สวัสดีค่ะ หนูคือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ ที่ท่านคาดหวังกับเราไว้จนเรารู้สึกอึดอัดค่ะ ขอเกริ่นก่อนนะคะ คือหนูค่อนข้างผ่านมรสุมชีวิตมามากมายเลยค่ะ ถึงหนูจะเกิดมาบนโบกนี้เพียง16ปี แต่ทุกปีที่ผ่านมา มันหนักจนคนอย่างหนูรับไม่ไหวเหมือนกันค่ะ ทั้งพ่อที่ติดเหล้าจนเลิกกับแม่ แม่ที่มีโรคประจำตัว เครียดมากเลยค่ะ หนูถูกสอนมาเสมอว่า พ่อแม่คือพระเจ้า ไม่สามารถโต้เถียงหรือแย้งความคิดเห็นได้ หากมีกระทบกระทั่งใจเมื่อใดคือผิดถึงขนาดที่โดนตราหน้าว่า ลูกอกกตัญญูได้เลยค่ะ คือ หนูไม่ได้ว่าพวกเขาทำหน้าที่ได้ไม่ดีนะคะ คือเขามีอะไรเขาให้หมดทุกอย่าง ทำให้ทุกอย่าง ค่อนข้างตามใจแต่ไม่ตามใจจนเสียคนนะคะ แต่เหมือนมันแลกมันกับการที่เป็นถังขยะแบกรับพลังลบที่เขาเจอมาเลยค่ะ คือหนูก็มีหัวใจ เป็นมนุษย์เหมือนพวกเขาทุกอย่างเลยค่ะ แต่ทำไมเขาถึงไม่คิดถึงใจเราบ้างคะ สาดคำพูดแย่ๆใส่ ห้ามทำอะไรที่เขาไม่ชอบ ทำอะไรผิดโดยไม่ตั้งใจเล็กน้อยก็ทะเลาะเป็นเรื่องใหญ่ หนูเสียใจมากค่ะ หนูไม่สามารถโต้แย้งได้ เขาคิดว่าหนูเถียง เป็นพวกนอกคอก เลี้ยงเสียข้าวสุก หนูก็ไม่รู้หรอกค่ะ ว่าความหวังดีของเขามันส่งผลดีจริงๆหรือมันยิ่งทำให้สุขภาพจิตหนูแย่ลง หนูเลยเป็นคนที่ต้องคอยระวังอะไรทุกอย่าง แต่ถึงจะทำดีแค่ไหนเขาก็มองว่ามันแย่มาตลอด คือดูเหมือนหนูทำอะไรก็ผิดไปหมดเลยค่ะ แม้กระทั่งหนูร้องไห้ยังกลายเป็นคนผิดเลยค่ะ หนูไม่สามารถร้องไห้ได้เลยหรอคะ เพียงแค่แสดงออกว่ามันเศร้า จนทำให้บางทีหนูหมดความมั่นใจในตัวเอง มีครั้งนึงค่ะ แม่นอยๆอะไรไม่รู้ แกก็กินยาตามปกติ แกก็พูดขึ้นมาว่า "ตอนกูแดกยาไม่รู้จักเป็นห่วงกูบ้าง ถามกูบ้างว่ากูเป็นอะไรสบายดีไหม" ทั้งที่ทุกเวลาที่หนูอยากคุยกับเขา เวลาหนูเรียกเขาก็จะหงุดหงิดตะคอกใส่มา มีอะไร เรียกทำไม มีปัญหาอะไร หนูก็เลยไม่ค่อยกล้าชวนคุยหรือถามอะไรค่ะ หนูแค่อยากคุยเรื่องที่คลายเครียด เรื่องที่เจอมาเขามองทุกเรื่องเป็นเรื่องจริงจังไปหมดเลยค่ะ หนูเพียงอยากให้เขาเปิดใจ คุยกับหนู เข้าใจชีวิตวัยรุ่นปัจจุบันค่ะ หนูจะทำยังไงดีคะ บางทีเขาก็อ้างจะตบตีบ้าง ไล่เราบ้าง เราสามารถเอาเรื่องได้ไหมคะ กรณีนี้ ปล.หนูอยู่กับแม่สองคนนะคะตอนนี้
ความกดดันที่หนักอึ้งของคนในครอบครัว