เพิ่งเคยเขียนกระทู้พันทิปเป็นครั้งแรก ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยค่ะ
ขอเกริ่นก่อนว่าเราอายุ 22 ปีค่ะ ตอนนี้อยู่ปี4แล้ว เรากับแฟนคบกันมาปีนี้เข้าปีที่3ค่ะ เข้าเรื่องเลยแล้วกันเพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เรื่องราวการเริ่มต้นควมปวดหัวนี้ เกิดเมื่อปีกว่าๆที่ผ่านมาและเราก็เครีนดมาจนถึงทุกวันนี้ค่ะ คือเรากับแฟนเจอกันที่มหาวิทยาลัยที่ กทม. เราทั้งคู่เป็นคนต่างจังหวัดค่ะ เวลากลับบ้านก็โทรหากันตลอด แม่กับพ่อเรารู้และสนับสนุนเราทั้งสองคนมากๆ มีบ่อยครั้งที่เราถามแฟนว่าพ่อกับแม่แฟนรู้เรื่องเราสองคนมั้ย เค้าก็บอกว่ารู้แค่ชื่อและเคยรู้จักหน้าเราผ่านรูปถ่ายในกระเป๋าตังเท่านั้นค่ะ เราก็โอเคค พอเวลาผ่านมา1ปีเศษ แม่แฟนเรามาเยี่ยมแฟนเราที่คอนโดค่ะ (เรากับแฟนอยู่คอนโดเดียวกัน ชั้นเดียวกันแต่คนละห้องค่ะ) วันนั้นเรากำลังจะออกไปเรียน แล้วไปเจอแม่แฟนเราที่หน้าลิฟต์ คุณแม่ก็มองหน้าเราและทำหน้าคัลบคล้ายคลับคลาค่ะ เราก็สองจิตสองใจควรทำยังไง แต่จังหวะนั้นเราคิดแค่ว่าเจอผู้ใหญ้ก็ควรไหว้สักหน่อย เราก็ทำการไหว้ไป1 และแนะนำตัวว่าเป็นเพื่อนAค่ะ (นามสมมติแฟนเราค่ะ) แม่ก็ อ่อค่ะ แล้วมองเราในลิฟต์สักครู่ หน้าตาไม่ค่อยเป็นมิตรมากนัก หลังจากที่เรากลับมาจากเรียนแฟนเราก็บอกว่า พอคุณแม่เจอเราที่ลิฟต์ คุณแม่ก็เข้ามาในห้องแล้วเริ่มเปิดดูที่ตู้เสื้อผ้าค่ะ แล้วคุณแม่เห็นว่ามีเสื้อของผญอยู่ แล้วแม่ถามแฟนเราว่าของใคร แฟนบอกว่าของเรา เราเอาเสื้อมาเปลี่ยนอะไรทำนองนี้ เลยตำหนิแฟนเราว่าพฤติกรรมแบบนี้คุณแม่ไม่โอเค และบอกว่าเราเป็นผญใจง่าย อ่อยผู้ชาย และตำหนิเราสารพัด บอกแฟนเราว่าคราวหน้าคราวหลังอย่าให้ ''บุคคลไม่พึงประสงค์'' เข้ามาในห้องอีก (แฟนเราเล่าแบบกั้กๆ เหมือนเล่าไม่หมด แต่อันนี้คือเราแอบไปอ่านในแชทมาค่ะ) เราร้องไห้และทำตัวไม่ถูกถึงขั้นว่าคิดจะเลิกกับแฟนเลย แฟนเราบอกว่าแฟนเราเป็นคนมาจีบเราก่อน แต่แม่ก็ตอบว่าใจง่ายเกิ้น แค่จีบหน่อยก็ได้ละ ?? เราคืองงตาแตก คือว้อท แต่หลังจากนั้นก็ตั้งสติได้แยกแยะ ว่ามันชีวิตเราลองไปต่อดูก่อน เราก็มีการพูดคุยกับแฟนเราอยู่เสมอ ว่าเราไม่โอเคมากๆ เราเริ่มมองไม่เห็นอนาคต จากตอนแรกที่มั่นใจในความสัมพันธ์มากๆเพราะไม่เคยคบกับใครแล้วรู้สึกลงตัวขนาดนี้มาก่อน เวลาผ่านไปเราก็ได้รับรู้ถึงคำก่นด่าอยู่เสมอๆ อย่างการที่คุณแม่บอกแฟนเราว่า วันหยุดยาวคุณแม่ก็มักจะพยายามบอกให้แฟนเรากลับบ้านแม้จะหยุดแค่2-3วันเท่านั้น ถ้าแฟนเราไม่กลับก็จะโทรมาจิกถามว่าทำอะไร และแชทมาบอก ให้ไปทำอะไรที่มีสาระ ''อย่าไปอยู่ใกล้/ยุ่งกับเด็กนั่นมาก'' ตอนที่เราอ่านข้อความนี้ จากความเสียใจ น้อยใจ ร้องไห้ของเรา กลายเป็นความโกรธ ความสงสัย เราเป็นคนมีคุณค่า มีพ่อมีแม่ ทำไมเราถึงต้องทนและพิสูจน์ตัวเองให้คนประเภทนี้เข้าใจ อย่างในวันเกิดแฟนเราคุณแม่ก็โทรมาจิกๆเสมอว่าให้ไปหาพี่สาวบ้าง(พี่สาวแฟนเราทำงานอยู่ไม่ไกลจากมหาลัย และเราก็สนิทกับพี่สาวแฟนด้วย) ''ไปถึงพี่หรือยัง'' ''จะไปกินข้าวกับพี่สองคนใช่มั้ยวันเกิด'' ''ไม่ได้นอนที่คอนโดแต่จะไปนอนกับพี่ใช่ไหมวันเกิด'' โทรมาทั้งวันถามแค่ทำอะไรอยู่และอยู่กับใคร แฟนเราก็ได้แต่โกหก และเค้าให้เหตุผลเราว่าไม่อยากให้แม่ตำหนิหรือด่าเราไปมากกว่านี้ เราก็สับสนว่าควรทำอย่างไรควรโกหกหรือควรพูดความจริง เพราะเราเองก็เคารพความคิดแฟน และคิดว่าเออเราไม่ได้รู้จักแม่แฟนจริงๆว่าเป็นคนอย่างไร แฟนเราคงคิดดีแล้ว ขอบอกก่อนว่าเราไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรืออะไร แต่เราทั้งสองคนคบกันไม่ได้ทำให้ชีวิตย่ำแย่ลงเลย สังคมของเราทั้งสองคนใหญ่ขึ้น การเรียนพัฒนา พากันอ่านหนังสือ ทำความสะอาดห้อง ทำมาหากินหารายได้เสริมด้วยกัน ไม่เคยทำอะไรให้เดือดร้อนสังคม เรามีที่ฝึกงานเราก็ฝากให้แฟนเราเข้าด้วย พอแฟนเอาไปเล่าให้แม่ฟังก คุณแม่ก็โวยวายใหญ่โต แฟนเราบอกว่าอย่าอคตินักอะไรดีก็ชื่นชมคนอื่นบ้าง คุณแม่ท่านตอบว่าอะไรดีก็ดีแต่มันคนละเรื่อง ดูแลเวน่าจะเกลียดเราเข้าไส้ มีครั้งนึงเราทำความสะอาดฟ้องไว้ให้แฟนเพราะคุณพ่อคุณแม่แฟนจะมา พอคุณแม่มาก็ถ่ายรูปห้องที่สะอาด(ด้วยฝีมือของเรา) ลงกลุ่มไลน์บ้านและพิมพ์ข้อความว่า ลูกชายสุดที่รักทำความสะอาดห้อง ดีมากๆ คือเราก็อ่อจ้า ปลง พ่อแม่เราก็รักแฟนเรามาก แต่เราสงสัยว่าเราทำผิดมากหรือไม่คะ ถึงสมควรได้รับคำพูดที่ไม่เสนาะหูนัก หลังจากที่เกิดเรื่องราวต่างๆนี้เราอยู่กับแฟนทำกิจกรรมไปไหนมาไหนด้วยกันเราก็มีความสุขนะคะ แต่มีความสุขไม่เต็มอก เพราะเหมือนต้องเผื่อใจว่าสุดท้ายต้องเลิกกันอยู่ดี คือเราทนไหว้หรือญาติดีกับคนประเภทนี้ไม่ได้จริงๆ ไม่รู้ว่าเจอหน้ากันต้องปฏิบัติตนอย่างไรให้ถูกใจท่าน แต่เราก็รักแฟนมาก เราดีกับเรา ให้เกียรติเรา เป็นเพื่อ เป็นพี่เป็นน้อง แต่หนทางสว่างเริ่มมองไม่เห็น ขอบคุณสำหรับคนที่อดทนอ่านจนจบ และขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ เครียดมากๆ ขอบคุณมากค่ะ