ผม ไม่เคยคิดสั้นเลยในชีวิต แต่หลังจากเพื่อนไปในร.รที่ผมเคยเรียน เปลี่ยนไปเริ่มก้าวล้าว วันๆก็มีแต่บูลี่ ขนาดผมย้ายยัง มีเรื่องแต่เรื่องร.รเก่าติดหัว ผมโดนบูลี่ ให้ทำให้คิดหนัก หลายปีทั้งเรื่อง คิดมาก ,ครอบครัว
วันนั้นผม เกิดอาการช็อคตาลายเดินไปเอานิ้วแหย่ สายไฟทำให้ช็อต แต่พี่มาช่วยได้ทัน ผมพยายามไม่ทำอีกจน

ผมได้คิดมันอีกครั้ง แล้ววันนั้นผมได้ร้องไห้เงียบๆ โดนตาลายใจรอย สติไม่อยู่ โดยความที่ตอนนี้นดู อนิเมะ แซดๆ ตับๆมา ทำให้สติแตก 
ตกกลางคืนผมได้ หาที่อุดจะมูก เอาของยัดปาก ปิดอากาศหายใจ บนที่นอนวันนั้นผมพร้อมมาก

แต่ ได้ไม่ถึงนาที ผมก็ทำไม่ลง ผมได้นั่งร้องไห้ ที่โทษตัวเองอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ผมดันนึกคิดถึง
เพื่อนที่พึ่งสนิทกันมากๆ และคนสำคัญ ในวัยเด็กที่รอคอย มาหลายปี ทำให้ผมเลิกทำ
ผมทุกวันนี้ก็ยังคิดสั้นแต่ไม่ถึงขนาดนั้น ผมรู้สึกว่า หลังจากที่ล้มเลิก ชีวิตดูจะ ไม่มีอะไรที่แย่เลย ถ้าเกิดผมทำได้จริงๆ ทุกวันนี้ผมคงไม่มีวันได้เห็นวันดีๆขนาดนี้ เป็นบทเรียนที่ฝังไว้ในใจ แต่ก็ยังลบไม่ได้