สวัสดีค่ะ เราอายุ20ปี เราไม่เคยรู้สึกชอบในตัวเองเลยไม่ว่าจะด้านไหนๆเราพยายามมองตัวเองให้ดีกว่าเดิมและพยายามหาข้อดีแต่ก็ไม่เคยมีเลยที่จะพบว่าสิ่งไหนเป็นข้อดีในตัวเรา
เรื่องเรียนเราก็ไม่ดี เราเป็นภาระของพ่อแม่ เราอ่อนแอมากทุกคนในบ้านเข้มแข็งกันทุกคนยกเว้นเรา เราไม่อยากเป็นภาระของบ้านจึงหางานทำพอทำงานกลับทำได้ไม่ดีเราหัวสมองช้ามากเวลาทำงานมักถูกตำหนิอยู่บ่อยและถูกเอาเปรียบเพราะนิสัยเราไม่กล้าปฏิเสธใครเลยแม้เราจะเหนื่อยแค่ไหนแต่ก็พูดได้แค่ว่า"อือโอเคเอามาเลย" ทุกๆครั้งที่กลับจากงานเราร้องไห้ตลอดเราถึงขั้นคิดอยากจะจบชีวิตลงแต่ทำไม่ได้เพราะเราอยากทำงานให้พ่อแม่ได้เห็นว่าเราไม่ใช่ตัวภาระอีกแล้ว เราจึงต้องพูดกับตัวเองเสมอว่าต้องอดทนแม้เราจะต้องเจอสิ่งที่เหนื่อยมากแค่ไหน เราเป็นคนเปลี่ยนงานบ่อยมากจนพ่อแม่ไม่โอเคกับเราแล้ว เราเหนื่อยมากจริงๆ เราบอกกับใครไม่ได้เลย เราอยากจะพูดออกไปว่าเหนื่อย แต่ไม่มีใครเข้าใจในคำว่าเหนื่อยของเราเลย เราเคนพิมพ์แชทหาพี่สาวว่าเหนื่อยแต่เราไม่กล้าส่งจึงตัดสินใจลบ เราต้องกลั้นน้ำตาไว้ทุกครั้งที่กลับบ้านคอยบอกทุกคนว่าทำงานที่นี่เราโอเค เวลาอยู่ที่ทำงานเราแอบหนีไปร้องไห้ในห้องน้ำตลอด เราอยากอดทนเข้มเเข็งให้มากกว่านี้