ขอเล่าย้อนเรื่องเก่าๆอีกเรื่องนะครับ
เท่าที่ผมทราบจากข้อมูลในหัว
หลังจากพี่รุจกลับคืนมาได้และสามารถออกงานได้
สมัยนั้นพี่รณภพยังอยู่ที่คฤหาสน์นาวาด้วย
คู่นี้มักจะออกงานด้วยกัน

วันนั้นวิกานดาก็มาออกงานด้วย
เมื่อเธอเห็นพี่รุจ เธอตกหลุมรักเขา
เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ พยายามทำทุกอย่าง
ให้พี่รุจสนใจ แต่พี่รุจก็เฉยๆ

คนที่เดินเข้ามาทักวิกานดากลายเป็นพี่ภพ
วิกานดาก็ไม่เกี่ยงเพราะดูแล้วพี่ภพก็หล่อดี

จากงานวันนั้น ทั้งคู่ก็แอบเจอกันเรื่อยๆ
จนวิกานดาทราบมาว่าพวกคฤหาสน์นาวา
เชื่อคำทำนายบ้าๆเหมือนบรรพบุรุษ
ซึ่งก็คือต้องควบคุมลูกหลานผู้ชายที่กำยำพอที่อาจ
จะไปก่อเรื่องหรือทำให้เกิดสงครามได้

ที่สำคัญ ห้ามยุ่งกับผู้หญิงเด็ดขาด
จนกว่าจะเลยกลางปี 2567 ไปตามคำทำนาย
หรืออาจจะเรียกว่าคำสาปก็ได้

เมื่อวิกานดารู้ เธอก็คิดหาหนทางในการแก้แค้นพี่รุจได้
เธอหง่านล้อมให้พี่ภพพาเธอเข้าไปในคฤหาสน์นาวา
ตอนนั้นพี่ภพกำลังหลงวิกานดามาก
เขาจึงยอมทำตาม

เมื่อพี่รุจเห็นพี่ภพมากับวิกานดา
อย่างแรกเลย พี่รุจเชิญวิกานดาให้ออกไป
นั่นทำให้เธอแค้นเขามากขึ้น
แต่ก็ยอมออกไป

หลังจากนั้น พี่รุจกับพี่ภพทะเลาะกันอย่างรุนแรง
อีกคนเพิ่งหัวใจสลายจากเจ้าหญิงนาตาลี
อีกคนก็กำลังหลงวิกานดา
การทะเลาะกันจึงรุนแรงจนถึงขั้นที่พี่รุจ
ออกปากไล่พี่ภพให้ออกไปซะ

ตอนนั้นแหละที่พี่ภพหัวใจสลายยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
เพราะคนที่เขารักเหมือนพี่ชายแท้ๆได้ขับไล่ไสส่งเขา

ตอนที่พี่ภพเดินออกจากคฤหาสน์นาวา ฝนตกหนักมาก
พี่ภพเดินไปเรื่อยๆจนถึงคฤหาสน์นลินทิพย์
เขาอยากมาหาวิกานดา
แต่วิกานดาก็ไม่ให้เข้าพบ

ตอนนั้นพี่ภพยืนอยู่หน้าคฤหาสน์
เพราะไม่รู้ว่าจะไปไหน



พี่ภพยืนตากฝนอยู่นานจนเขาล้มลงและสลบไป
ชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งจากนาวาออกตามหาพี่เขา
และพาไปอยู่ที่อื่นกันหมด

หลังจากนั้น กลุ่มนี้ก็ถูกขนานนามว่าปีศาจวสันต์

วกกลับมาถึงวันนี้ พี่ภพย้ายมาอยู่ที่คอนโดแห่งหนึ่ง
คฤหาสน์ที่ปีศาจวสันต์เคยอยู่ร่วมกัน วันนี้ก็อยู่ไม่ได้
เพราะเขาไม่ปล่อยเช่าแล้ว
ทุกคนจึงกระจัดกระจายกันไปก่อน
จนกว่าจะได้คฤหาสน์หลังใหม่

ขณะที่พี่ภพกำลังนั่งเล่นอยู่
ตอนนั้นมีเสียงเคาะประตู
พี่ภพจึงเดินไปเปิด เขาจึงพบพี่รุจยืนอยู่หน้าประตูห้องของเขา
พี่รุจตัวเปียกปอนและหนาวสั่น


พี่ภพประคองพี่รุจให้มานั่งข้างใน
เขาไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้พี่รุจ

"เป็นอะไรครับพี่" พี่ภพทักไปก่อน

พี่รุจมองหน้าพี่ภพ
"พี่ขอโทษนะภพ ขอโทษทุกเรื่องที่ผ่านมา"

พี่ภพยังไม่ได้พูดอะไร
พี่รุจจึงพูดต่อว่า
"บางครั้งพี่ก็ทำอะไรลงไปโดยที่ไม่ได้คิดให้รอบคอบ
พี่ไม่น่าไล่นายออกมาเลย
พี่มันเลวสิ้นดี ทั้งไม่มีเหตุผลและก็ไม่มีหัวใจ"

พี่ภพจับไหล่พี่รุจ
"พี่อย่าคิดมากเลยครับ มันผ่านมานานแล้ว"

"บางครั้งพี่ก็หลงงมงายกับความเชื่อบ้าๆบอๆ
จนมาทำลายความรู้สึกของพี่ๆน้องๆ
หลังจากพวกนายออกมากัน
พี่ไม่เคยนอนอย่างเป็นสุขอีกเลย
แต่พี่ก็ถือทิฎฐิ ไม่ออกตามหา ไม่มาเหลียวแล
ทั้งๆที่พี่คิดถึงพวกนายอยู่ตลอดเวลา
พี่มันเลวมาก"

"พี่อย่าเพิ่งคิดมากเลยครับ
เปลี่ยนเสื้อผ้าและนอนพักดีกว่าครับ
ตื่นขึ้นมา ทุกอย่างจะดีขึ้น"

พี่รุจทำตามที่พี่ภพแนะนำ

เช้าวันรุ่งขึ้น พี่ภพยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
พี่รุจเดินออกมาจากห้องนอน
พี่ภพหันไปเมื่อได้ยินเสียง

"อ้าว พี่รุจ ตื่นแล้วเหรอครับ"
"ภพ"
"ครับพี่ มีอะไรเหรอครับ"
"กลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมนะ"
พี่ภพยิ้มรับคำพูดนั้น "ครับพี่"

ทั้งคู่โผเข้ากอดกัน นี่แหละคือจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญ
ที่น่าสนใจมากๆ