกเพื่อนบอกคนรู้จักว่าตัวเองมีโน่น มีนี่ มีนั่น โดยที่ไม่ได้หาเงินมาช่วยจ่ายเลย มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ 

เราถามตัวเองมาตลอดว่าทำไมต้องพาตัวเองมาเจออะไรแบบนี้ ทั้งๆ ที่มาตรฐานเรา เราเองก็ไม่ได้ต้องการคนที่รวยมาก แต่เราต้องการคนที่พึ่งได้ในวันที่เราล้ม แต่วันนี้เรียกได้ว่าเป็นวันที่เราล้มแหละ แต่เราพึ่งพาคนในชิวตไม่ได้เลย เราควรจะทำยังไงต่อไปดี หรือปล่อยให้เป็นไปตามเวรตามกรรม  อันนี้เรียกว่าเจ้ากรรมนายเวรได้มั้ย

ทุกวันนี้ได้แต่ภาวนาให้สิ้นสุดลงสักทีไม่ว่าด้วยทางไหนก็ตาม