สวัสดีค่ะ หนูอายุ 14 อยู่ม.1 ความจริงต้องม.2ค่ะแต่แม่ไม่มีเงินส่งเรียนเลยต้องหยุด พ่อกับแม่หนูหย่ากันตอนป.3 เลิกกันไม่ดี แม่มีคนอื่น และก่อนหน้านี้พ่อมีคนอื่นมาหลายครั้ง พี่ชายไปอยู่กับพ่อ หนูอยู่กับแม่ค่ะ แต่พอหนูป.5 แม่มีแฟนใหม่ค่ะ ตอนแรกเขาก็ดี
แต่หลังจากคบกับแม่ประมาณ 1 ปี เขาเริ่มลวนลาม ล่วงละเมิดหนู ตอนแม่ท้องลูกเขา เขาก็ยังลวนลาม มาแอบถ่าย จับขา จับหน้าอก จนหนูเป็นคนขี้ระแวง หนูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนกระทำถึงใช้ชีวิตได้ปกติ แต่คนโดนกระทำแบบหนูถึงต้องคอยกลัว คอยหลบ หนูเคยบอกเรื่องนี้กับแม่แล้วนะคะ แม่บอกว่าเรายังต้องใช้เงินเขา ให้หนูทน และเขาก็มีลูกด้วยกันอีก หนูก็ทนค่ะ ทำอะไรไม่ได้ ความสัมพันธ์หนูกับแม่ นับวันยิ่งแย่ขึ้น หนูพูดอะไรก็ผิดทุกอย่าง แม่อารมณ์ร้อนง่าย แม่ด่าหนูทุกวัน ไล่หนูไปตาย ด่าหนูอย่างกับไม่ใช่ลูกของเขา แต่เรื่องการกิน แม่หาให้ทุกอย่างค่ะ เงินไปโรงเรียนถ้ามีก็ให้ ไม่มีก็ไม่ให้ ทุกวันนี้เขาพูดใส่หูทุกครั้ง ว่าเขาเกลียดหนู ทุกครั้งที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ หนูทำเกรดได้ดี แข่งภาษาอังกฤษชนะ แต่แม่ก็ยังหาข้อบกพร่องของหนูเจอ เอามาด่า มาบ่นหนู หนูเป็นคนขี้กลัว เพราะโดนหลอกผีตั้งแต่เด็ก แต่มาตอนนี้ทุกครั้งที่หนูกลัว แม่จะด่าว่าปัญญาอ่อน และทุกครั้งที่แม่ด่าหนูด้วยคำแย่ๆต่างๆ มันเจ็บมากเลยค่ะ เจ็บจนหนูไม่อยากอยู่แล้ว อยากหนีไปไกลๆ เขาบอกตลอดว่าเป็นไปได้เขาก็อยากจะทิ้งหนูไว้ ถ้าสงสัยว่าทำไมหนูไม่ไปอยู่กับพ่อ พ่อก็มีพี่ชายอีก2คนแล้ว ยังต้องดูแลครอบครัวใหม่เขาอีก นิสัยพ่อเป็นคนขี้เมาและไม่มีความรับผิดชอบ และเขาปฏิเสธการขอไปอยู่ของหนู หนูจึงไปอยู่กับเขาไม่ได้ หนูรู้สึกว่าหนูไม่เคยถูกรัก เป็นภาระของทุกคน หนูไม่เคยรู้สึกเลยว่าแม่รักหนู ถึงแม้แม่จะหายา หาข้าวให้ แต่ก็ขอสักครั้ง หนูแค่ต้องการให้เขาพูดดีๆกับหนูสักคำ ขอแค่สักครั้งนึงที่เขาไม่ไล่หนูไปตาย และปกป้องหนูบ้าง หนูพยายามบอกตัวเองว่า แม่ก็เพิ่งจะเป็นแม่คนครั้งแรก แม่ก็เป็นคนๆนึง แต่ในฐานะคนแบบหนู หนูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเราต้องพูดแย่ๆใส่คนอื่น แม่ตัดความตั้งใจ ตัดความมั่นใจของหนูทุกครั้ง จนหนูไม่อยากจะเล่า หรือปรึกษาแม่เลย หรือต้องรอให้หนูตายจริงๆหรอคะ ส่วนตัวหนูเป็นเด็กร่าเริง นับว่า extrovert เลยค่ะ อาจเป็นเพราะว่าอยู่ที่อื่นมันมีความสุขมากกว่าอยู่บ้านมั้งคะ มันเลยร่าเริงได้แบบไม่ต้องแสดง หนูเคยร่าเริงกับแม่ ชวนแม่คุย แต่ทุกครั้งที่ทำก็ได้แค่สายตาไม่พอใจ และคำด่ามาจากแม่
"ปัญญาอ่อน ไร้สาระ อีหน้าหนัง... และอีต่างๆ" มันออกมาจากปากของแม่ หนูจำได้ทุกคำ
เวลาแม่อารมณ์เสียจากอย่างอื่น เช่นทะเลาะกับแฟน เหนื่อยจากการทำงาน เขาก็ชอบเอามาลงที่หนู ด่าตามเคย และลงที่น้อง เวลาน้องงอแง เขาก็ทุบ หนูสงสารน้องมาก และด้วยความที่หนูไม่ยอมคน ยอมรับเลยว่านี่คือข้อเสีย ทุกครั้งที่เขาบ่น หนูมักจะเถียงในเรื่องที่เขาไม่พูดความจริง หรือไม่ใช่ความผิดของหนู มันเลยขัดใจเขามากขึ้น จนทำให้เขาอารมณ์ร้อนขึ้น หนูพยายามไม่เถียง แต่เขาก็ถามตบอดว่าทำไมทีเรีองนี้ไม่เถียง มันจริงใช่มั้ย หนูเลยต้องเถียง เพราะมันไม่จริง หนูรู้นะคะว่าการที่ทำแบบนี้มันทำให้หนูเป็นลูกที่แย่ ในความคิดของหนูณตอนนั้น หนูแค่อยากปกป้องตัวเอง แต่ว่าพอสงครามสงบ ไม่ใช่หนูไม่ขอโทษนะคะ หนูขอโทษแม่ทุกครั้ง แต่ก็นั่นแหละค่ะ “จะไปตายที่ไหนก็ไป”
ช่วยเป็นที่ปรึกษาให้หนูหน่อยนะคะ
แต่หลังจากคบกับแม่ประมาณ 1 ปี เขาเริ่มลวนลาม ล่วงละเมิดหนู ตอนแม่ท้องลูกเขา เขาก็ยังลวนลาม มาแอบถ่าย จับขา จับหน้าอก จนหนูเป็นคนขี้ระแวง หนูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนกระทำถึงใช้ชีวิตได้ปกติ แต่คนโดนกระทำแบบหนูถึงต้องคอยกลัว คอยหลบ หนูเคยบอกเรื่องนี้กับแม่แล้วนะคะ แม่บอกว่าเรายังต้องใช้เงินเขา ให้หนูทน และเขาก็มีลูกด้วยกันอีก หนูก็ทนค่ะ ทำอะไรไม่ได้ ความสัมพันธ์หนูกับแม่ นับวันยิ่งแย่ขึ้น หนูพูดอะไรก็ผิดทุกอย่าง แม่อารมณ์ร้อนง่าย แม่ด่าหนูทุกวัน ไล่หนูไปตาย ด่าหนูอย่างกับไม่ใช่ลูกของเขา แต่เรื่องการกิน แม่หาให้ทุกอย่างค่ะ เงินไปโรงเรียนถ้ามีก็ให้ ไม่มีก็ไม่ให้ ทุกวันนี้เขาพูดใส่หูทุกครั้ง ว่าเขาเกลียดหนู ทุกครั้งที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ หนูทำเกรดได้ดี แข่งภาษาอังกฤษชนะ แต่แม่ก็ยังหาข้อบกพร่องของหนูเจอ เอามาด่า มาบ่นหนู หนูเป็นคนขี้กลัว เพราะโดนหลอกผีตั้งแต่เด็ก แต่มาตอนนี้ทุกครั้งที่หนูกลัว แม่จะด่าว่าปัญญาอ่อน และทุกครั้งที่แม่ด่าหนูด้วยคำแย่ๆต่างๆ มันเจ็บมากเลยค่ะ เจ็บจนหนูไม่อยากอยู่แล้ว อยากหนีไปไกลๆ เขาบอกตลอดว่าเป็นไปได้เขาก็อยากจะทิ้งหนูไว้ ถ้าสงสัยว่าทำไมหนูไม่ไปอยู่กับพ่อ พ่อก็มีพี่ชายอีก2คนแล้ว ยังต้องดูแลครอบครัวใหม่เขาอีก นิสัยพ่อเป็นคนขี้เมาและไม่มีความรับผิดชอบ และเขาปฏิเสธการขอไปอยู่ของหนู หนูจึงไปอยู่กับเขาไม่ได้ หนูรู้สึกว่าหนูไม่เคยถูกรัก เป็นภาระของทุกคน หนูไม่เคยรู้สึกเลยว่าแม่รักหนู ถึงแม้แม่จะหายา หาข้าวให้ แต่ก็ขอสักครั้ง หนูแค่ต้องการให้เขาพูดดีๆกับหนูสักคำ ขอแค่สักครั้งนึงที่เขาไม่ไล่หนูไปตาย และปกป้องหนูบ้าง หนูพยายามบอกตัวเองว่า แม่ก็เพิ่งจะเป็นแม่คนครั้งแรก แม่ก็เป็นคนๆนึง แต่ในฐานะคนแบบหนู หนูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเราต้องพูดแย่ๆใส่คนอื่น แม่ตัดความตั้งใจ ตัดความมั่นใจของหนูทุกครั้ง จนหนูไม่อยากจะเล่า หรือปรึกษาแม่เลย หรือต้องรอให้หนูตายจริงๆหรอคะ ส่วนตัวหนูเป็นเด็กร่าเริง นับว่า extrovert เลยค่ะ อาจเป็นเพราะว่าอยู่ที่อื่นมันมีความสุขมากกว่าอยู่บ้านมั้งคะ มันเลยร่าเริงได้แบบไม่ต้องแสดง หนูเคยร่าเริงกับแม่ ชวนแม่คุย แต่ทุกครั้งที่ทำก็ได้แค่สายตาไม่พอใจ และคำด่ามาจากแม่
"ปัญญาอ่อน ไร้สาระ อีหน้าหนัง... และอีต่างๆ" มันออกมาจากปากของแม่ หนูจำได้ทุกคำ
เวลาแม่อารมณ์เสียจากอย่างอื่น เช่นทะเลาะกับแฟน เหนื่อยจากการทำงาน เขาก็ชอบเอามาลงที่หนู ด่าตามเคย และลงที่น้อง เวลาน้องงอแง เขาก็ทุบ หนูสงสารน้องมาก และด้วยความที่หนูไม่ยอมคน ยอมรับเลยว่านี่คือข้อเสีย ทุกครั้งที่เขาบ่น หนูมักจะเถียงในเรื่องที่เขาไม่พูดความจริง หรือไม่ใช่ความผิดของหนู มันเลยขัดใจเขามากขึ้น จนทำให้เขาอารมณ์ร้อนขึ้น หนูพยายามไม่เถียง แต่เขาก็ถามตบอดว่าทำไมทีเรีองนี้ไม่เถียง มันจริงใช่มั้ย หนูเลยต้องเถียง เพราะมันไม่จริง หนูรู้นะคะว่าการที่ทำแบบนี้มันทำให้หนูเป็นลูกที่แย่ ในความคิดของหนูณตอนนั้น หนูแค่อยากปกป้องตัวเอง แต่ว่าพอสงครามสงบ ไม่ใช่หนูไม่ขอโทษนะคะ หนูขอโทษแม่ทุกครั้ง แต่ก็นั่นแหละค่ะ “จะไปตายที่ไหนก็ไป”