ในจังหวัดแห่งหนึ่ง มีโรงพยาบาลเก่าแก่แห่งหนึ่งที่ถูกปิดให้บริการมานานหลายปี โรงพยาบาลแห่งนี้ตั้งอยู่ในย่านชนบทที่ห่างไกลผู้คน ชาวบ้านต่างพากันลือกันว่าโรงพยาบาลเก่าแห่งนี้มีวิญญาณของผู้ป่วยที่เสียชีวิตในโรงพยาบาลแห่งนี้สิงสถิตอยู่

คืนหนึ่ง มีกลุ่มนักศึกษาคณะพยาบาลศาสตร์กลุ่มหนึ่งเดินทางมาเยี่ยมชมโรงพยาบาลเก่าแห่งนี้ นักศึกษากลุ่มนั้นประกอบไปด้วย น้ำฝน ฟ้าใส และเมฆา พวกเขาตัดสินใจที่จะเดินสำรวจภายในโรงพยาบาลอย่างระมัดระวัง

บรรยากาศภายในโรงพยาบาลนั้นเงียบสงัดและวังเวง แสงไฟสลัวรางทำให้มองเห็นได้เพียงลางๆ ผนังและเพดานมีร่องรอยของฝุ่นและรอยแตกร้าว ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ภายในโรงพยาบาลก็ดูเก่าโทรมราวกับถูกทอดทิ้งมาเป็นเวลานาน

นักศึกษากลุ่มนั้นเดินสำรวจไปตามทางเดินที่ทอดยาว พวกเขารู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย พวกเขาเริ่มรู้สึกหวาดกลัว แต่พวกเขาก็ยังคงเดินสำรวจต่อไป

ในที่สุด นักศึกษากลุ่มนั้นก็มาถึงห้องผู้ป่วยแห่งหนึ่ง เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็พบกับร่างของผู้ป่วยคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ผู้ป่วยคนนั้นแต่งกายด้วยชุดคนไข้สีขาว หน้าตาซีดเซียว ดวงตาของผู้ป่วยคนนั้นจ้องมองนักศึกษากลุ่มนั้นอย่างว่างเปล่า

นักศึกษากลุ่มนั้นตกใจจนตัวแข็งทื่อ พวกเขาไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้เลย เสียงหัวใจของพวกเขาเต้นรัวด้วยความกลัว

“เธอเป็นใคร” น้ำฝนถาม

ผู้ป่วยคนนั้นไม่ตอบ เธอยังคงจ้องมองนักศึกษากลุ่มนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า

“เธอเป็นผีใช่ไหม” ฟ้าใสถาม

ผู้ป่วยคนนั้นพยักหน้า เธอยิ้มอย่างน่ากลัว

นักศึกษากลุ่มนั้นตกใจจนกรีดร้องออกมา พวกเขารีบวิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลทันที

นักศึกษากลุ่มนั้นวิ่งออกมาจากโรงพยาบาลด้วยความหวาดกลัว พวกเขารีบขึ้นรถและขับออกไปโดยเร็ว พวกเขาไม่กล้าหันกลับมามองโรงพยาบาลเก่าอีกเลย

หลังจากนั้น นักศึกษากลุ่มนั้นก็ไม่กล้าพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอีกเลย พวกเขาเชื่อว่าสิ่งที่พวกเขาเห็นในคืนนั้นคือวิญญาณของผู้ป่วยที่เสียชีวิตในโรงพยาบาลแห่งนี้