ก็อย่างที่หลายคนบอกแหละ .. เหตุผลจริงๆจากที่ทำงาน เขาไม่บอกคุณหรอก ชีวิตนี้ให้ตายคุณก็ไม่มีทางรู้ เขาจะบอกแค่เหตุผลทั่วๆไปที่ไม่มัดตัวเขาในทางกฏหมาย

จากข้อมูลที่คุณพิมพ์มา ก็มีแค่เหตุเดียว คือไม่ไปปาร์ตี้กับเขา (ถึงแม้จะบอกเขาแล้วก็ตาม ด้วยเหตุผลส่วนตัวที่เข้าใจได้ แต่คนที่มีอันจะกิน กับคนที่ไม่มีจะกิน ต้องปากกัดตีนถึบ เขาจะคิดไม่เหมือนเรานะ ระดับในความเห็นแก่ตัวต่างกัน)

ส่วนตัว ผมเคยผ่านงานเอกชนทั้งบริษัทใหญ่ บริษัทเล็ก เคยเจอสารพัดเหตุการณ์ เคยอยู่ทั้งระดับล่าง ระดับบน ตอนนี้อายุเยอะแล้ว ทำงานส่วนตัว

บริษัทใหญ่ เวลาให้ออก เขาจะทำทุกอย่างตามขั้นตอน ส่วนบริษัทเล็ก ก็แล้วแต่อารมณ์ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ทุกอย่างอ้างอิงตามกฏหมายแรงงานครับ เงินชดเชยเราต้องได้ครบ และอย่าเซ็นเอกสารใดๆจนกว่าเงินชดเชยจะเข้าบัญชีเรา พอเงินเข้าแล้วก็รีบโอนออกครับ เพราะเขาถ้าหมั่นไส้ขึ้นมาเขายังแจ้งอายัดได้  .. ส่วนเรื่องเหตุผลที่แท้จริง เราไม่มีวันรู้หรอก .. ส่วนเรื่องความสนิทสนมกับคนที่ทำงาน ก็เลิกคิดไปได้เลย .. คือสำหรับผมนะ จ่ายเงินชดเชยมา เซ็นเอกสารเสร็จ ผมเดินออกจากบริษัททันที ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง ที่ทำงานทุกที่ทำเหมือนกันหมด

ส่วนเหตุผลที่ผมเคยเจอกับตัวเอง ส่วนใหญ่คือลดพนักงาน, ปิดสาขา, ปิดบริษัท, โควิด, สัมภาษณ์กับเจ้าของแล้วเขาชอบเรามากเลยรับเข้าไป แต่หัวหน้างานไม่ชอบ เขาอยากได้ผู้หญิง ก็เลยโดนแกล้งให้ออกเอง (อันนี้ไม่ได้เงินชดเชย), เปลี่ยนหัวหน้างานคนใหม่ แล้วเขาต้องการล้างบาง เลยให้ออกทีละคน แล้วเอาคนของตัวเองเข้ามา (อันนี้แอบขำอยู่ คือเป็นสาขาของบริษัทคนเวียดนาม ตอนนั้นเจ้าของบริษัทจ่ายค่าชดเชยบานเลยครับ กว่าหัวหน้าคนนี้แกจะล้างบางจนครบทุกคน เพราะเป็นบริษัทขนาดกลาง แถมหัวหน้างานคนนี้ก็เป็นฝรั่งที่ย้ายมาจากสาขาที่เขมร)

เหตุผลที่ผมเห็นคนอื่นเขาโดนให้ออกกัน จากประสบการณ์การทำงานหลายๆที่ ตอนที่ผมเป็นซีเนียร์ เป็นหัวหน้าคนแล้ว (ทำงานระดับบน จะได้รู้ได้เห็นอะไรพวกนี้บ่อยขึ้น) คือบังคับให้เด็กออก เพราะรับเข้ามาแล้วเจ้าของมาเห็นทีหลังแล้วไม่ชอบหน้า ไม่ถูกชะตา, รับเข้ามาแล้ว น้องเป็นคนพูดจาแปลกๆอยู่บ่อยๆ, รับเข้ามาแล้ว ทำงานดีเกินไป หัวหน้ารู้สึกไม่ปลอดภัย เหมือนกำลังโดนเลื่อยขาเก้าอี้, ฯลฯ

เคยเจอที่นึง (เป็นแผนกอื่นนะครับ ไม่ใช่แผนกผม) ไม่ให้เด็กออกครับ แต่บอกว่า ให้เปลี่ยนเวลาทำงานเป็นชั่วโมงทำงานน้อยลง เปลี่ยนตำแหน่งจากแอดมินไปเป็นผู้ช่วยแม่บ้าน โต๊ะทำงานไม่ต้องนั่งแล้วนะ ย้ายไปอยู่ห้องแม่บ้านแทน และแน่นอนรายได้ลดลงนะ เพราะทำงานน้อยลง .. เอาง่ายๆคือจะไม่จ่ายค่าชดเชย แต่ให้เด็กลาออกเอง

ผมเคยไปสัมภาษณ์งานกับบริใหญ่บริษัทนึง สุดท้ายเขาไม่รับเข้าทำงาน แต่ผ่านมาทุกวันนี้รู้สึกดีมากๆๆๆที่ชีวิตไม่ต้องไปเจออะไรแบบนั้น ไม่งั้นคงเป็นสิ่งประหลาดๆในชีวิตที่เข็ดไปจนวันตาย แค่ไปคุยไปสัมภาษณ์ก็รู้สึกแย่พออยู่แล้ว .. เป็นบริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้ายี่ห้อดังครับ คนมาสัมภาษณ์เป็นหัวหน้างาน กับ HR .. เขาบอกว่าที่นี่เขาอยู่กันเป็นระบบครอบครัว ทุกคนรักกันดี ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ไม่มีอะไรต้องเครียด ทำงานจันทร์ถึงศุกร์ เย็นวันจันทร์จะมีตีแบต เย็นวันอังคารจะไปคาราโอเกะ เย็นวันพุธจะไปดูหนังกัน เย็นวันพฤหัสส่วนใหญ่จะนั่งคุยเล่นกันที่ออฟฟิศอาจจะมีเลี้ยงพิซซ่ากันบ้างนะ (หมายความว่า อันไหนที่ไม่ได้บอกว่าเลี้ยง คือต้องจ่ายเองนะ) บางทีก็ไปนั่งเม้าท์กันที่ร้านกาแฟ(แก้วละร้อยกว่า)ชั้นล่าง เย็นวันศุกร์จะมีกินสุกี้กันหรืออาจจะเป็นที่อื่นแล้วแต่จะตกลง บางทีก็ไปเที่ยวกลางคืนกันต่อ อาจจะเป็นโรงเบียร์เยอรมันนะที่ไปกันบ่อยๆ ส่วนเสาร์-อาทิตย์หัวหน้าเขาไปตีเทนนิส บางทีก็นัดกันไปตีแบตไปดูหนัง "ไม่ต้องไปด้วยก็ได้" (-- ซึ่งแปลว่าต้องไปนะครับ) แล้วทุกเดือนจะมีวันนึงที่มีกิจกรรมหลังเลิกงาน อาจจะเป็นการเชิญคนที่เรารู้จักจากข้างนอกมาพูดคุยให้ความรู้นอกสายงาน ก็ต้องมีการทำพรีเซ้นต์นะ ฯลฯ .. แล้วตบท้ายด้วยคำพูดที่ว่า เราอยากได้คนที่มาร่วมเป็นครอบครัวเดียวกับเรา ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงาน .. แต่ในใจผมคิด เออ คนมีภาระทางบ้านกับคนไม่มีภาระทางบ้านมันก็ไม่เหมือนกันอ่ะเนาะ ยิ่งคนรวยกับคนจน คนเห็นแก่ตัวกับคนปกตินี่ มันคิดไม่เหมือนกันจริงๆ แล้วไอ้แบบนี้นี่ ถ้าปฏิเสธ 2-3 ครั้งขึ้นไป มีหวังโดนหมายห้ว เจอซองขาวแน่นอน