คือตอนนี้ผมสับสนมากระหว่างผมกับพ่อแม่ใครที่แย่ เพราะผมไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง ผมทั้งโดนพ่อแม่ดุด่า ทั้งโดนตี โดนตั้งความคาดหวังไว้สูง ผมไม่เคยได้ใช้ชีวิตที่เป็นตัวของตัวเอง ตื่นมาก็ต้องทำแบบฝึกหัดนู่นนี่นั่น ทุกวัน บังคับผมทำด้วย และบงการชีวิตของผมให้ผมไปสอบนตท.ซึ่งนั่นไม่ใช่ชีวิตที่ผมต้องการเลย ผมยอมรับผมไม่ได้เป็นคนเก่ง ผมไม่ได้ดีไปทุกอย่าง ตอนสอบครั้งล่าสุดคะแนนผมออกมา ได้3.60ผมมันทำให้ผมรู้สึกท้อเพราะพ่อชอบบอกว่าผมโง่ กินหญ้าแทนข้าวดีกว่าไหมเนี่ย ยิ่งเรียนยิ่งโง่ ตอนกูอายุเท่ากูไม่เคยมีหรอกเกรด3 กูได้แต่4หมด แต่ก่อน ก่อนที่ผมจะย้ายมาอยู่กับพ่อ(พ่อแม่ผมแยกทางกันตอนนี้ย้ายมาอยู่กับพ่อและแม่ใหม่)ผมอยู่กับแม่ผม แม่ไม่เรยดุด่าผมเรื่องเรียนเลย แกมักจะให้กำลังใจผมเสมอ แต่ก็ไม่นานแกก็ตรงเข้าคุก ผมจึงต้องมาอยู่กับพ่อ ตอนนั้นผมรู้แค่ว่าผมอาจจะมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่มันก็ดีขึ้นจริงๆ แต่ผมกลับไม่รู้สึกดีใจกับมันเลย ผมมาอยู่ที่นี่มันเหมือนไม่ใช่ชีวิตของผม ผมรู้สึกว่าผมไม่น่ามาที่นี่เลย จนกระทั่งผมขึ้นม.3 พ่อบอกผมให้ไปดรอปเรียนอยู่กทม.เพื่อสอบเตรียมทหาร แต่ผมไม่อยากไปจนวันนั้นเราทะเลาะกันหนักมาก แต่ทั้งครอบครัวของผม บอกให้ผมไปเรียนเตรียมซึ่ง การไปเรียนครั้งนี้ มันเสียเงินเยอะมาก ซึ่งผมไม่อยากให้ใครมาเสียอะไรกับผมที่ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้ ซึ่งมันใกล้ถึงวันที่ผมต้องไปดรอปเรียนที่นั่นแล้ว ผมคงมีชีวิตตามทางเขาไปเรื่อยๆ ผมไม่รู้ว่าผมจะแก้ไขมันยังไงแล้วเหมือนชีวิตผมพังไปตั้งแต่วันที่ผมนัดสินใจย้ายมาอยู่กับพ่อ ผมรู้สึกเหมือนความรู้สึกของผมไม่มีค่าในสายตาในความรู้สึกของเขาเลย ผมคิดว่ายังไงผมก็คงต้องชีวิตแบบนี้ไปตลอดจนกว่าพ่อแม่ผมจะตายผมถึงจะได้ใช้ชีวิตของตัวเอง แต่ถึงวันนั้น ผมคิดว่ามันคงสายไปแล้วสำหรับผม