สวนครัวน้อยคอยปลูกผูกความฝัน
แต่ละวันสรรค์สร้างยามว่างหนอ
สองมือกอบดินปรุงพยุงพอ
ค่อยค่อยก่อเป็นสวนชวนรื่นรมย์
มีที่ว่างเพียงน้อย เฝ้าคอยคิด
หาแนวทางลิขิตเพียงเหมาะสม
กะละมังถังน้อยพลอยชื่นชม
ดินผสมพรมน้ำไม่ฉ่ำเกิน
เพาะตนกล้าไม่นานสิบวันกว่า
ก็ย้ายมาลงกระถางอย่างขัดเขิน
เพราะยังไม่แข็งแกร่งขาดแรงเดิน
ร่างกายเพลินแบกหมอนจนอ่อนแอ
ค่อยขยับขเยื่อนทั้งเรือนร่าง
กระเถิบบ้างทำไปไม่ยอมแพ้
สวนผักน้อยค่อยขยายกลายเปลี่ยนแปล
เมื่อได้แลผลลัพธ์ ประทับใจ…
“สุนันท์ยา”
...สวนครัวน้อย...